Τα αποτελέσματα της διαρκούς και δυνατής προσευχής!

<<Κάποιος ερημίτης, καθόταν έξω από το κελλί του, που ευρισκόταν ψηλά σε ένα βράχο και έβλεπε απέναντι το ποτάμι, να έχει φουσκώσει.

Εκείνη την ημέρα έβρεχε καταρρακτωδώς, είχε κατεβάσει πολύ νερό, με αποτέλεσμα να διακοπεί το πέρασμα από μία γέφυρα, που υπήρχε εκεί. Σε μιά στιγμή βλέπει κάποιον, που είχε την ανάγκη να περάσει το ποτάμι. Τον βλέπει λοιπόν,  να γονατίζει και να προσεύχεται στον Θεόν, γιά να τον βοηθήσει να περάσει απέναντι. Μπροστά σε αυτό το θέαμα, ο ερημίτης σήκωσε και αυτός τα χέρια του στον Ουρανό και προσευχήθηκε γι’ αυτόν. Μετά από πολλή ώρα σηκώνεται ο άνθρωπος, κάνει τον Σταυρό του και μπαίνει μέσα στο ποτάμι, αλλά το ποτάμι τον παρέσυρε και τελικά πνίγηκε…

Ο ερημίτης σοκαρίσθηκε… Γιά πολλή ώρα δεν μπορούσε να συνέλθει…

«Γιατί δεν εισακούσθηκαν οι προσευχές μας;», αναρωτήθηκε.

Μετά από λίγο έρχεται κάποιος άλλος άνθρωπος στο ποτάμι, κάνει τον Σταυρό του, μπαίνει στο ποτάμι και περνάει απέναντι!

Σάστισε ο ερημίτης!

«Πού είναι η Δικαιοσύνη του Θεού;», αναρωτήθηκε.

Γονατίζει τότε και λέει:

«Δεν σηκώνομαι από εδώ, Κύριε, αν δεν μου πεις γιατί ενήργησες έτσι…»

Ο Θεός τότε, που είναι Αγαθός και συγκαταβαίνει στην αδυναμία του ανθρώπου,  στέλνει έναν Άγγελο, γιά να διαφωτίσει τον ερημίτη, και του λέει:

«Τί κάνεις εδώ, γέροντα; Γιατί προσεύχεσαι;».

«Να, γιά κάτι που είδα και σκανδαλίσθηκα», και του ανέφερε τα δύο περιστατικά που είδε στο ποτάμι.

Ο Άγγελος τότε του λέει:

«Αυτός που δεν πνίγηκε, προσευχόταν καθημερινά και θα συνέχιζε να προσεύχεται!! Ενώ αυτός που πνίγηκε, προσευχήθηκε μόνο τώρα που είχε ανάγκη. Ούτε προσευχόταν, αλλά και ούτε και θα προσευχόταν στο μέλλον».

Δεν κοροϊδεύεται και δεν γελιέται ο Θεός! Όποιος προσεύχεται και θυμάται τον Θεόν μόνο στην ανάγκη του, ο Θεός δεν τον ακούει! Ακούει εκείνους που προσεύχονται καθημερινώς και ευρίσκονται εν μετανοία!!>>!!!

Δημήτριος Παναγόπουλος – Λαϊκός Ιεροκήρυξ (1916-1982)

πηγή: dromokirix.gr

ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Αυτό μόνο ζη­τεί ο Θεός από σένα..

Αυτό μόνο ζη­τεί ο Θεός από σένα:

α) να πο­νέ­σει η καρ­διά σου, για τη λύπη που Του προ­ξέ­νη­σες (με τις αμαρ­τί­ες σου)
β) να μι­σή­σεις πε­ρισ­σό­τε­ρο από κάθε άλλο την αμαρ­τία, μι­κρή και με­γά­λη
γ) να προ­σφέ­ρεις όλο τον εαυ­τόν σου σ’ Αυτόν και να δο­θείς με διά­θε­ση και καρ­δια­κή αγά­πη πάν­το­τε και για κάθε πράγ­μα στο θέ­λη­μά Του και στην υπο­τα­γή Του και
δ) να ελ­πί­ζεις και να έχεις στα­θε­ρή πί­στη, ότι Αυτός θα σε συγ­χω­ρέ­σει, θα σε κα­θα­ρί­σει και θα σε φυ­λά­ξει από όλους τους εχθρούς.

Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

*****

Δεν σου ζη­τά­ει ο Θεός να ανε­βείς το πιο ψηλό βου­νό.
Δεν σου ζη­τά­ει να πε­ρά­σεις κο­λυμ­πών­τας τον Ωκε­α­νό ή να σκά­ψεις τόσα και τόσα στρέμ­μα­τα γης ή να μεί­νεις νη­στι­κός ή να φο­ρέ­σεις τρί­χι­νο σάκ­κο.
Τί σου ζη­τά­ει;
Να εν­δια­φερ­θείς για τους άλ­λους, να μοι­ρά­σεις μαζί τους το ψωμί σου.
Σου ζη­τά­ει να στα­μα­τή­σεις τις αδι­κί­ες.
Πές μου, υπάρ­χει πιο εύ­κο­λο απ’ αυτό;
Αλλά και αν και αυτό το θε­ω­ρείς δύ­σκο­λο, σκέ­ψου τι βρα­βεία σε πε­ρι­μέ­νουν και τότε θα σου φα­νούν εύ­κο­λα.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

ΠΗΓΗ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Πότε ο Θεός στέλνει την χάρη Του στον άνθρωπο;

Άγιος Παΐσιος

– Γέροντα, πότε οικονομάει Ο Θεός νά αισθανθεί κάποιος ευωδία;

– *Ορισμένες φορές, Γέροντα, εκεί που λέω την ευχή και ζητώ το έλεος του Θεού, αισθάνομαι κάποια αλλοίωση μέσα μου, μια κατάνυξη.*

– Όταν ο άνθρωπος ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού και αναγνωρίζει την αμαρτωλότητά του, τότε ο Θεός του στέλνει την Χάρη Του και αλλοιώνεται πνευματικά. Πονάει που λύπησε τον Θεό με τις αμαρτίες του, μετανοιώνει, νιώθει συντριβή, και ο Θεός τον ανταμείβει με αυτήν την θεία παρηγοριά.

– *Γέροντα, όταν λέω την ευχή, νιώθω μια παρηγοριά, μια χαρά. Αυτό είναι από τον Θεό ή είναι πλάνη;*

– Καλό είναι αυτό, αλλά καλύτερα να μη δίνης σημασία. Όταν ο άνθρωπος δεν δίνει σημασία σε αυτά, ο Θεός συγκινείται περισσότερο και τον βοηθάει με άλλον τρόπο. Να προσέξεις να μη ζητάς να προσευχηθεις, για να νιώσεις ευχαρίστηση. Το παιδάκι τρέχει στον πατέρα του, όχι γιατί θα του δώσει σοκολάτα, αλλά γιατί τον αγαπάει· άλλο αν εκείνος θελήσει να του δώσει και σοκολάτα. Η προσευχή που κάνουμε, για να νιώσουμε αγαλλίαση, και όχι για να ενωθούμε με τον Θεό, δεν είναι πραγματική προσευχή.

28 Οκτωβρίου, Εορτή της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου, και τα νικητήρια των Ελλήνων κατά το 1940.

Περί του ιστορικού της εορτής.
Στο παρεκκλήσιο της αγίας Σωρού, που βρισκόταν στην νότια πλευρά του ναού των Βλαχερνών της Κωνσταντινουπόλεως, φυλάσσονταν η Αγία εσθήτα, ο πέπλος και μέρος της τιμίας ζώνης της Υπεραγίας Θεοτόκου. Σε μια αγρυπνία αυτού του παρεκκλησίου, μετείχε και ο Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός (έζησε επί αυτοκράτορος Λέοντος του μεγάλου, 4ος αιών Μ. Χ. περίπου), με τον μαθητή του Επιφάνιο, και έναν ακόλουθό του Επιφανίου. Ο μακάριος Ανδρέας μάλιστα, είχε την συνήθεια να παραμένει στην αγρυπνία όση ώρα μπορούσε, άλλοτε μέχρι τα μεσάνυκτα κι άλλοτε μέχρι το πρωί.

Ήταν η ώρα περίπου Τετάρτη νυκτερινή (με το βυζαντινό ωρολόγιο), οπότε βλέπει ο μακάριος Ανδρέας τη Θεοτόκο Μαρία να προχωρεί απ’ τις βασιλικές πύλες προς το Θυσιαστήριο. Φαινόταν πολύ υψηλή, και είχε λαμπρή τιμητική συνοδεία λευκοφόρων αγίων. Ανάμεσά τους ξεχώριζαν ο τίμιος Πρόδρομος και ο Θεολόγος Ιωάννης, που παράστεκαν δεξιά κι αριστερά τη Θεοτόκο. Από τους λευκοφόρους, άλλοι προπορεύονταν και άλλοι ακολουθούσαν ψάλλοντας ύμνους και άσματα πνευματικά.
Όταν πλησίασε στον άμβωνα, είπε ο όσιος Ανδρέας στον Επιφάνιο:
-Βλέπεις, παιδί μου, την Κυρία και Δέσποινα του κόσμου;
-Ναι, τίμιε πάτερ, αποκρίθηκε ο νέος.
Η Θεοτόκος εν τω μεταξύ είχε γονατίσει και προσευχόταν για πολλή ώρα. Παρακαλούσε τον Υιό της για τη σωτηρία του κόσμου, και έραινε με δάκρυα το άγιο πρόσωπό της. Μετά τη δέηση μπήκε στο θυσιαστήριο, όπου προσευχήθηκε για τους πιστούς που αγρυπνούσαν εκείνη την ώρα.
Όταν ολοκλήρωσε τη δέησή της, έβγαλε από την άχραντη κεφαλή της το αστραφτερό μαφόριο με μια κίνηση χαριτωμένη και σεμνή, και καθώς ήταν μεγάλο και επιβλητικό, το άπλωσε σαν Σκέπη με τα πανάγια χέρια της επάνω στο εκκλησίασμα. Έτσι απλωμένο το έβλεπαν και οι δύο τους για πολύ ώρα, να εκπέμπει δόξα Θεϊκή σαν ήλεκτρο. Όσο φαινόταν εκεί η Κυρία Θεοτόκος, φαινόταν και η ιερή αισθήτα να σκορπίζει τη χάρη της. Όταν εκείνη άρχισε να ανεβαίνει στον ουρανό, άρχισε και η Θεία Σκέπη να συστέλλεται λίγο- λίγο και να χάνεται. Το ιερό αυτό μαφόριο που φυλασσόταν εκεί, στον άγιο αυτό ναό, συμβόλιζε τη χάρη που παρέχει η Θεοτόκος στους πιστούς.

Αυτό λοιπόν το θαυμαστό γεγονός, της ζωντανής παρουσίας της Κυρίας των Αγγέλων μεταξύ των τέκνων της, και η διαρκής προστασία που από αυτήν παρέχεται στην στρατευομένη Εκκλησία, εορτάζεται από όλους τους ορθοδόξους την πρώτη του Οκτωβρίου μηνός. Μετά όμως από την εποποιεία του 1940 – 1941, η Ιερά σύνοδος της καθ’ Ελλάδαν Εκκλησίας, το 1952, έκρινε σκόπιμο να μεταθέσει τον εορτασμό από την πρώτη Οκτωβρίου, στην εικοστή ογδόη του ιδίου μηνός, και διότι η θαυμαστή Ελληνική νίκη του πολέμου εκείνου ήταν έργο της Υπερμάχου Στρατηγού του γένους μας, αλλά και διότι πολλές μαρτυρίες πολεμιστών του Ιερού εκείνου αγώνος, βεβαίωναν πως η Παναγία μας, «προσβεβλημένη» λες από τον Ιταλοκίνητο τορπιλισμό της Έλης στην Τήνο, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεώς Της τον Αύγουστο του 1940, προπορευόταν των μαχομένων στρατιωτών του μετώπου, και προστάτευε τους στρατιώτες μας στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, στις θάλασσες και στους κάμπους, όπου δηλ. οι αμυνόμενοι υπεράσπιζαν πατρίδα και Πίστη!
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι οι δύο σημαντικότερες εθνικές εορτές μας, έχουν το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό να συνεορτάζονται με μία γιορτή της παναγίας. Την 25η Μαρτίου γιορτάζουμε τον ευαγγελισμό της Θεοτόκου, και την 28η Οκτωβρίου, την Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. Η εορτή αυτή τελείται ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη μητέρα του Θεού για τη σκέπη και την προστασία της στον αγώνα των Ελλήνων απέναντι στους αλαζόνες Ιταλούς, αρχικά, και, αργότερα, σε όλη τη διάρκεια της εθνικής αντιστάσεως.

Ήταν μία αντίσταση στην απολυταρχική βία, στην άκρως αλαζονική απαίτηση να παραδώσουμε με τη θέλησή μας τμήματα του εθνικού εδάφους, να προδώσουμε τα κεκτημένα δικαιώματά μας με αγώνες και με το αίμα των προγόνων μας. Η ελληνική ψυχή όμως έδωσε την απάντηση που έπρεπε, είπε το περήφανο ΟΧΙ, και ξεκίνησε έναν αγώνα για τα ιερά και τα όσια της πατρίδος μας, με αποτέλεσμα να αιφνιδιάσει δυσάρεστα τους εισβολείς, να τους χαρίσει ιδιαίτερα ταπεινωτικές ήττες και να τους αναγκάσει να αποσυρθούν μέσα από τα σύνορα, περιμένοντας εκεί τη βοήθεια των συμμάχων!

Είναι όμως απαραίτητο στο σημείο αυτό να κάνουμε μία σύντομη ιστορική αναδρομή, και να δούμε τα γεγονότα με τη σειρά. 28 Οκτωβρίου του 1940, στις τρεις τα ξημερώματα, ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, επισκέπτεται στην οικία του τον πρωθυπουργό της Χώρας Ιωάννη Μεταξά, και του επιδίδει τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε, μέσα σε τρεις ώρες, την ελεύθερη διέλευση και στάθμευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα. Με το υπερήφανο «ΟΧΙ», και τη φράση « Πόλεμος λοιπόν », ο Μεταξάς απορρίπτει το ιταλικό τελεσίγραφο και απευθύνει διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό. Αρχίζει έτσι η ιταλική επίθεση κατά της Ελλάδος στο Βορειοηπειρωτικό μέτωπο, την ώρα που ο λαός διαδηλώνοντας στους δρόμους της Αθήνας κατά της Ιταλίας, τρέχει με ενθουσιασμό να καταταγεί και να πολεμήσει στο μέτωπο.
Σε λίγες μόνο μέρες, οι εισβολείς εκδιώχθηκαν από το ελλαδικό έδαφος από επιστρατευμένες κυρίως δυνάμεις, με ανεπαρκή μεταφορικά μέσα και εφοδιασμό, αλλά με τη συνδρομή των χωρικών (ανδρών και γυναικών) της Μακεδονίας και της Ηπείρου, που έσπευσαν στο εθνικό προσκλητήριο, και έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στον ανεφοδιασμό. Για να κάμψουν το ηθικό του ελληνικού λαού, οι Ιταλοί άρχισαν τον βομβαρδισμό ελληνικών πόλεων. Η ελληνική αντεπίθεση στο μέτωπο, άρχισε στις 14 Νοεμβρίου 1940, και γρήγορα οι δυνάμεις μας διέρρηξαν την ιταλική αμυντική γραμμή. Στις 22 Νοεμβρίου οι Έλληνες στρατιώτες εισέρχονταν στην Ελληνικότατη Κορυτσά. Η προέλαση συνεχίστηκε αργά αλλά αποφασιστικά, και στις 6 Δεκεμβρίου, ο ελληνικός στρατός καταλάμβανε το λιμάνι των Αγίων Σαράντα. Στη συνέχεια ο ελληνικός στρατός πήρε στα χέρια του την πρωτοβουλία, πέρασε σε ορμητική αντεπίθεση, πέταξε τους επιδρομείς έξω από τα ελλαδικά εδάφη, και τους καταδίωξε μέσα στο «αλβανικό» έδαφος, κατατροπώνοντας τους.
 

Μήπως όμως χρειάζεται να αναζητήσουμε κάποια ερμηνεία για όλα αυτά τα γεγονότα; Και ποια σχέση έχουν με την εισαγωγική αναφορά μας στην Σκέπη της Παναγίας; Δεν χωράει αμφιβολία ότι η εποποιία του 1940, αποτελεί ένα θαύμα, είναι ένα από τα πολλά θαύματα στην ιστορία των Ελλήνων. Δεν μπορεί όλα αυτά να είναι καρπός αποκλειστικά ανθρώπινου αγώνος. Η θεϊκή χάρη συνεργάσθηκε με την ανθρώπινη προσπάθεια. Και είναι δίκαιο, που μαζί με τα θριαμβευτικά σαλπίσματα πάνω από τους τάφους των ηρώων, σήμαναν δοξαστικές καμπάνες για ένα Ευχαριστώ! στην Παναγία, εκείνη, στην οποία η εθνική συνείδηση απέδωσε για μια ακόμα φορά τα Νικητήρια! Στη Σκέπη των αγωνιστών, στην Ελευθερώτρια των σκλαβωμένων!

Γιατί στα κρίσιμα χρόνια του πολέμου οι Έλληνες εμπιστεύθηκαν στα χέρια της Παναγίας τον αγώνα τους. Ζήτησαν τη μητρική προστασία της για να υπερασπιστούν τα δίκαιά τους. Και ήταν τόση η πίστη τους, ώστε την έβλεπαν να τους εμψυχώνει και να τους σκεπάζει, καθώς πολεμούσαν απεγνωσμένα στα χιονισμένα βουνά της Πίνδου και της Τρεμπεσίνας. Η άλλοτε Υπέρμαχος Στρατηγός των Ρωμιών, γίνεται η Αγία Σκέπη των αγωνιστών, και έτσι το θαύμα επαναλαμβάνεται. Χάρη στην πίστη που θερμαίνει τις ψυχές τους, οι μαχητές περιφρονούν τη λογική των αριθμών, και αντιστέκονται στις σιδερόφρακτες εχθρικές στρατιές με ηρωισμό που κινεί τον παγκόσμιο θαυμασμό.
Για τους λόγους αυτούς η εκκλησία σήμερα, δηλαδή όλοι εμείς, ανυμνούμε τη Σκέπη της Παναγίας, και την παρακαλούμε να μας σκεπάζει πάντα με την αγάπη της, μα και να στέκεται πάντα δίπλα, βοηθός και συμπαραστάτης στο έθνος μας, σε κάθε καλό αγώνα, γιατί τη βοήθεια της την έχουμε το ίδιο ανάγκη και στον καιρό της ειρήνης. Μπορεί να μην υπάρχει σήμερα άμεση εθνική απειλή και άμεσος κίνδυνος πολέμου, μπορεί να μην υπάρχει Χίτλερ ή Μουσολίνι, υπάρχει όμως ένας άλλος εισβολέας, ο ευδαιμονισμός, ο οποίος ίσως να είναι και πιο επικίνδυνος, αφού προσπαθεί να αλώσει τις συνειδήσεις μας, ώστε να ξεχάσουμε την ιστορία μας, να αποσπάσει την προσοχή μας από τα σοβαρά προβλήματα, προσφέροντας μας τέρψη με θεάματα, ώστε να κάνει μία όχι στρατιωτική αλλά μία πνευματική - τηλεοπτική κατοχή στις καρδιές μας. Έχουμε καιρό όλοι μας να παρακολουθούμε με απληστία σίριαλ, που μας διδάσκουν πως μπορούμε να χαλάσουμε πολύ εύκολα τις οικογένειες μας, τα κύτταρα του έθνους μας, δεν έχουμε όμως καιρό να διαβάσουμε την ιστορία μας, να γνωρίσουμε με ποιους αγώνες των προγόνων μας μπορούμε εμείς σήμερα να ζούμε ελεύθεροι, αλλά και να διαβάσουμε συγκλονιστικές μαρτυρίες αγωνιστών της εθνικής αντιστάσεως, οι οποίοι στον υπεράνθρωπο αγώνα τους πάνω στα παγωμένα βουνά έβλεπαν την Παναγία ζωντανά, και έπαιρναν κουράγιο να συνεχίσουν.

Ας είναι λοιπόν ο εορτασμός αυτός, έναυσμα να ασχοληθούμε όλοι περισσότερο με την ιστορία μας, ένα μνημόσυνο για όσους έπεσαν ηρωικά στον πόλεμο, και μία ελάχιστη τιμή ευγνωμοσύνης στην μητέρα μας και Μητέρα του Θεού, την Παναγία μας.

 

Πηγή: http://www.orp.gr/

Κύριε Παντοδύναμε, δέξου τη δέησή μου…

 

Κύριε Παντοδύναμε, δέξου τη δέησή μου…

Προσευχή στον Κύριο «Κύριε Παντοδύναμε, δέξου τη δέησή μου…»

Δέξου, δέσποτα,
τήν προσευχή τοῦ δούλου Σου
στό ὑπερουράνιο καί νοερό θυσιαστήριο
τῆς ἄνω Μητροπόλεως Ἱερουσαλήμ.

Ἐσύ, Λόγε Θεοῦ,
ποῦ βρίσκεσαι ὅλος μέσα στόν Πατέρα Σου·
Ἐσύ πού συγκρατεῖς τά πάντα
καί διά τοῦ ὁποίου ἡ κτίση ἀπό τό μηδέν ἦρθε στήν ὕπαρξη·

Ἐσύ πού γεννήθηκες πρίν ἀπ’ ὅλους τους αἰῶνες,
ποῦ ἔχεις μέσα Σου ὅλον τόν Πατέρα
καί πού τό Ἅγιο Πνεῦμα –
«τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον»-
ἐπαναπαύεται σέ Σένα·

Ἐσύ πού δημιούργησες τῶν ἀγγέλων τά τάγματα,
τῶν ὑδάτων τή φύση ,τό φῶς καί τό σκοτάδι,
τόν ἥλιο, τό φεγγάρι καί τ’ ἄστρα τ’ οὐρανοῦ,
τά ἐπουράνια ,τά ἐπίγεια καί τά καταχθόνια·

Ἐσύ πού στή χούφτα Σου κρατᾶς τό σύμπαν,
(ποιός, Κύριε, δέν σέ τρέμει,
ἕκτος κι’ ἄν εἶναι ὁλόκληρος θαμμένος στά πάθη,
σάν ἐμένα, τό κατακάθι τῆς δυσωδίας;)·

Ἐσύ πού ἔπλασες τά πνεύματα ἀπ’ τό τίποτε
κι’ ἄπ’ αὐτό ἐπίσης τήν ὕλη,
ποῦ «ὅσα ἠθέλησας ἐποίησας ἐν τῷ οὐρανῶ καί ἐν τή γῆ,
ἐν ταῖς θαλάσσαις καί ἐν πάσαις ταῖς ἀβύσσοις»,

Ἐσύ, παντοδύναμε, δέξου τή δέησή μου,
γιά νά κοιμηθῶ καί νά ὑπνώσω
«ἐν εἰρήνη ἐπί τό αὐτό… ὅτι σύ Κύριε
κατά μόνας ἐπ’ ἐλπίδι κατώκησας μέ»…

Άγιος Νήφων ο Κωνσταντιάνης

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Η αμαρτία…

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς: Η αμαρτία…

Ἡ ἁμαρτία δημιουργεῖ μέσα μας δικό της κόσμο, δημιουργεῖ μέσα μας δική της φιλοσοφία, δική της ἀντίληψι γιά τόν κόσμο. Ἡ ἁμαρτία ἐπιδιώκει νά καταλάβῃ τήν θέσι τοῦ Θεοῦ στήν ψυχή σου, τήν θέσι τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ.

Αὐτό θέλει νά κάνῃ ἡ ἁμαρτία. Ἡ ἁμαρτία στήν πραγματικότητα θέλει νά στερήσῃ τόν ἄνθρωπο ἀπό ἐκεῖνες τίς θεϊκές ὡραιότητες πού ἔχει στήν ψυχή του. Ναί, αὐτός ὁ διάβολος ἀγωνίζεται διά μέσου τῆς ἁμαρτίας νά δημιουργήσῃ μέσα σου καί μέσα μου τήν δική του εἰκόνα.

Διότι ἡ ἁμαρτία πάντοτε ὁμοιάζει στόν διάβολο. Πάντοτε, ὅταν τήν ἐναγκαλιζώμαστε, τυπώνει σιγά-σιγά στήν ψυχή μας τήν δική του σκοτισμένη μορφή.

Ἔτσι, μέ τήν ἁμαρτία, μέ τήν ἕξι στήν ἁμαρτία, μορφώνεται μέσα μας ἕνα ἄλλο ἐγώ, μία ἄλλη ψυχή, ἕνας ἄλλος ἑαυτός, ἐκεῖνος ὁ ἑαυτός, τόν ὁποῖο ζητεῖ ὁ Κύριος νά ἀπαρνηθοῦμε: «οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω» (Ρωμ. ζ΄ 19).

Τό κακό τό δημιουργήσαμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι, ἐνῶ τό καλό εἶναι ἀπό τόν Θεό, λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Α΄ Τιμ. δ΄ 4). Ἐγώ θέλω νά ζῶ σωστά, ἀλλά τήν δύναμι νά τό κάνω δέν τήν ἔχω. Δέν βρίσκω τήν δύναμι γι’ αὐτό, δέν βρίσκω τήν δύναμι μέσα μου.

Να ευγνωμονείς τον Κύριο…

Να ευγνωμονείς τον Κύριο…

Μη λησμονείς ποτέ ότι κάθε στιγμή και για αναρίθμητα πράγματα είσαι χρεώστης στον Θεό:

για κάθε αναπνοή,

για κάθε ακτίνα ηλίου που σε θερμαίνει,

για κάθε μπουκιά ψωμιού,

για κάθε καλή σκέψη,

για κάθε άγιο αίσθημα,

για κάθε αγαθό έργο,

τέλος για κάθε δωρεά της χάριτος που γαληνεύει και χαροποιεί την καρδιά σου.

Εκείνος σε ενισχύει στον αγώνα σου,

κατασιγάζει τα πάθη σου,

σε φέρνει σ’ επικοινωνία με τον ουρανό.

Πιο πολύ όμως πρέπει να ευγνωμονείς τον Κύριο επειδή πρώτα σου χάρισε τη ζωή, τη βιολογική ύπαρξη, και έπειτα σε αναγέννησε με το άγιο βάπτισμα, σε ένωσε με το σώμα της Εκκλησίας, σε έκαμε παιδί Του, έτσι «ώστε ουκέτι ει δούλος, αλλ’; υιός ει δε υιός, και κληρονόμος Θεού δια Χριστού» (Γαλ. 4, 7).

Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης