Ελληνισμός και Ορθοδοξία: επαναπροσδιορισμός μιας σχέσης στον 21ο αιώνα

Ελληνισμός και Ορθοδοξία: επαναπροσδιορισμός μιας σχέσης στον 21ο αιώνα
Αποστολέας Christos στις Monday, March 19 @ 10:04:19 CDT
Contributed by Christos

Δυο είναι οι πυλώνες πάνω στους οποίους έχει στηριχθεί ο ελληνικός πολιτισμός δια μέσου των αιώνων. Ο ένας είναι η αρχαία ελληνική σκέψη και γραμματεία και ο άλλος είναι η ορθόδοξη χριστιανική πίστη, παράδοση και θεολογία. Η σχέση ανάμεσα σε αυτούς τους δυο τρόπους σκέψης και ζωής, τον ελληνικό και τον χριστιανικό, ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή που το ευαγγελικό κήρυγμα των Αποστόλων βγήκε από τα αρχικά ιουδαϊκά του όρια για να εξαπλωθεί σε ολόκληρο το ρωμαϊκό κόσμο. Η ελληνιστική κοινή ήταν η γλώσσα που έγινε το αναντικατάστατο όχημα για την πρώτη αυτή μετάδοση και εξάπλωση του χριστιανισμού.

Από τότε μέχρι σήμερα οι δυο αυτοί, αρχικά ξένοι και αντιφατικοί μεταξύ τους τρόποι σκέψης και ζωής, βρήκαν πολύ περισσότερα κοινά σημεία από όσα φαίνονταν στην αρχή και έχουν συνδεθεί τόσο άρρηκτα μεταξύ τους, ώστε μέχρι μόλις πριν από λίγες δεκαετίες, εθεωρείτο αδιανόητο να αποκαλείται κάποιος Έλληνας ή να χαρακτηριστεί ελληνική μια πολιτιστική δημιουργία, ένα κείμενο ή μια εικόνα, εάν δεν είχε άμεση σχέση, αναφορά και προέλευση από τον ελληνορθόδοξο τρόπο σκέψης, από την ελληνορθόδοξη παράδοση.

Η σχέση όμως, ελληνισμού και ορθοδοξίας είχε αρχίσει να κλονίζεται ήδη από την εποχή του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και σήμερα, πλέον, είμαστε αντιμέτωποι όχι μόνο με έναν πολύ σοβαρό και πρωτοφανή κλονισμό αυτής της σχέσης, αλλά επικρατεί στους σύγχρονους Έλληνες μια ευρύτερη κρίση ταυτότητας, τόσο όσον αφορά τον ελληνισμό όσο και την ορθοδοξία.

Η συζήτηση αυτή, βέβαια εντάσσεται αναπόφευκτα στα πλαίσια της γενικότερης αναζήτησης και μιας ολικής αναθεώρησης του παρελθόντος, που λαμβάνει χώρα σήμερα στην Ελλάδα, για τα αίτια της οικονομικής και πολιτικής, αλλά και κοινωνικής, πολιτισμικής και ηθικής κρίσης που διανύουμε.

Ας ανατρέξουμε όμως λίγο την ιστορική εξέλιξη της σχέσης ελληνισμού και χριστιανισμού, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα.

Νομική κατοχύρωση ή υπαρξιακή αναγκαιότητα;

Το ελληνικό σύνταγμα αναγνωρίζει την θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας ως την επίσημη και επικρατούσα θρησκεία στην χώρα μας. Στην Ελλάδα δηλαδή, υπάρχει μεν ανεξιθρησκεία, αλλά υπάρχει και επίσημα αναγνωρισμένη επικρατούσα θρησκεία, την οποία το κράτος έχει δεσμευθεί να προστατεύει ως παράδοση του έθνους, ως αναπόσπαστο συστατικό στοιχείο του έθνους. Αυτό δεν είναι απλώς ένα νομικά κατοχυρωμένο καθεστώς, ούτε βασίζεται αποκλειστικά στο ποσοστό του ορθόδοξου χριστιανικού θρησκεύματος στον ελληνικό πληθυσμό. Αλλά είναι αποτέλεσμα πολλών αιώνων ιστορίας του ελληνισμού και του πολιτισμού του και η ελληνορθοδοξία έχει εμπεδωθεί στο διάβα των αιώνων ως αδιάσπαστη υπαρξιακή οντότητα.

Ποιο είναι το στοιχείο που έκανε τον ελληνικό πολιτισμό και τον χριστιανισμό να ξεχωρίσουν;

    Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός στον δυτικό ευρωπαϊκό αλλά και όλο τον υπόλοιπο κόσμο, ξεχωρίζει ως ανώτερος και θαυμάζεται συνεχώς ανά τους αιώνες, από την εποχή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας έως την Αναγέννηση και από τον Διαφωτισμό έως τις μέρες μας, γιατί μοιάζει ως κάτι το οποίο δύσκολα αντιγράφεται και ξεπερνιέται στην παγκόσμια Ιστορία. Εκείνο, όμως, το στοιχείο στο οποίο οφείλει ο ελληνικός πολιτισμός αυτή την δόξα, δεν είναι τόσο η αρχαία ελληνική αρχιτεκτονική και η γλυπτική και οι υλικές γενικά τέχνες, δεν είναι ακόμα, ούτε και τα πολεμικά κατορθώματα, η στρατιωτική δύναμη, ο ηρωισμός και το παράδειγμα της θυσίας των αρχαίων Αθηναίων και Σπαρτιατών. Δεν είναι κανένα από αυτά τα στοιχεία, αυτά καθαυτά. Γιατί τα λαμπρά αυτά επιτεύγματα τα όφειλαν οι αρχαίοι Έλληνες στον ξεχωριστό τρόπο σκέψης, στον ξεχωριστό τρόπο ζωής τους, απώτερος σκοπός του οποίου ήταν η κατάκτηση της αρετής. Άρα, και η ελευθερία για τους αρχαίους δεν είναι αγαθό από μόνη της εάν δεν χρησιμοποιείται ως μέσον για την επίτευξη του αγαθού, που είναι η αρετή. Η αρετή και ο ενάρετος βίος, είναι το μέγιστο αγαθό που απασχολεί όλους τους αρχαίους νομοθέτες, λογοτέχνες, φιλοσόφους και πολιτικούς.  Έτσι προέκυψε αυτό που αργότερα ονομάστηκε αρχαίος ελληνικός ανθρωπισμός. Από εκεί πήγασε και το πολίτευμα της δημοκρατίας, δηλαδή από την ανάγκη για συνεχή και αέναη αναζήτηση της αρετής μέσω της κοινωνίας, μέσω της πολιτικής ζωής. Έτσι όλα τα προαναφερθέντα υλικά και άλλα επιτεύγματα, τόσο λαμπρά από μόνα τους, δεν ήταν παρά το μέσο για την επίτευξη του ανώτερου σκοπού, του αγαθού και της αρετής.

   Βέβαια οι αξίες της αρετής και του αγαθού, καθώς και του καλού καγαθού ανδρός, ήταν επιφορτισμένες με ένα εντελώς διαφορετικό εσωτερικό νόημα από αυτό που έμελλε να τους δώσει ο εκ θείας αποκαλύψεως λόγος του χριστιανικού ευαγγελίου, ο λόγος του Χριστού. Αυτές οι αξίες όμως ήταν το πλέον κατάλληλο έδαφος, ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός είχε δηλαδή τις πλέον κατάλληλες προϋποθέσεις για να ταιριάξει με τον λόγο του ευαγγελίου. Ο αρχαίος ελληνικός άτομο-κεντρικός ανθρωπισμός έγινε χριστό-κεντρικός ανθρωπισμός και η αναζήτηση των ελλήνων για το εξωτερικό υλιστικό θείο κάλλος, μετετράπη σε αναζήτηση του εσωτερικού θείου κάλλους κατά το πρότυπο του ενανθρωπισμένου, σταυρωμένου και αναστημένου Ιησού Χριστού. Διότι το εσωτερικό κάλλος, η εσωτερική αρετή προδιαθέτει και εξασφαλίζει και την εξωτερική, ενώ το εξωτερικό κάλλος χωρίς εσωτερική αρετή είναι ψεύδος, υποκρισία, κάτι που τελικά θα καταρρεύσει ολοκληρωτικά.

Οι αυτοκράτορες που καθόρισαν το μέλλον της ανθρωπότητας

     Μετά από τρείς αιώνες διωγμών του ρωμαϊκού κράτους κατά των χριστιανών, τον τέταρτο αιώνα μ.Χ. οι αυτοκράτορες Μέγας Κωνσταντίνος και Μέγας Θεοδόσιος συμβάλλουν αποφασιστικά στην τελική επικράτηση και τον θρίαμβο του χριστιανισμού στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Οι αποφάσεις και η δράση των δυο αυτών αυτοκρατόρων βασίστηκε στην έντονη προσωπική τους πίστη και ανεξάρτητα από έξω-θρησκευτικές πολιτικές σκοπιμότητες. Η ανεξιθρησκεία, η οποία επιτρέπει την ελεύθερη συνύπαρξη όλων των θρησκειών εφευρέθη ως αρχή από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και θεσπίστηκε από τον ίδιο με την Έδικτο του Μιλάνου το 313 μ.Χ.. την εποχή εκείνη οι χριστιανοί δεν αποτελούσαν πλειοψηφία ούτε στο ανατολικό, ούτε στο δυτικό μέρος της αυτοκρατορίας. Ο Μέγας Κωνσταντίνος ενώ εν γένει ευνόησε και στήριξε φανερά και συνειδητά την Χριστιανική Εκκλησία, παράλληλα φρόντισε να σεβαστεί και την ειδωλολατρική παράδοση και κυριαρχούσα, τότε ακόμα, πολιτική κουλτούρα της Ρώμης, θέλοντας να διατηρήσει τις λεπτές ισορροπίες της εποχής του. Όμως ο δρόμος της τελικής επικράτησης του χριστιανισμού είχε ήδη ανοιχθεί και μάλιστα ανεπιστρεπτί. Ακολούθησαν δύο χριστιανοί αλλά αιρετικοί Αρειανοί αυτοκράτορες και ενδιάμεσά τους ο συγκρητιστής-παγανιστής Ιουλιανός, ο καθένας από τους οποίους στήριξε την θρησκεία της προσωπικής του πίστης. Ήταν ξεκάθαρο πλέον ότι η τελική επικράτηση οποιασδήποτε θρησκείας στην αυτοκρατορία εξαρτόταν από την προσωπική στήριξη του αυτοκράτορα και όχι από την κατάκτηση της λαϊκής πλειοψηφίας. Έτσι, ήταν μεγάλο ευτύχημα για την αυτοκρατορία, τον ελληνισμό και τον κόσμο ολόκληρο όταν κατά το τέλος του αιώνα ο Μέγας Θεοδόσιος με την πολιτική που ακολούθησε κατέστησε τον Χριστιανισμό, και δη την Εκκλησία του «πιστεύω της Νικαίας», ως την επίσημη θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

    Από τον Θεοδόσιο ξεκινά και επισήμως η ιστορία της χριστιανικής Ευρώπης και της χριστιανικής Ελλάδας. Στους αμέσως επόμενους αιώνες οι Έλληνες ασπάστηκαν και ενστερνίστηκαν πλήρως τον χριστιανισμό. Έτσι ο κλασικός ελληνισμός, σε αντίθεση με τους «φόβους» των νεοπλατωνικών ειδωλολατρών όχι μόνο δεν απορρίφθηκε ή εξαφανίστηκε από τον χριστιανισμό, αλλά πάνω στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και την κλασική παιδεία βασίστηκαν τόσο η θεολογία των Πατέρων της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ενώ αργότερα και η πατριωτική και εθνική συνείδηση του μεσαιωνικού και του νεότερου ελληνισμού.

Από την Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών προήλθαν οι μεγάλοι Πατέρες της Ορθοδοξίας.

    Η ειδωλολατρική Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών υπήρξε ο βασικός παράγοντας που αντιστάθηκε, ανεπιτυχώς στην επικράτηση του χριστιανισμού στους Έλληνες, κατά τον τέταρτο μ.Χ. αιώνα. Με αποκορύφωμα την τριετία του Ιουλιανού, ο οποίος υπήρξε ο ίδιος μαθητής της Σχολής, οι ειδωλολάτρες, κυρίως νεοπλατωνικοί, φιλόσοφοι της εποχής εκείνης προσπάθησαν να απαγορεύσουν την αναπόφευκτη, κατά τα άλλα, συνάντηση και συγχώνευση αρχαίας ελληνικής σκέψης και χριστιανισμού, αρνούμενοι στους χριστιανούς την πρόσβαση στην κλασικά ελληνικά γράμματα, προσπαθώντας έτσι να την καπηλευτούν και να την ταυτίσουν με τις δικές τους συγκρητιστικές-παγανιστικές δοξασίες. Οι Έλληνες, όμως, από την μεριά τους βρίσκονταν σε στάδιο θρησκευτικής αναζήτησης από πολύ νωρίτερα. Αυτό αποδεικνύεται από την αφήγηση των Πράξεων των Αποστόλων και τον περίφημο βωμό στον «άγνωστο θεό» που βρήκε ο Απόστολος Παύλος όταν έφθασε στην αρχαία Αθήνα. Κατά τους αιώνες που ακολούθησαν, μέχρι και τον 5ο αιώνα μ.Χ., στον χώρο της ελληνικής οικουμένης αυτή η αναζήτηση ολοκληρώθηκε μέσα από τους Έλληνες εκκλησιαστικούς συγγραφείς και θεολόγους, οι οποίοι έχοντας διδαχθεί την ελληνική σκέψη, όντας ήδη ή προτού βαπτισθούν χριστιανοί, χρησιμοποίησαν την οξύνοια και την ευρύτητα των εννοιών της για να εκφράσουν την εμπειρία της νέας τους πίστης και να συνθέσουν τον περί του Θεού λόγο.

Η ταύτιση Ρωμηοσύνης και Ορθοδοξίας

    Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ο ελληνισμός των ειδωλολατρών νεοπλατωνικών και του Ιουλιανού ήταν ένα κακέκτυπο, μια ξεπεσμένη και χρεωκοπημένη προσπάθεια συνέχειας του αρχαίου κλασικού προτύπου. Η χριστιανική Πατερική θεολογία, έτσι διέσωσε και έδωσε νέο νόημα, νέα πνοή και νέα ώθηση στη μοναδική αρχαία ελληνική σκέψη, ώστε αυτή αντί να χαθεί, κατά την μετάβαση του ευρωπαϊκού και του μεσογειακού κόσμου στο Μεσαίωνα, να συνεχιστεί αναλλοίωτη μέσα από τη χριστιανική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η αρχαία ελληνική σκέψη και φιλοσοφία αποδείχθηκε ότι μόνο με τον χριστιανισμό κάνει "χημεία", "δένει", ταιριάζει απόλυτα και αλληλοσυμπληρώνεται ανεπανάληπτα. Είναι, άλλωστε, απολύτως ορθή η αντίληψη ότι η ορθοδοξία ουσιαστικά δεν είναι παρά μια ελληνική ερμηνεία του χριστιανισμού.

    Από την στιγμή που ο Ιουλιανός ξεψυχώντας αναφώνησε το «νενίκηκάς με Ναζωραίε», μέχρι την άλωση της Πόλης το 1453, επίσημη και μοναδική θρησκεία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας και του ελληνισμού ήταν ο χριστιανισμός. Κατά την διάρκεια της τουρκοκρατίας, η θρησκευτική έννοια του γκιαούρη (ο μη-μουσουλμάνος) και η εθνική έννοια του Ρωμηού (του Έλληνα πολίτη της παλιάς χριστιανικής αυτοκρατορίας), ταυτίστηκαν απόλυτα. Οι Οθωμανοί έδωσαν στον Οικουμενικό Πατριάρχη εκτός από τον θρησκευτικό του τίτλο και τον πολιτικό τίτλου του βυζαντινού αυτοκράτορα, αυτόν του Δεσπότη, ταυτίζοντας έτσι την θρησκευτική μαζί με την πολιτική ηγεσία των υπόδουλων Ελλήνων. Όταν οι αγωνιστές του 1821 συνέτασσαν το πρώτο ελληνικό σύνταγμα στην Επίδαυρο, ήταν εντελώς φυσικό να προσδιορίσουν ότι, «όσοι αυτόχθονες κάτοικοι της Επικρατείας της Ελλάδος πιστεύουσιν είς Χριστόν, εισίν Έλληνες».

Το «θρήσκευμα» είναι απλώς ένα στοιχείο συνταγματικού δικαίου και… (άλλοτε) αστυνομικής ταυτότητας;

    Έτσι φτάνουμε στις μέρες μας. Η συνταγματική διάταξη δεν έχει αλλάξει στην ουσία της και ο λόγος που υπάρχει, καθίσταται σαφές από τα παραπάνω ότι, είναι ιστορικός και βαθειά ριζωμένος στον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική παράδοση.

    Βρισκόμαστε, όμως σήμερα, ενώπιον του μεγαλύτερου υπαρξιακού στοιχήματος στην ιστορία του ελληνισμού. Καθώς είπαμε και παραπάνω, τόσο η ελληνική όσο και η χριστιανική μας ταυτότητα κινδυνεύουν από μια βαθειά κρίση αυτοσυνειδησίας, η οποία εκπορεύεται από την γενικότερη ηθική κρίση, την κρίση αξιών. Έτσι σήμερα κυριαρχούν οι εξής τάσεις στην ελληνική κοινωνία. Μια τάση είναι αυτή η οποία θέλει να νοηματοδοτήσει την ελληνικότητα χωριστά από την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, χωριστά από την αναζήτηση της αρετής και του θείου κάλλους, που τόσο ζωτικά απασχολούσε τους Έλληνες από την αρχαιότητα μέχρι την νεότερη Ελλάδα. Είναι εκείνη η μεγάλη, δυστυχώς, μερίδα σύγχρονων Ελλήνων η οποία έχει ταυτιστεί πλήρως με τον υλιστικό και μηδενιστικό τρόπο ζωής και σκέψης που έχει τις ρίζες του στο από τη Δύση προερχόμενο όνειρο του καπιταλισμού. Αυτή η μερίδα Ελλήνων έχει πεισματικά απαρνηθεί την πανάρχαια ελληνική αναζήτηση για την αρετή και το κάλλος, την επιδίωξη της όντος ζωής η οποία τελικά νικά και τον ίδιο το θάνατο. Οι σύγχρονοι Έλληνες έχουν παραδοθεί άνευ όρων στην υλική φθορά και στον θάνατο, έχουν επιδοθεί σε ένα άκρατο κυνήγι του πρόσκαιρου πλουτισμού, που φθείρει ψυχή, σώμα και ήθος.

    Η άλλη τάση θέλει και προσπαθεί να συνεχίσει την ελληνορθόδοξη παράδοση, όμως υπάρχει μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων που δηλώνουν μέλη της ορθόδοξης Εκκλησίας αλλά ταλανίζονται από πνευματική κρίση, από έλλειψη πίστης στο Χριστό. Στην ελλαδική εκκλησία, επίσης, κυριαρχεί η έλλειψη ουσιαστικού πνευματικού λόγου. Η εικόνα της ελλαδικής εκκλησίας έχει αμαυρωθεί αρκετά τα τελευταία χρόνια. Μήπως τελικά αρκετοί από τους ιεράρχες και τα λοιπά μέλη του κλήρου, τόσο εντός των μικρών ορίων της ελλαδικής αρχιεπισκοπής και των ελληνικών συνόρων, αλλά και εκτός αυτών, έχουν αδιαφορήσει για τις αρετές του Χριστού των ευαγγελίων; Μήπως δεν επιδιώκουν και δεν κηρύττουν, όπως θα έπρεπε, τις χριστιανικές αρετές και το θείο κάλλος του Ιησού, - τα στοιχεία εκείνα δηλαδή τα οποία έκαναν την ελληνορθοδοξία να λάμψει στην παγκόσμια ιστορία – και αντιθέτως έχουν θέσει άλλες, κοσμικές και υλικές προτεραιότητες; Το αποτέλεσμα είναι ότι η χριστιανική μας πίστη έχει πλέον κλονιστεί σοβαρά, ίσως και ανεπανόρθωτα, τουλάχιστον για τα ανθρώπινα μέσα.

Η πνευματική όμως ανάκαμψη της ορθόδοξης ελληνικής εκκλησίας, η αυτοκάθαρσή της, όπως έχει πολλές φορές στο παρελθόν χαρακτηρισθεί, δεν είναι κάτι που αρκεί να το πάρουμε απόφαση και να δηλώσουμε ότι θα το κάνουμε πράξη και ύστερα να αφήσουμε τον χρόνο απλά να «γιάνει την πληγή». Αντιθέτως πρέπει να επιδιώξουμε να πραγματοποιηθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα, γιατί αυτή η πνευματική ανάκαμψη είναι εκ των ων ουκ άνευ για την πνευματική και ηθική ανάκαμψη ολόκληρου του ελληνικού γένους και του πολιτισμού. Όσο καθυστερεί η πρώτη καθυστερεί και η δεύτερη.

    Η πρώτη, λοιπόν, τάση από τις δυο παραπάνω, εάν επικρατήσει καταδικάζει αναπόφευκτα ολόκληρο τον ελληνισμό στο θάνατο. Διότι, ήδη είναι ξεκάθαρο ότι ένας ελληνισμός που αδιαφορεί πλήρως για τον θάνατο, που έχει αυτοκαταστροφικά καταπνίξει κάθε μεταφυσική ανησυχία και τύψη συνειδήσεως, θα εξαφανιστεί τελικά από αυτόν τον φυσικό θάνατο και τη φθορά του χρόνου. Οι Έλληνες έτσι θα έχουμε πρωτίστως αλλοιώσει και παραμορφώσει την παιδεία μας, που είναι ο μοναδικός φορέας εξασφάλισης της συνέχειας ενός πολιτισμού. Έτσι μπορεί να συνεχίσουμε να μιλούμε κάποια (φυσική ή τεχνητή) μετεξέλιξη της ελληνικής γλώσσας, να κατέχουμε ακόμα και συνείδηση καταγωγής και ιστορική μνήμη, όμως αυτά δεν θα αρκούν. Γιατί θα είναι μια ξερή, αλλά και παραμορφωμένη γνώση και μνήμη ενός ένδοξου παρελθόντος το οποίο γίνεται αφορμή μόνο για έναν ανώριμο και αυτιστικό κομπασμό και τίποτα παραπάνω. Γιατί τελικά δεν αρκεί να γεννηθεί κανείς Έλληνας, για να λέγεται Έλληνας. Χωρίς την μεταφυσική αναζήτηση της αρετής και του θείου κάλλους, ο ελληνισμός δεν μπορεί να δημιουργήσει, να παράγει πολιτισμό. Έτσι, παύει να υφίσταται σαν ιστορική συνέχεια πολιτισμού και σε αντίθεση με την μέχρι τώρα αντίστασή του σε τουρκοκρατία και άλλες ιστορικό-πολιτικές αντιξοότητες, θα υποκύψει στην φυσική φθορά του χρόνου και της λήθης.

Ιωάννης Μ. Δανδουλάκης

Πολιτικός Επιστήμων

http://www.ioannisdandoulakis.blogspot.com/2011/02/21.html

ΝΗΣΤΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΝΗΣΤΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ: Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

ΝΗΣΤΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗ ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Η ΝΗΣΤΕΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ

Το δε πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς αποστήσονταί τινες της πίστεως προσέχοντες πνεύμασιν πλάνοις και διδασκαλίαις δαιμονίων εν υποκρίσει ψευδολόγων κεκαυτηριασμένων την ιδίαν συνείδησιν κωλυόντων γαμείν απέχεσθαι βρωμάτων α ο θεός έκτισεν εις μετάληψιν μετά ευχαριστίας τοις πιστοίς και επεγνωκόσιν την αλήθειαν

(Α’ Τιμόθεον δ’ 1-3)

 

   Η μυστική συνταγή της Νεοεποχίτικης φιλοσοφίας είναι η αντιστροφή της χριστιανικής διδασκαλίας αλλά και η φτηνή απομίμησή της. Στα πλαίσια του οικολογικού προσωπείου της διδαχθήκαμε την χορτοφαγία (vegan) ως λυτρωτικού συστήματος διατροφής με σωτηριολογικές προεκτάσεις. Ο άνθρωπος –σύμφωνα με τη Βίβλο της Νέας Εποχής- είναι ένας μικρός θεός, ικανός να κάνει τα πάντα, δια μέσω της γνώσης που του πρόσφεραν οι μεγάλοι «διδάσκαλοι» - οδηγοί. Έτσι είναι ικανός να κάνει όλα όσα έκανε ο «διδάσκαλος» Ιησούς αλλά και ακόμα περισσότερα. Ο άνθρωπος της Νέας Εποχής μπορεί να αυτο-θεραπευθεί από κάθε νόσο σωματική ή ψυχική αρκεί να ακολουθήσει τους αρχέγονους Νόμους της …νηστείας. Αποφεύγοντας την βρώση και την πόση των τροφών, το σώμα θα αφιερώσει κάθε ποσότητα ενέργειας που διαθέτει ώστε να θεραπευθεί ακόμα και από ανίατες ασθένειες όπως ο καρκίνος.

Στην πρώτη φάση της νηστειοθεραπείας: «…αναγκάζουμε το σώμα μας, με θετική σκέψη και υπομονετική αποχή από οποιοδήποτε τροφή, να παρακάμψει το στομάχι και ν’ αναζητήσει το λίπος που είναι αποθηκευμένο για τέτοιες περιπτώσεις και διαθέτουμε όλοι ακόμα και οι πιο λεπτοί από εμάς»*.

Στη δεύτερη φάση: «Το σοφό μας σώμα,  - που θα έχει μπει στη διαδικασία της «γενικής καθαριότητας», - αφού καταναλώσει την κύρια ποσότητα του λίπους,  στρέφεται και σε άλλα άχρηστα πράγματα, που έχουν δημιουργηθεί από τη χρόνια τοξίνωσή του ή άλλες δυσαρμονικές λειτουργίες, όπως στίγματα στο δέρμα, ελιές, λιπώματα, κύστεις, ινομυώματα, καλοήθεις ή και κακοήθεις όγκους κ.τ.λ. Η αποτοξίνωσή του οργανισμού, μέσω της νηστείας επιδρά ευεργετικά και αποτελεσματικά ιδιαιτέρως κατά των ρευματισμών και αρθρίτιδος, άσθματος, ουραιμίας, στομαχικών παθήσεων, έλκους και χρόνιας δυσπεψίας, λιθιάσεων – ιδαιτέρως της χοληδόχου κύστεως – παθήσεως του ήπατος – και ηπατικές συμφορήσεις – εντερικών διαταραχών, κολίτιδος, καρδιακών παθήσεων, δερματικών παθήσεων, αλλεργιών, αρτηριακής υπέρτασης, αναιμίας, πολλών μορφών καρκίνου, παθήσεων του αίματος γενικών, αλλά και σε άλλες ασθένειες που δεν συνδέουμε άμεσα με την τοξίνωση του οργανισμού και την διατροφή, όπως ορμονικές διαταραχές, ανικανότητα και στειρότητα, το άγχος, η κατάθλιψη και πολλά είδη νευρασθενειών και ψυχασθενειών, ακόμη και σχιζοφρένεια. Υπάρχουν δε κάποιες ενδείξεις ότι έχει ευεργετικά αποτελέσματα και στο AIDS»*.

Απαραίτητο συμπλήρωμα της νηστειοθεραπείας: «είναι οι καθημερινοί υποκλυσμοί, η σωματική άσκηση, ο καθαρός αέρας, τα μπάνια στη θάλασσα ή καθημερινά λουτρά με έντονο τρίψιμο, το μασάζ, η προσεκτική έκθεση στον ήλιο και ιδιαιτέρως η καλή διάθεση, η πνευματική ανάπαυση και η αποφυγή αρνητικών συναισθημάτων. Τη σεξουαλική επαφή θα αντικαταστήσουμε με τρυφερά χάδια ή ήπιο έρωτα, χωρίς εκσπερμάτωση για τον άνδρα (!).* 

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι: «όταν μπαίνουμε σ’ αυτή τη διαδικασία, συνειδητοποιούμε τη δύναμη της αντίστασης και τους μηχανισμούς αυτοθεραπείας του οργανισμού μας. Ο θαυμασμός μετατρέπεται σε εμπιστοσύνη και αυτό είναι το πρώτο βήμα για να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας! Στα δυνατά χέρια μας, που ξέρουν να σπείρουν, να τρυγήσουν, να δημιουργήσουν, αλλά και να χαϊδέχουν…»*.

    Η προοπτική της αυτο-θέωσης μέσα από μια διατροφική τεχνική είναι γεγονός για την κίνηση της νηστειοθεραπείας. Η θετική σκέψη, η αποφυγή αρνητικών συναισθημάτων και το σεξ χωρίς εκσπερμάτωση παραπέμπουν άμεσα σε ινδουιστικές μεθόδους διαλογισμού και ταντρικού σεξ. Ο διαχωρισμός των τροφών σε καλές και κακές όχι μόνο δεν υπάρχει στην Εκκλησία και έχει καταδικαστεί αλλά και στην Αγία Γραφή χαρακτηρίζεται ως διδασκαλία δαιμονίων (Α’ Τιμόθεον δ’ 1-3). Ο χριστιανός καλείται να φτάσει στη θέωση και όχι να αναδείξει με διάφορες τεχνικές το θεό που υποτίθεται κρύβει μέσα του. Η χριστιανική νηστεία  είναι το μέσο με το οποίο θα απαλλαγεί ο πιστός από τα Πάθη που του στερούν την θέα του Παραδείσου και όχι μια μέθοδος αυτοθεραπείας. Η ασθένεια άλλωστε στην Ορθοδοξία αξιολογείται θετικά.

Η «ενεργειακή διατροφή» μας υπόσχεται να θέσει τέλος στην δυσανεξία τροφών που πιθανόν να βασανίζει κάποιους με ένα απλό τεστ. Το τεστ αυτό : «Βασίζεται στη μέτρηση, δια μέσω ηλεκτροδίων, της βιοηλεκτρικής κατάστασης των διαφόρων σημείων του βελονισμού σχετικά με τους περιγεγραμμένους κλασσικούς μεσημβρινούς που ανακαλύφθηκαν και περιγράφηκαν από τους Κινέζους και από μερικά αλλά σημεία που ανακάλυψε ο γιατρός Voll.
Ο σκοπός του τεστ είναι να εκτιμήσει ενεργειακά και λειτουργικά τα όργανα και τους ιστούς δια μέσω της μετρήσεως των σημείων του Ηλεκτροβελονισμού και του βελονισμού προκειμένου να εντοπιστούν τυχούσες βλάβες και δυσλειτουργίες σε όλο τον οργανισμό δια μέσω αυτών των σημείων.
Μετράμε την αγωγιμότητα ενός οργάνου ή ενός ιστού προκειμένου να εντοπίσουμε ανωμαλίες στα συγκεκριμένα σημεία και επομένως που μπορούν να αντανακλούν και στον ίδιο τον οργανισμό. Η ενεργειακή ισορροπία του οργανισμού μπορεί να παρουσιάσει διαταραχές και να επηρεασθεί από φάρμακα, δηλητήρια, συντηρητικά, ιούς, μικρόβια, τροφές, ηλεκτρομαγνητικά κύματα κ.ά. Το σώμα λειτουργεί σαν ένας πομπός εκπομπής και λήψης διαφόρων ηλεκτρομαγνητικών μηνυμάτων. Τα κύτταρα όπως και όλος ο οργανισμός αποτελούν ένα κύκλωμα ταλαντώσεων που είναι ικανό εάν υποβάλλεται σε ερεθίσματα ηλεκτρομαγνητικά να απαντήσει με μια αντήχηση που αντιστοιχεί σε ένα από αυτά τα κύματα και το οποίο είναι αυτό που αντιστοιχεί στην συχνότητα του κυκλώματος».**

    Παρατηρούμε την παντελή απουσία επιστημονικής ορολογίας και προσπάθεια να παρουσιαστεί η αποκρυφιστική τεχνική του βελονισμού με επιστημονικό προσωπείο. «Για τον βελονισμό, το κλειδί της διαγνωστικής βρίσκεται στην εξέταση των διαφόρων αποχρώσεων της χροιάς του προσώπου, όπως και των σφυγμών. Και αποτελεί την μεγάλη Αρχή - Τάο - της θεραπευτικής. Ο βελονιστής πρέπει να γνωρίζει πολύ καλά ότι τα εσωτερικά όργανα προβάλλονται σε συγκεκριμένες και προκαθορισμένες θέσεις της μέσης γραμμής του προσώπου και εκατέρωθεν αυτής, και ότι στο μέσο της γραμμής αυτής ανταποκρίνονται οι πνεύμονες, κάτω από αυτό ανταποκρίνεται η καρδιά, πιο κάτω το ήπαρ και ακόμη πιο κάτω ο σπλήνας. Εκατέρωθεν δε της μέσης γραμμής του προσώπου, προβάλλονται τα σπλάχνα, έχοντας το καθένα τη δική του θέση προβολής και συγκεκριμένες ανώμαλες χρώσεις, οι οποίες αποτελούν την εκδήλωση η οποία υποδεικνύει στον βελονιστή το συγκεκριμένο όργανο στο οποίο αυτή αντιστοιχεί και την πάθησή του, αναλόγως της χροιάς. Και, όπως ισχυρίζονται, μπορεί ο βελονιστής από αυτά, να προβλέψει όχι μόνον την εξέλιξη αλλά και την τελεσίδικη έκβαση της νόσου.

 Η εξέταση τόσο των σφυγμών όσο και της χροιάς του προσώπου, σχετίζονται με τους κανόνες των «πέντε στοιχείων» (Ξύλο, Φωτιά, Γη, Μέταλλο, Νερό) των «τεσσάρων εποχών» (του έτους), των «οκτώ ανέμων» και των «έξι ενώσεων» των ... «12 συζευγμένων Μεσημβρινών». Η νόσος του ανθρώπου, όπως υποστηρίζουν, προέρχεται από την ανισορροπία των ενεργειών των «πέντε δραστηριοτήτων», επιδεινώνεται δε αν η ενέργεια του ουρανού, του είναι δυσμενής. Αυτά λένε, είναι από τα ... «απόκρυφα μυστικά του πεπρωμένου» του ανθρώπου. Η πιο ευνοϊκή, πάντως, στιγμή για να παρατηρήσει κανείς την κατάσταση της ενέργειας του Ουρανού για την ορθότερη διάγνωση - λένε τα βιβλία του βελονισμού - είναι κατά την αυγή ... της πρώτης ημέρας του νέου έτους.  Οι πέντε ενέργειες του Ουρανού, καλές ή κακές, εισέρχονται στον άνθρωπο (ω της αφελείας!)... «από τη μύτη» και διατηρούνται μέσα στην καρδιά και τους πνεύμονες, από όπου ασκούν την επίδραση τους, όπως πιστεύουν οι βελονιστές.

 Δεν είναι εύκολο βεβαίως να γίνει η ελαχιστότατη αναφορά επί των διαφόρων διαγνώσεων, και πώς και βάσει ποίων στοιχείων αυτές καθιερώθηκαν ώστε να αποτελέσουν τη βάση για την θεραπευτική του βελονισμού, με τον οποίον - όπως ισχυρίζονται - θεραπεύουν, σχεδόν, .... τα πάντα (!). Αξίζει όμως να αναφερθούν μερικά για το πώς προωθήθηκε ο βελονισμός στην Κίνα, αρχίζοντας από την μυθική εποχή». ***

Που βασίζεται η «ενεργειακή διατροφή»; Η θεωρία της «ενεργειακής διατροφής» «…στηρίζεται στην εποχή της γέννησης, η οποία μας δίνει την βιοχημική σύσταση του οργανισμού, βάση των κλιματολογικών συνθηκών ( καλοκαίρι- χειμώνας- φθινόπωρο- άνοιξη) […]…Έτσι και οι άνθρωποι, ανάλογα με την εποχή της γέννησης τους, έχουν ιδιαίτερη χημική σύσταση. Ο καθένας από εμάς, μπορεί και είναι διαφορετικός».**

Η «ενεργειακή διατροφή» είναι η εφαρμογή των αποκρυφιστικών αρχών του βελονισμού της αλχημείας και της αστρολογίας για τη δημιουργία του σούπερ ανθρώπου μέσα από επιλεκτική χρήση ορισμένων τροφών. Άλλωστε σύμφωνα με το σλόγκαν της μεθόδου αυτής: «Αυτό που για κάποιον είναι φαγητό για κάποιον άλλον μπορεί να είναι δηλητήριο» (Τίτος Λουκρήτιος 75 π.χ.). **

Η Αγία Γραφή μας λέει: Διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη περιφέρεσθε· καλόν γαρ χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν ου βρώμασιν εν οίς ουκ ωφελήθησαν οι περιπατήσαντες (Εβρ. ιγ’:9). Η διδασκαλία της Νέας Εποχής μας θέλει αυτόνομους και πλήρως αφορισμένους από τη Χάρη Του Κυρίου μας. Μας θέλει να πιστεύουμε με όλη μας τη δύναμη (θετική σκέψη) όχι στον Εσταυρωμένο Ιησού Χριστό αλλά στον μικρό μετρέγια που έχουμε μέσα μας και ο οποίος με ειδικές τεχνικές μπορεί να εμφανιστεί. Για αυτό το λόγο η ασθένεια αξιολογείται αρνητικά και επαφίεται στην βούλησή μας η εφαρμογή διαφόρων τεχνικών προς αυτοθεραπεία. Ο άνθρωπος της Νέας Εποχής δεν έχει ανάγκη τη Σωτηρία, δεν χρειάζεται Σωτήρα. Η Νέα Εποχή μπορεί να τον μάθει πώς να σώσει τον εαυτό του...

 Κώστας Ναυπλιώτης

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:
*     http://humanisticecology.blogspot.com/2010/08/blog-post_17.html
**   http://www.jkalmed.gr/?action=cmsshow&cid=2&id=22&mid=2&include=False
*** http://www.egolpion.com/acupuncture.el.aspx
 
 

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ    www.egolpion.com

23  ΙΟΥΛΙΟΥ  2011

Read more: http://www.egolpion.com/energeiakh_diatrofh.el.aspx#ixzz2ROWJqMbI

Η ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗ «ΙΑΤΡΙΚΗ» ΩΣ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΗ ΜΕ ΤΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ Β’

Ἡ Ὁμοιπαθητική «ἰατρική»

ὡς ἀσυμβίβαστη μέ τή Χριστιανική πίστη Β' 

(Κείμενο από τό έντυπο

«Ορθοδοξία καί αίρεσις» της ιεράς Μητροπόλεως Μαντινείας καί Κυνουρίας, τεύχ. 77, Νοε. – Δεκ. 2011).

 

 

Ἡ «μύηση» τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ γιατροῦ

Στὸ προηγούμενο τεῦχος τοῦ ἐντύπου μας δημοσιεύσαμε τὸ πρῶτο μέρος τῆς ἀναφορᾶς μας στὴν Ὁμοιοπαθητικὴ «ἰατρική», μιὰ ἀπὸ τὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες», θέμα ποὺ ἀπασχολεῖ (καὶ παραπλανᾶ) πάρα πολλοὺς στὴν ἐποχή μας. Εἴδαμε τὶ ἀκριβῶς εἶναι ἡ Ὁμοιοπαθητική, ποιὸ εἶναι τὸ «πνευματικὸ» - ἀποκρυφιστικό της ὑπόβαθρο, τὶ πιστεύει γιὰ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο κ.λπ. Ἔγινε, πιστεύουμε, σαφές, ὅτι δὲν πρόκειται γιὰ ἐπιστημονικὴ ἰατρικὴ μέθοδο, ἀλλὰ γιὰ «θεραπευτικὴ» πρακτικὴ ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη καὶ ἐπικίνδυνη γιὰ τὴν ὑγεία τοῦ ἀνθρώπου. Στὸ τεῦχος αὐτὸ θὰ συνεχίσουμε καὶ θὰ ὁλοκληρώσουμε τὴν ἀναφορά μας στὸ θέμα, ὥστε νὰ δοθεῖ μιὰ πλήρης καὶ σφαιρικὴ κατὰ τὸν δυνατὸ εἰκόνα του, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ πῶς ἐκπαιδεύεται ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρός.

Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς δὲν ἔχει ἀνάγκη τόσο ἀπὸ σπουδές, ὅσο ἀπὸ μύηση. Εἴδαμε στὸ πρῶτο μέρος ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ταυτίζει τὸν θεραπευτικὸ μὲ τὸν πνευματικὸ νόμο, ἡ παράβαση τοῦ ὁποίου προκαλεῖ τὴ νόσο. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ μεγάλος ὁμοιοπαθητικὸς Pierre Schmidt, σὲ συνέδριο τῆς Διεθνοῦς Ἕνωσης Ὁμοιοπαθητικῆς, λέει γιὰ τὸν ὁμοιοπαθητικὸ γιατρὸ ὅτι ἐκτὸς ἀπὸ τὸ φάρμακο πρέπει νὰ δώσει στὸν ἀσθενὴ ἀκριβεῖς ὁδηγίες «ὡς πρὸς τὴν ὑγιεινή, ἠθικῆς καὶ ψυχικῆς φύσεως, ὥστε να μὴν ξαναπέσει στὰ ἴδια σφάλματα ποὺ εἶχε κάνει πρίν, παραβιάζοντας τὸν νόμο καὶ ἔτσι προκαλώντας τὴν νόσο του, ἢ σ’ αὐτὰ ποὺ εἶχαν διαπραχθεῖ ἀπὸ τοὺς προγόνους του …Ὁραματιζόμαστε ἕναν ἐξαγνισμὸ τοῦ ἀνθρώπινου γένους… Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς ποὺ ἀξίζει τὸ ὄνομα αὐτό, πρέπει νὰ εἶναι ἕνας συνθετικὸς σοφὸς καὶ συγχρόνως ἕνας πνευματικὰ μυημένος. Λοιπόν, τί μᾶς ἔχουν διδάξει ἡ σοφία τῶν αἰώνων καὶ ἡ θρησκεία ὅλων τῶν ἀνθρώπων; Ὅτι ὁ περιορισμὸς τῶν ἐπιθυμιῶν, ἡ ὑποκατάσταση ἢ ἡ μετουσίωση τῶν παθῶν, ὁ διαλογισμός …, εἶναι οἱ πιὸ σίγουροι τρόποι γιὰ νὰ λάβει κανεὶς τὴ χαρὰ τῆς ἀνάπτυξης καὶ τῆς τελείας ὑγείας… Χρειάζεται ἐκπαίδευση τοῦ ἀσθενοῦς, ὥστε νὰ ἀντιληφθεῖ τὴν ἀναγκαιότητα τῆς εὐθυγράμμισής του μὲ τὶς ἱερὲς ἐντολὲς τοῦ νόμου… Μπορεῖτε νὰ πεῖτε ὅτι ὁ γιατρὸς δὲν χρειάζεται νὰ δίνει μαθήματα βιολογικῆς Μεταφυσικῆς στὸν ἀσθενὴ ποὺ ζητάει βοήθεια, ἀλλὰ ἐδῶ ἔγκειται ἡ μεγάλη διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν ἀλλοπαθητικὸ ποὺ θεραπεύει τὸ ὑλικὸ σῶμα, αὐτὸ ποὺ ἀπορρίπτεται μὲ τὸ θάνατο καὶ στὸν ὁμοιοπαθητικὸ ποὺ τρέφει αὐτὸ ποὺ ζεῖ καὶ ὑποφέρει, αὐτὸ τὸ κάτι ποὺ καμμιὰ ἐπιστήμη δὲν ἔχει ἀκόμη προσδιορίσει, τὸν ἴδιο τὸν ζῶντα ἄνθρωπο. Ἀνανεῶστε τοὺς ἑαυτούς σας, ἀναζωογονῆστε τοὺς ἀσθενεῖς σας, ἀποδεσμεῦστε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ χρόνιο μίασμα, ἀπελευθερῶστε τον μὲ τὴν Ὁμοιοπαθητική, μὲ τὴν καθαρὴ Ὁμοιοπαθητική, ἀπὸ αὐτὴν τὴν καταστροφὴ ποὺ ἀποκαλοῦμε ψώρα, κάντε τον κατάλληλο γιὰ τὴν "Κλίμακα τοῦ Θεοῦ"» (περ. Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, τεῦχ. 2, 1992, σ. 6-7).

Ἀκόμη καὶ μιὰ οὐσιαστικὴ γιὰ τὴν ἐπίτευξη τῆς σωστῆς θεραπευτικῆς ἀγωγῆς διαδικασία, ὅπως εἶναι ἡ λήψη τοῦ ἱστορικοῦ ἀπὸ τὸν θεράποντα ἰατρό, γιὰ τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ ἰσοδυναμεῖ μὲ ἐξομολόγηση, ἀφοῦ ἡ ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία προχωρεῖ ἀπὸ «τὴν ψυχὴ πρὸς τὸ νοῦ καὶ τὸ σῶμα» (Σπ. Διαμαντίδη, Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, Ἀθήνα 1989, σ. 113). Ὁ Γ. Βυθούλκας ἀναφέρεται στὴ λήψη τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ ἱστορικοῦ μὲ τὸν ὅρο «ἐξομολόγηση» (Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, Ἀθήνα 1990, σ. 202), ἐνῶ δὲν διστάζει νὰ πεῖ ὅτι τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ κυρίως τὴν ἐνδιαφέρουν ὅσα «στὴ χριστιανικὴ ἀντίληψη θεωροῦνται σὰν βαθιά, σκοτεινὰ ἁμαρτήματα» (ὅ.π., σ. 193).

Τὸ ἰνδουϊστικὸ «κάρμα» στὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία

Ἀξιοσημείωτη εἶναι καὶ ἡ ἀναφορὰ τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ Γιώργου Βυθούλκα στὸν ἰνδουϊστικὸ νόμο τοῦ «κάρμα», σὲ σχέση μὲ τὴν ὁμοιοπαθητικὴ θεραπεία (ὅ.π., σ. 201-202). Ἔτσι, ἐκτὸς ἀπό τὴν ὁλιστικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου, τὰ πνευματιστικά, ἀλχημιστικὰ καὶ μαγικὰ στοιχεῖα, ποὺ περιέχει ἡ Ὁμοιοπαθητική, κρύβονται πίσω ἀπὸ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ «φάρμακο», ποὺ ἀντιπροσωπεύει τὸ «θεῖο στοιχεῖο», γιὰ νὰ ἀποκαταστήσει τὴ ῥοὴ τῆς θείας οὐσίας τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ὁμοιοπαθητικὸς γιατρὸς ἀναλαμβάνει τὸν ρόλο τοῦ μεσάζοντος, ποὺ ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο στὴν ἀπολύτρωση ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα, καθὼς καὶ ἀπὸ τὸ φυσικὸ καὶ πνευματικὸ κακό. Ἂν αὐτὸ δὲν εἶναι σφετερισμὸς ἀποστολικῆς κλήσεως καὶ θρησκευτικῆς λειτουργίας, τότε τί εἶναι; Ἐμεῖς, ὡς Χριστιανοί, γνωρίζουμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη ποὺ μπορεῖ νὰ λυτρώσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα καὶ ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποκαταστήσει τὴ σχέση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου, μέσα, ὅμως, ἀπὸ τὴν μέθεξη τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μέσα ἀπὸ μιὰ ψευδὴ ταύτιση τῆς οὐσίας τους (ἀφοῦ, ὅπως διευκρινίζει ἄριστα ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, εἶναι παντελῶς ἀδύνατη ἡ κοινωνία τῆς οὐσίας τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο).

Πρὶν κλείσουμε τὸ μεγάλο αὐτὸ θέμα, θὰ ἀναφερθοῦμε σύντομα σὲ τρεῖς ἀκόμη πλευρές του: α) στὰ αἴτια τῆς διαδόσεως τῶν «ἐναλλακτικῶν» «θεραπευτικῶν» μεθόδων, ὅπως ἡ Ὁμοιοπαθητική, β) στὸ πῶς ἑρμηνεύεται ἡ δράση τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ «φαρμάκου» στὶς περιπτώσεις ποὺ παρατηρεῖται κάποιο θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, καὶ γ) στὸ ἐὰν εἶναι πράγματι ἀκίνδυνο τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ ὑποστηρικτές του.

Τὰ αἴτια τῆς διαδόσεως τῶν λεγόμενων «ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν»

Δὲν εἶναι ἄμοιροι τῆς εὐθύνης γιὰ τὴν ἐξάπλωση τῶν «ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν» κάποιοι κακοὶ ἐκπρόσωποι τῆς κλασσικῆς Ἰατρικῆς. Μὲ τὴν πολυφαρμακία καὶ τὴν ἀπρόσωπη ἀντιμετώπιση τοῦ ἀσθενοῦς ἀπὸ τὸν γιατρὸ ποὺ τὸν παρακολουθεῖ, σὲ πολλὲς περιπτώσεις προξενεῖται ἀπογοήτευση, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀφοριστικὲς γενικεύσεις γιὰ τὸ σύνολο τῆς ἰατρικῆς κοινότητας καὶ τὴ φιλοχρηματία τους. Αὐτές, ὅμως, οἱ καταστάσεις, ποὺ ὁπωσδήποτε σοβοῦν καὶ πρέπει νὰ παταχθοῦν, ὀφείλονται κυρίως στὴ μὴ σωστὴ ἄσκηση τῆς ἰατρικῆς τέχνης καὶ στὴ μωροφιλοδοξία τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ ζοῦν δίχως Θεό! Ἐξάλλου, πολλοὶ κλασσικοὶ γιατροὶ δὲν ἔχουν τὴν ὑπομονὴ νὰ πάρουν ἕνα ἐκτενὲς ἱστορικό, τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖ τὴ βασικότερη προϋπόθεση γιὰ τὴν ὀρθὴ διάγνωση, ἢ νὰ κουβεντιάσουν λίγο μὲ τὸν πάσχοντα συνάθρωπό τους καὶ νὰ συμμεριστοῦν τὴν ἀγωνία του. Ἡ σωστὴ ψυχικὴ ἐπικοινωνία γιατροῦ-ἀρρώστου ἀσκεῖ ἀφ’ ἑαυτῆς θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα, ἰδιαίτερα στὶς περιπτώσεις τῶν χρονίων ψυχοσωματικῶν ἀσθενειῶν. Πάντως ἡ ἐξάπλωση τῶν λεγομένων ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν (Ὁμοιοπαθητικὴ κ.ἄ.) δὲν εἶναι ἄσχετη καὶ πρὸς τὴν ἐν γένει διάδοση τῶν αἱρέσεων τῆς Νέας Ἐποχῆς καὶ πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς συγχύσεως, ποὺ καλλιεργεῖται στὴν ἐποχή μας. Ὅταν σὲ δημοσιογράφο μεγάλης ἀθηναϊκῆς ἐφημερίδας ἐτέθη τὸ ἐρώτημα γιατί προβάλλονται καθημερινῶς τόσες ἀνορθόδοξες «θεραπευτικὲς μέθοδοι», ἐκεῖνος ἀπάντησε ἀφοπλιστικὰ γιὰ τὸ «πόσο πουλάει ἡ ἀνθρώπινη βλακεία»… Μὲ τὴν εὐκαιρία αὐτὴ θέλουμε νὰ σημειώσουμε ὅτι οἱ «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» δὲν πρέπει νὰ συγχέονται μὲ τὴ φυσικὴ ὑγιεινὴ καὶ θεραπευτικὴ (βοτανοθεραπεία κ.λπ.), ποὺ βασίζονται στὴ συνταγὴ τοῦ Ἱπποκράτη «οἱ τροφὲς νὰ γίνονται φάρμακα».

Ἑρμηνεία τῆς δράσεως τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου

Σὲ μερικὲς περιπτώσεις ποὺ τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο ἔχει ἀποτελέσματα, αὐτὰ θὰ πρέπει νὰ ἀποδοθοῦν κυρίως στὴ δράση τοῦ εἰκονικοῦ φαρμάκου (placebo), τὸ ὁποῖο σύμφωνα μὲ ἰατρικὲς ἔρευνες ἔχει ἀποτελεσματικότητα ἕως καὶ 30% στὶς περιπτώσεις ποὺ χορηγεῖται. Ὡστόσο, δὲν εἶναι σωστὸς ὁ ἰσχυρισμὸς μερικῶν ὅτι μᾶς ἐνδιαφέρει ἀποκλειστικὰ τὸ θεραπευτικὸ ἀποτέλεσμα. Μὴν ξεχνοῦμε ὅτι καὶ στὸν χῶρο τῆς μαγείας ἔχουμε «θεραπεῖες», ὅπως καὶ στὸν χῶρο τῶν λεγομένων «χαρισματικῶν» Προτεσταντῶν κ.ἄ. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ὁ μακαριστὸς Γέρων Πορφύριος ἔκανε λόγο γιὰ ὁμοιοπαθητικὰ χάπια «διαβασμένα» ἀπὸ μάγους (Ἀθ. Ἀβραμίδη, Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης, σ. 39). «Θεραπεῖες» ἔχουμε καὶ μὲ τὴν ἐξωφρενικὴ Οὐροθεραπεία (χορήγηση οὔρων εἴτε ἀπὸ τὸ στόμα, εἴτε μὲ ἄλλους τρόπους (βλ. ἀποκρυφιστικὸ περ. Τρίτο Μάτι, τεῦχ. Ἰαν. 1998, σ. 26-34). Οἱ «θεραπεῖες», ὅμως, αὐτὲς εἶναι συνήθως προσωρινές. Ἡ ἀρρώστεια μετὰ χτυπᾶ κάπου ἀλλοῦ. Ἐξάλλου, ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας γνωρίζουμε ὅτι ὁ Πονηρὸς μπορεῖ σὲ κάποιες περιπτώσεις νὰ «θεραπεύσει» τὸ σῶμα, γιὰ νὰ κερδίσει τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου. Δὲν θὰ πρέπει, λοιπόν, νὰ ἀποκλείσουμε καὶ τὸ δαιμονικὸ στοιχεῖο στὶς «θεραπεῖες», ἰδιαίτερα ὅταν αὐτὲς ἀσκοῦνται σὲ συσχετισμὸ μὲ πρακτικὲς ἀνατολικῆς προελεύσεως. Πάντως, οἱ «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» «πιάνουν» κυρίως σὲ περιπτώσεις ἀσθενειῶν ψυχοσωματικῆς αἰτιολογίας, ἐνῶ στὰ ὀξέα περιστατικὰ «σηκώνουν τὰ χέρια ψηλὰ» καὶ δὲν διαθέτουν οὐσιαστικὴ πρόταση γιὰ τὴν ἀντιμετώπισή τους. Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος -μέχρι τῆς κοιμήσεώς του διετέλεσε Γραμματεὺς τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ συντονιστὴς τῆς ἀντιαιρετικῆς προσπαθείας σὲ διορθόδοξο ἐπιπεδο, πραγματικὴ αὐθεντία στὰ ζητήματα αὐτὰ- πραγματεύεται τὸ θέμα τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ἐντάσσοντάς το στὸ εὐρύτερο κεφάλαιο ποὺ ἐπιγράφεται «Ἀλχημεία» (π. Ἀντ. Ἀλεβιζόπουλου, Ὁ ἀποκρυφισμὸς στὸ φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχ. Γ΄: Ἀλχημεία, Ἀθήνα 1995, σ. 77-80). Πράγματι, οἱ λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» δὲν εἶναι ἄλλο φαινόμενο ἀπὸ τὴν ἐπάνοδο τοῦ ἀρχαίου μάγου-γιατροῦ στὴ ζωὴ τῶν συγχρόνων κοινωνιῶν (D. Sneed & Sh. Sneed, Κριτικὴ στὴν Ἰατρικὴ τῆς Νέας Ἐποχῆς, ἔκδ. Στερέωμα, σ. 13).

Εἶναι ἀκίνδυνα τὰ ὁμοιοπαθητικὰ φάρμακα;

Τὸ ὁμοιοπαθητικὸ φάρμακο στὶς συνήθεις ἀραιώσεις ποὺ δίνεται, δὲν περιέχει πρακτικῶς σχεδὸν οὔτε μόριο τῆς ἀρχικῆς οὐσίας (Ἀθ. Ἀβραμίδη, ὅ.π., σ. 8-11), ὁπότε δεν ἔχει παρενέργειες, οὔτε θεραπευτικὲς ἰδιότητες βεβαίως, ἀφοῦ εἶναι κατὰ τὸ κοινῶς λεγόμενον «νεράκι κοπανιστό». Ἔχουμε, ὅμως, καὶ τὴν περίπτωση τῶν λεγομένων «νοσωδῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων» (nosodes), ποὺ παρασκευάζονται ἀπὸ καρκινωματώδεις ἱστούς, ὑγρὸ φυματιωδῶν σπηλαίων, συφιλιδικὰ ἐκκρίμματα, ἐκκρίμματα γονοκοκκικῆς οὐρηθρίτιδος κ.λπ. (Γ. Βυθούλκα, ὅ.π., σ. 145, 172). Τὰ «φάρμακα» αὐτὰ εἶναι δυνητικῶς ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν ὑγεία αὐτῶν ποὺ τὰ χρησιμοποιοῦν καὶ ἀντιβαίνουν στὴν ἰατρικὴ ἠθικὴ καὶ δεοντολογία. Ἐκεῖ, ὅμως, ὅπου τὰ περὶ ἀκινδυνότητος τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου δὲν ἰσχύουν καθόλου, εἶναι ἡ περίπτωση κατὰ τὴν ὁποία ἀσθενεῖς ποὺ πάσχουν ἀπὸ σοβαρὲς ἀρρώστειες ἐγκαταλείπουν τὴν θεραπεία ποὺ ἔκαναν στὸ πλαίσιο τῆς κλασσικῆς ἰατρικῆς, προκειμένου νὰ ἀκολουθήσουν κάποια «ἐναλλακτικὴ θεραπευτικὴ μέθοδο» (Ὁμοιοπαθητικὴ κ.ἄ.). Σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡ πορεία τῆς ἀσθενείας τῶν ἀνθρώπων αὐτῶν, ὅταν πλέον διαπιστώσουν τὸ λάθος τους καὶ ἐπιστρέψουν στὴν κλασσικὴ θεραπεία ποὺ ἐφήρμοζαν, ἔχει γίνει πλέον μὴ ἀναστρέψιμη καὶ ἡ εὐθύνη γι’ αὐτὸ βαρύνει τὶς «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» (βλ. σχετικῶς τὴν ἀναλυτικὴ ἀναφορὰ καὶ τεκμηριωμένη κριτικὴ ποὺ ἀσκεῖ ὁ Ἰατρικὸς Σύλλογος Ἀθηνῶν (I.Σ.A.) στὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες», ἢ πιὸ σωστὰ «Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μεθόδους», σύμφωνα μὲ τὴν ὁρολογία τοῦ I.Σ.A., καὶ ἡ ὁποία δημοσιεύεται στὸ βιβλίο τοῦ Ἀθ. Ἀβραμίδη μὲ τίτλο Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικὲς Μέθοδοι τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἐκδ. «Φωτοδότες», Ἀθήνα 1998, σ. 165, ἑξ.).

Πρὸς τὸ πλανῆσαι εἰ δυνατὸν καὶ τοὺς ἐκλεκτούς…

Ἀπὸ ὅσα ἀναπτύξαμε ὡς τώρα, καθίσταται φανερὸ ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική, ἐνῶ δεν ἔχει καμμία ἐπιστημονικὴ βάση, ἔχει ὅμως σαφέστατη θεμελίωση στὸν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καὶ τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν. Σὲ εἰσήγησή του ὁ παιδοψυχίατρος Ἀρχιμανδρίτης Ἀντώνιος Στυλιανάκης ἀποφάνθηκε ἐπιγραμματικά: «Ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ εἶναι κομπογιαννιτισμὸς μὲ λίγα στοιχεῖα ἰατρικῆς ἢ ψυχιατρικῆς ἢ ὑποβολῆς», ἐνῶ ἀνέφερε παραδείγματα τῆς συμπεριφορᾶς ἀρρώστων, ποὺ ζητοῦν στὸ φάρμακο τὴ «μαγικὴ» λύση καὶ ὑπενθύμισε τὸ «ἰαματικὸ νερὸ τοῦ Καματεροῦ». Ἐπανερχόμενος στὴν δῆθεν «ὁλιστικὴ» ἀντιμετώπιση τοῦ ἀνθρώπου, ἔθεσε τὸ ἑξῆς ἐρώτημα: «Πέστε μου τώρα ἐσεῖς ἄν, καὶ ἄθελά του ἀκόμη, ὁ ἄνθρωπος δὲν μπαίνει σιγὰ-σιγὰ σὲ ἕνα ἀποκρυφιστικὸ κανάλι, ἔστω καὶ ἂν ὁ γιατρός του εἶναι χριστιανὸς ὀρθόδοξος». Καὶ κατέληγε: «Νὰ γιατὶ ἡ ἐξάσκηση τῆς νέας ἰατρικῆς (ἀντι-ιατρικῆς θὰ τὴν ἔλεγα) δὲν εἶναι ἀκίνδυνη, ὅπως χαίρονται νὰ διαδίδουν …. Δὲν ἀρκεῖ νὰ λὲς ὅτι βλέπεις συνολικὰ τὸν ἄνθρωπο, πρέπει νὰ ξέρεις κιόλας νὰ τὸ κάνεις, καὶ ἡ ἐναλλακτικὴ θεραπευτικὴ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει, ἁπλὰ διότι δὲν ξέρει!.... Ἂν διαβάσει κανεὶς τὰ ὁμοιοπαθητικὰ κείμενα, θὰ βρεῖ περισσότερη θεωρία καὶ δόγματα, παρὰ ἐπιστήμη».

Τὸ ὕπουλο εἶναι ὅτι μερικοὶ -ἀδαεῖς στὴν καλύτερη περίπτωση- παραπλανοῦν, λέγοντας ὅτι τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ καὶ τὶς λοιπὲς «ἐναλλακτικὲς θεραπεῖες» ἀσκοῦν πιστοὶ χριστιανοί, ποὺ ζοῦν ἐκκλησιαστικὴ ζωή, νηστεύουν κ.λπ., λὲς καὶ ἡ ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ εἶναι διαφήμιση γιὰ προσφορὰ ἐπαγγελματικῶν ὑπηρεσιῶν. Στὸ περ. Ὁμοιοπαθητικὴ Ἰατρική, τεῦχ. 38, Δεκ. 2006, ἀναφέρεται μὲ ἔμφαση ὅτι μεταξὺ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς ἐναλλακτικῆς αὐτῆς ἰατρικῆς ὑπῆρξαν καὶ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως ὁ ἅγ. Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης, ποὺ ἐγκαινίασε μία κλινική, ποὺ τὴν χρησιμοποιοῦσαν γιὰ ἀσθενεῖς τους ὁμοιοπαθητικοὶ ἰατροί, καὶ ὁ ἅγ. Ἰγνάτιος Μπριατσιανίνωφ, ποὺ εἶχε πνευματικὰ παιδιὰ ποὺ ἐφάρμοζαν αὐτὴ τὴν μέθοδο. Οἱ Ἅγιοι μπορεῖ νὰ δίνουν εὐλογίες γιὰ γενικότερη ὠφέλεια, π.χ. γιὰ τὴν ἴαση ἀσθενειῶν, καὶ νὰ ἔχουν ἐπιτυχία στὸν τομέα αὐτὸ οἱ διάφορες κλινικές, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἀποδέχονται κάθε εἶδος θεραπείας, ἢ ὅτι στὴ Ρωσία χρησιμοποιοῦνταν τότε φάρμακα διαβασμένα μὲ τὶς παγανιστικὲς προσευχὲς τοῦ Χάνεμαν (ἱδρυτῆ τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς). Ἂν δεν ἀποσυνδεθεῖ ἡ Ὁμοιοπαθητικὴ ἀπὸ τὶς παγανιστικὲς ἀντιλήψεις, γιὰ νὰ διαμορφωθεῖ σὲ μία ἀποκλειστικὰ ἐπιστημονικὴ καὶ ἐρευνητικὴ βάση μὲ ἀξιόπιστα ἐρευνητικὰ πρωτόκολλα καὶ διαφανὴ φαρμακολογικὴ προσέγγιση, τότε καὶ Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ νὰ μᾶς συμβουλεύει ὑπὲρ αὐτῆς, δὲν εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νὰ τὸν ἀκούσουμε. Ἄλλωστε, εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ γέρων Παΐσιος χαρακτήριζε τὰ ὁμοιοπαθητικὰ φάρμακα σὰν δαιμονικὸ ὑποκατάστατο τοῦ ἁγιασμοῦ καὶ δὲν δεχόταν αὐτοῦ τοῦ εἴδους θεραπεῖες, ἀλλὰ καὶ ὁ γέρων Πορφύριος παραδεχόταν μόνο τὴν κλασσικὴ ἰατρικὴ καὶ ὄχι τὶς λεγόμενες «ἐναλλακτικὲς» μεθόδους. Τὸ ἐπιχείρημα ὅτι καὶ τὸ Ἅγιο Ὄρος δέχεται τὴν Ὁμοιοπαθητικὴ εἶναι τουλάχιστον ἀστεῖο. Ὁ πατὴρ Ἀρτέμιος Γρηγοριάτης μᾶς πληροφορεῖ ὅτι κάποιο πνευματικοπαίδι του εἶχε συμβουλευτεῖ τὸν γέροντα Πορφύριο, γιὰ τὸ ἂν θὰ ἔπρεπε νὰ ἀκολουθήσει ἡ γυναῖκα του, πάσχουσα ἀπὸ νευρογενὴ ἀνορεξία, τὴν μέθοδο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Γέροντος ἦταν: «Ὄχι! Νὰ μὴν πᾶτε σ’ αὐτούς. Διότι θὰ τῆς δώσουν κάποια ὕποπτα χάπια. Τὰ μὲν μικρὰ χάπια εἶναι ἀκίνδυνα. Ὅμως τὸ μεγάλο χάπι, ποὺ θὰ τῆς δώσουν, εἶναι παραγγελία ἀπὸ ἐργοστάσιο τῆς Ὁλλανδίας καὶ ἔχει διαβαστεῖ ἀπὸ μάγους». Λογικό, καθὼς «οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Ματθ. 6, 24).

Ἐπίλογος

          Μὲ τὰ δύο τελευταῖα τεύχη τοῦ ἐντύπου μας δὲν θελήσαμε νὰ ἐπιμείνουμε μόνο στὴ θρησκευτικὴ ἄποψη τοῦ φαινομένου «Ὁμοιοπαθητική», ἀλλὰ καὶ στὴν ἐπιστημονικοφανὴ ἐκδοχή του, καθὼς στὴν ἑλληνική ἐπικράτεια ἀνθοῦν οἱ ἐπιχειρήσεις ἐναλλακτικῆς «ἰατρικῆς» καὶ ἡ ἀνταλλαγὴ θεραπευτικῶν βοτάνων καὶ μαγικῶν «μαντζουνιῶν», ποὺ ὑπόσχονται θαυματουργικὰ ἀποτελέσματα. Ἡ ποιμαντικὴ τῆς Ἐκκλησίας μας δὲν ἀδιαφορεῖ οὔτε γιὰ τὰ θύματα οὔτε γιὰ τοὺς θύτες, τοὺς ὁποίους προσκαλεῖ καλοπροαίρετα σὲ μετάνοια. Ἀπὸ τὴν ἄλλη, δὲν μπορεῖ νὰ μὴν προειδοποιήσει τὰ ὑποψήφια θύματα γιὰ τοὺς ὄχι καὶ τόσο «ἐπιστημονικοὺς» στόχους τῶν ἐναλλακτικῶν μεθόδων θεραπείας. Ὅσο γιὰ τὴ συνήθη αἰτίαση, ποὺ προβάλλουν οἱ ὁμοιοπαθητικοὶ σὲ ὅσους τολμοῦν νὰ ἀμφισβητοῦν τὴν ἐπιστημονικὴ βάση τῆς «ἐπιστήμης» τους, ὅτι δηλαδὴ «μόνο οἱ γιατροὶ ἐπιτρέπεται νὰ μιλοῦν γιὰ τὰ πράγματα ποὺ ξέρουν», θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ἀνταπαντήσει μὲ τὸ «Κοίτα ποιός μιλάει!».

Κλείνουμε μὲ τὸν εὔγλωττο τίτλο ἄρθρου τῆς ἐγκυρότατης ἰατρικῆς ἐπιθεώρησης The Lancet (τόμ. 350, 20 Σεπτ. 1997, Commentary, σ. 824) «Homeopathy trials: going nowhere» («Οἱ ὁμοιοπαθητικὲς δοκιμὲς δὲν ὁδηγοῦν πουθενά»), ποὺ στηρίχθηκε στὴν ἐπιστημονικὴ μετα-ανάλυση 89 προηγηθέντων δημοσιευμάτων ἀπὸ τὴν παγκόσμια βιβλιογραφία. Στὸ συγκεκριμένο ἄρθρο ἐκφράστηκε γιὰ μία ἀκόμη φορὰ ἡ τεκμηριωμένη ἀμφισβήτηση τῆς παγκόσμιας ἰατρικῆς κοινότητας γιὰ τὶς διατυμπανιζόμενες ἐπιτυχίες τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς. Τὰ λόγια περιττεύουν…

 

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

31  ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ  2011 

Read more: http://www.egolpion.com/omoiopa8htikh_asimvivasti_b.el.aspx#ixzz2ROVvOGL1

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com 8 ΜΑΪΟΥ 2012 ΧΑΠΙΑ ΑΠΟ ΣΚΟΝΗ .....

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον www.egolpion.com 8 ΜΑΪΟΥ 2012

ΧΑΠΙΑ ΑΠΟ ΣΚΟΝΗ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΩΝ ΕΜΒΡΥΩΝ ΩΣ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΑ ΑΝΤΟΧΗΣ «stamina boosters»

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΤΗΣ ΚΙΝΕΖΙΚΗΣ & ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗΣ «ΙΑΤΡΙΚΗΣ»

ΧΑΠΙΑ ΑΠΟ ΣΚΟΝΗ ΑΠΟΞΗΡΑΜΕΝΩΝ ΕΜΒΡΥΩΝ

ΩΣ ΕΝΙΣΧΥΤΙΚΑ ΑΝΤΟΧΗΣ «stamina boosters» 

 

   Χιλιάδες χάπια γεμάτα με σκόνη από ανθρώπινη σάρκα έχουν ανακαλυφθεί από τους τελωνειακούς υπαλλήλους στη Νότια Κορέα, όπως αποκαλύφθηκε σήμερα. Οι κάψουλες είναι σε μεγάλη ζήτηση, διότι θεωρούνται η «πανάκεια» ενός φαρμάκου και εξάγονται παράνομα από την Κίνα σε τεράστιες ποσότητες.

Διεφθαρμένο ιατρικό προσωπικό από κινέζικα νοσοκομεία και κλινικές αμβλώσεων, συνδέονται με την επιχείρηση ενημερώνοντας αμέσως τις φαρμακευτικές εταιρείες, όταν ένα μωρό πεθαίνει, κυρίως λόγω προβλημάτων στη γέννηση ή από μια άμβλωση.

Στη συνέχεια οι εταιρείες αγοράζουν τα πτώματα των μωρών τα οποία προσωρινά αποθηκεύονται στα ψυγεία της οικογένειας που τα πούλησε ώστε να αποφύγουν τις υποψίες. Το επόμενο βήμα σε αυτή την άκρως μυστική διαδικασία βάζει τα πτώματα των εμβρύων σε φούρνους μικροκυμάτων ώστε να αποξηρανθούν. Αφού τα αλέσουν και τα μετατρέψουν σε λεπτή σκόνη τα τοποθετούν σε κάψουλες και τα πωλούν ως ενισχυτικό αντοχής, σύμφωνα με την ομάδα που αποκάλυψε την ανατριχιαστική αυτή υπόθεση. Στα συστατικά προστίθενται και βότανα σε μια προσπάθεια να μην εντοπιστεί το πραγματικό –ανθρώπινο – συστατικό τους από τις τελωνιακές αρχές. Υπάρχει τεράστια ζήτηση για κινεζικές εναλλακτικές θεραπείες (κέρατα ρινόκερου κλπ). Στο παρελθόν οι κινέζοι έχουν καταναλώσει ανθρώπινο πλακούντα ώστε να βελτιώσουν το κυκλοφορικό τους…

   Η Νοτιοκορεατική τελωνιακή υπηρεσία επιτείνει τις αναζητήσεις ύποπτων πακέτων που εισέρχονται στην χώρα από κινέζους Τουρίστες σε μια προσπάθεια να σταματήσει το αποκρουστικό εμπόριο. Σύμφωνα με εκτελωνιστές, 35 απόπειρες λαθρεμπορίας έχουν γίνει από τον Αύγουστο του περασμένου έτους και ανακαλύφθηκαν περισσότερες από 17.000 κάψουλες μεταμφιεσμένες σαν ενισχυτικά αντοχής «stamina boosters». Φοβούνται δε ότι το λαθρεμπόριο θα επεκταθεί μέσω διαδικτύου ανάμεσα σε απελπισμένους ασθενείς ή και αφελείς οι οποίοι θα επιζητήσουν την πανάκεια στην κινέζικη ιατρική.

  Η San Francisco Times αναφέρει ότι οι δοκιμές που πραγματοποιούνται για τα χάπια επιβεβαίωσαν ότι αποτελούνται από 99,7% ανθρώπινα υπολείμματα. Οι δοκιμές ήταν σε θέση να αποδείξουν ακόμα και το φύλο των μωρών που χρησιμοποιήθηκαν! Υπάρχει τεράστια ζήτηση για χάπια που αυξάνουν την αντοχή. Αποξηραμένος πλακούντας είναι ήδη περιζήτητος για τις δήθεν ιδιότητές του, ωστόσο στην πραγματικότητα οι ανθρώπινες αυτές κάψουλες περιέχουν σάρκα, σούπερ βακτηρίδια και άλλα επιζήμια συστατικά.
Ο αριθμός των λαθρεμπόρων που έχουν τεθεί υπό κράτηση από τις αρχές της Νότιας Κορέας ισχυρίστηκαν ότι δεν ήξεραν τι ήταν τα συστατικά ή η διαδικασία παραγωγής πίσω από αυτές.

Υπήρχαν πολλές καταγγελίες ότι μερικά από τα θύματα του «βελτιωτικού» αυτού ήταν παιδιά που είχαν εξαφανιστεί από τα τρομακτικά «δωμάτια θανάτου» (dying rooms). [Σημ. Αντ.Εγκ:Τα «δωμάτια θανάτου» είναι χώροι που λειτουργούν ως ορφανοτροφεία και εκεί εγκαταλείπονται τα παιδιά που γεννούνται από οικογένειες οι οποίες ήδη έχουν ένα παιδί και σύμφωνα με τον νόμο δεν δικαιούνται άλλο. Στα «δωμάτια θανάτου» τα νήπια αφήνονται να πεθάνουν κυριολεκτικά αφού οι συνθήκες διαβίωσης είναι απαράδεκτες. Σε αναζήτησή μας στο διαδίκτυο βρήκαμε περιπτώσεις παιδιών που φαγώθηκαν από αρουραίους, δεμένα στα κρεβάτια τους].

Προκειμένου να μειωθεί ο πληθυσμός της, η Κίνα εκτελεί 13 εκατομμύρια αμβλώσεις ετησίως - κυρίως επειδή οι ​​μητέρες θυσιάζουν τα νεογνά τους να αποφύγουν την τιμωρία, όπως αυστηρά πρόστιμα ή ακόμα και σωματική τιμωρία από τις αρχές. 

Οι κινεζικές αρχές επιβεβαίωσαν ότι το 38% των γυναικών σε ηλικία τεκνοποίησης έχουν στειρωθεί - αλλά τα μωρά που έχουν κάνει έκτρωση, δεν πάνε χαμένα εξαιτίας του εμπορίου με τα πτώματά τους για υποτιθέμενους ιατρικούς σκοπούς.

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ

ΠΗΓΕΣ: DAILYMAIL & IBTIMES

Read more: http://www.egolpion.com/stamina_boosters.el.aspx#ixzz2ROVWxejb

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ 'ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΩΝ' ΛΑΤΡΕΙΩΝ, ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΨΥΧΟΛΑΤΡΕΙΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

«ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ 'ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΩΝ' ΛΑΤΡΕΙΩΝ,

ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΥΦΙΣΤΙΚΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΨΥΧΟΛΑΤΡΕΙΩΝ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ» 

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ-ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ-ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ 4Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΔΙΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΩΝ ΜΕΛΕΤΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΩΝ ΛΑΤΡΕΙΩΝ 06 - 09 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ – ΕΛΛΑΔΑ

Α’. Εισαγωγή

Εμείς, οι αντιπρόσωποι και μέλη του Δικτύου Ορθοδόξων Πρωτοβουλιών Μελέτης Θρησκειών και Καταστροφικών Λατρειών, από όλες σχεδόν τις Ορθόδοξες χώρες – Εκκλησίες (Ελλάδας, Ρωσίας, Κύπρου, Σερβίας, Βουλγαρίας, Πολωνίας, Τσεχίας-Σλοβακίας, Λευκορωσίας, Ουκρανίας, Εκκλησία Κρήτης) έχουμε συναντηθεί για να συζητήσουμε τα κοινωνικά, ιατρικά, πνευματικά και ποιμαντικά προβλήματα, που δημιουργούν οι λεγόμενες εναλλακτικές «θεραπείες», οι οποίες, εκτός των άλλων, απειλούν με αλλοίωση το ορθόδοξο φρόνημα και τον τρόπο ζωής των πιστών.

Η συνάντησή μας, που πραγματοποιήθηκε μεταξύ 6^ης και 9^ης Οκτωβρίου 2011, και στην οποία συμμετείχαν πέραν των 110 συνέδρων, από τις πιο πάνω Εκκλησίες και χώρες, φιλοξενήθηκε από τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο, στο Εκπαιδευτικό και Πολιτιστικό Ίδρυμα «Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς», της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης στην Πυλαία, Ελλάδα.

Τους συνέδρους, ειδικούς και εμπειρογνώμονες επί θεμάτων νεοφανών αιρέσεων (σεκτών), απασχόλησε το γενικό θέμα: «Το πρόβλημα των ‘θεραπευτικών’ λατρειών, των αποκρυφιστικών πρακτικών ‘θεραπείας’ και των ψυχολατρειών. Κοινωνικά και ποιμαντικά προβλήματα».

Μετά από εμπεριστατωμένες επιστημονικά εισηγήσεις, συζητήσεις και διεξοδική μελέτη του όλου θέματος στις πέντε ομάδες εργασίας, καταλήξαμε στα πιο κάτω πορίσματα (διαπιστώσεις, συμπεράσματα και προτάσεις), τα οποία καταθέτουμε προς ενημέρωση και μελέτη στις αρμόδιες εκκλησιαστικές, πολιτειακές αρχές και κοινωνικούς και ιατρικούς φορείς.

Β’. Το πρόβλημα των αποκρυφιστικών πρακτικών «θεραπείας» και ψυχολατρείες

Οι «θεραπευτικές» λατρείες ή εναλλακτικές «θεραπείες» είναι το τμήμα του κινήματος της «Νέας Εποχής» που προωθεί τον αποκρυφισμό στο χώρο της υγείας, της «θεραπείας» σωματικών και ψυχικών ασθενειών και της προσωπικής ανάπτυξης. Η ιατρική της «Νέας Εποχής», επίσης γνωστή ως εναλλακτική ιατρική, χρησιμοποιεί εναλλακτικές πρακτικές «θεραπείας» για να θεραπεύσει «το σώμα, το νου και το πνεύμα» με τρόπο «ολιστικό», συχνά διεκδικώντας υπεροχή, ή ακόμη και απορρίπτοντας εντελώς την παραδοσιακή, επιστημονική ιατρική.

Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες εναλλακτικές «θεραπείες» και «ψυχοθεραπείες» και ο αριθμός τους αυξάνεται σε ανησυχητικό βαθμό. Οι εναλλακτικές «θεραπευτικές» πρακτικές βασίζονται σε συστήματα σκέψης, που είναι ουσιαστικά μεταφυσικά στη φύση τους και σε καθαρά μη επιστημονικές αρχές και μεθόδους. Οι εναλλακτικές «θεραπείες» έχουν στοιχεία μορφών αποκρυφισμού, χαρακτηρίζονται από ένα μαγικό τρόπο σκέψης, από την έμφαση σε μια κρυμμένη ή αρχαία γνώση, σε λανθάνουσες ανθρώπινες δυνάμεις και την πίστη σε υποθετικές ή μεταφυσικές «ενέργειες», μη ανιχνεύσιμες από την επιστήμη, έξω από τα όρια κάθε επιστημονικού ελέγχου ή μελέτης. Η ασθένεια θεωρείται ότι ξεκινά, όχι στο σωματικό επίπεδο, αλλά σε ένα «ενεργειακό» επίπεδο και πρέπει να θεραπεύεται «ενεργειακά» και όχι σωματικά. Ο ασκών τις εναλλακτικές «θεραπευτικές» πρακτικές έχει στόχο «ν’ αυξήσει και να ισορροπήσει τη συμπαντική ‘ενέργεια’» για να τη χρησιμοποιήσει στη θεραπεία.

Ο εναλλακτικός «θεραπευτής» διευκολύνει την ομαλή ροή αυτής της αόρατης ενέργειας, ώστε ν’ απομακρύνει τα λεγόμενα «ενεργειακά μπλοκαρίσματα» ή «ενεργειακές αποφράξεις» και έτσι, με αυτόν τον τρόπο, «θεραπεύει» όλων των ειδών τις ασθένειες, από τις πιο ασήμαντες μέχρι και τις πιο αθεράπευτες. Ο εναλλακτικός «θεραπευτής», που είναι συνήθως ή ένα «χαρισματικό» άτομο χωρίς καθόλου ιατρικές σπουδές, ή περιστασιακά ένας γιατρός ο οποίος όμως εξασκεί ο,τιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που σπούδασε στο πανεπιστήμιο, αποκτά έναν ιερατικό-μαγικό ρόλο, ο οποίος του δίνει απόλυτη ισχύ. Αν αποτύχει να θεραπεύσει, αυτό δεν συμβαίνει επειδή η θεωρία πάσχει, αλλά επειδή εφαρμόστηκε με λάθος τρόπο ή επειδή ο ασθενής αντιστεκόταν στη θεραπεία για καρμικούς ή άλλους λόγους. Οι εναλλακτικές «θεραπευτικές» πρακτικές καταβάλλουν μεγάλες προσπάθειες να παρουσιαστούν ως επιστημονικές, ωστόσο η αντι-επιστημονική τους φύση έχει συστηματικά αποκαλυφθεί από πλήθος ιατρικών και επιστημονικών φορέων στην Ευρώπη, την Αυστραλία και την Αμερική, αλλά και από διακεκριμένους ιατρούς και ερευνητές παγκοσμίως.

Ενώ οι εναλλακτικές «θεραπευτικές» πρακτικές έχουν ερευνηθεί και χαρακτηριστεί ως «ιατρική μαγεία» και «εκφάνσεις του αποκρυφισμού», αποτελούν μια ραγδαία αναπτυσσόμενη βιομηχανία, η οποία διαδίδεται τάχιστα μέσω ενός δικτύου αποκρυφιστικών συλλόγων, ομοσπονδιών ολιστικών «θεραπευτών», «θεραπευτικών» ομάδων, καταστροφικών λατρειών και ψυχολατρειών, που υπόσχονται σωματική και ψυχική υγεία, αυτογνωσία, αυτοπραγμάτωση και αυτοανάπτυξη. Μέσω σεμιναρίων, συνεδρίων, «θεραπευτικών» εργαστηρίων, φεστιβάλ, ανοιχτών συναντήσεων, διαφημίσεων γιγαντοαφισών στο δρόμο, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών προγραμμάτων, μέσω περιοδικών, εφημερίδων και ποικίλων δημοσιευμάτων, ηλεκτρονικών μηνυμάτων και ιστοσελίδων στο Διαδίκτυο· μέσω της πώλησης αποκρυφιστικών προϊόντων ακόμα και στα φαρμακεία και μέσω της προώθησης των εναλλακτικών μεθόδων σε πανεπιστήμια, εταιρείες, οργανισμούς, νοσοκομεία, ιατρικά κέντρα, κέντρα υγείας και ιατρεία, η κοινή γνώμη έχει διαμορφωθεί ώστε ν’ αποδεχθεί τις αποκρυφιστικές «θεραπείες» ως αποτελεσματικές πρακτικές υγείας, ίσης ή ανώτερης αξίας από τις επιστημονικές ιατρικές πρακτικές.

Έτσι, η σκέψη των καθημερινών ανθρώπων μεταστρέφεται προς την αποδοχή των αποκρυφιστικών και ανατολικο-θρησκευτικών δοξασιών, οι οποίες είναι ενσωματωμένες στις εναλλακτικές μεθόδους, σαν κάτι σημαντικό και ωφέλιμο. Το πρόβλημα επιδεινώνεται από τον αριθμό των ιατρών οι οποίοι προωθούν τις εναλλακτικές «θεραπείες», για οικονομικούς λόγους ή λόγω των προσωπικών τους πεποιθήσεων. Ακόμα γίνεται πνευματικά επικίνδυνο από το γεγονός ότι αριθμός ορθοδόξων κληρικών, υπόκεινται σε κάποιου είδους εναλλακτική «θεραπεία» ή τελούν Αγιασμούς σε κέντρα, σχολές και φεστιβάλ αποκρυφιστικών εναλλακτικών «θεραπειών», ή με την παρουσία τους ή την υποστήριξή τους δίνουν πιστοποιητικά Ορθοδοξίας και αναγνώρισης.

Το ιατρικό επάγγελμα έχει διαφθαρεί από τη χρήση τεχνικών εναλλακτικής «ιατρικής» και από αποκρυφιστικές θεωρίες. Υπάρχει ένας ανησυχητικός αριθμός ιατρών και άλλων ανθρώπων που εργάζονται στα επαγγέλματα υγείας, οι οποίοι χρησιμοποιούν και προωθούν εναλλακτικές «θεραπευτικές» πρακτικές ή τις δραστηριότητες των «θεραπευτικών» λατρειών και λειτουργούν ως στρατολόγοι των σεκτών.

Όλων των ειδών οι αποκρυφιστικές «θεραπευτικές» πρακτικές επιχειρούν να διεισδύσουν σε επιστημονικά, εθνικά ή διεθνή, ιατρικά, ψυχιατρικά και ψυχολογικά συνέδρια. Κολέγια και ιδιωτικά σχολεία, τα οποία ενίοτε σχετίζονται με καταστροφικές λατρείες, προσφέρουν μαθήματα και διπλώματα σε ακραίες αποκρυφιστικές «θεραπευτικές» πρακτικές με αποτέλεσμα η κατάσταση να έχει γίνει ανεξέλεγκτη. Παιδιά σε ορισμένα ιδιωτικά σχολεία εκτίθενται ή ακόμα και μυούνται σε αποκρυφιστικές «θεραπευτικές» μεθόδους στο όνομα της χαλάρωσης και της ευεξίας. Ψυχολατρείες διοργανώνουν σεμινάρια για γονείς, εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης καθώς και για παιδιά και φοιτητές, υποσχόμενες αποτελεσματική σχολική επίδοση, μείωση του άγχους, αντιμετώπιση των προβλημάτων συμπεριφοράς και ταχεία και αποτελεσματική μάθηση.

Οι ψυχολατρείες ή ψυχοθεραπευτικές λατρείες (αλλιώς γνωστές ως ψυχολογικές λατρείες ή ψυχο-ομάδες) είναι καταστροφικές λατρείες ψυχοθεραπευτικού προσανατολισμού, οι οποίες είναι οργανωμένες σε σειρά μαθημάτων και προγραμμάτων εκπαίδευσης και έχουν κάποια από τα ακόλουθα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:

Α) Βασίζονται σε μια μεγάλη ποικιλία ψυχολογικών και/ή ψευδο-ψυχολογικών θεωριών αναμεμειγμένων με εναλλακτικές, αποκρυφιστικές και ανατολικο-θρησκευτικές υποθέσεις και πρακτικές.

Β) Χρησιμοποιούν εκατοντάδες ψυχοθεραπευτικές μεθόδους και πρακτικές, οι οποίες είναι επιστημονικά αμφιλεγόμενες, αναπόδεικτες, μεταφυσικές, ακόμα και ταπεινωτικές και παράλογες.

Γ) Βασίζονται σε μια «ολιστική θεώρηση» του ανθρώπου, του κόσμου και της ψυχικής ασθένειας.

Δ) Παρουσιάζονται ως ομάδες ψυχοθεραπείας, συμβουλευτικής, καθοδήγησης ζωής (life coaching), ανάπτυξης της προσωπικότητας, διαπροσωπικής ανάπτυξης, επίτευξης επιτυχίας, αυτογνωσίας κ.ο.κ.

Ε) Μια εξιδανίκευση της ψυχολογίας/ψυχοθεραπείας και των συγκεκριμένων τεχνικών, φιλοσοφίας και μεθόδων, που χρησιμοποιούνται κάθε φορά, κυριαρχεί μεταξύ των μελών.

ΣΤ) Τα μαθήματα, τα βιωματικά σεμινάρια ή τα εργαστήρια που παρέχονται με αφθονία σήμερα (πχ. στη μέθοδο Σίλβα, στο Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό, στις «Θεραπείες» μέσω Τεχνών) συχνά χρησιμεύουν ως δεξαμενές στρατολόγησης σε διάφορες οργανωμένες ομάδες.

Ζ) Οι άνθρωποι που εμπλέκονται υποβάλλονται σε χειραγώγηση και συχνά και σε ψυχολογική κακοποίηση.

Η) Αναπτύσσεται εξάρτηση από τον αρχηγό ή/και την ομάδα.

Θ) Οι άνθρωποι εμπλέκονται σε ατελείωτες σειρές μαθημάτων και η ψυχολογική βλάβη που επέρχεται μπορεί να φτάσει ως την πλήρη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα.

Πολλές ψυχολατρείες εμπνεύστηκαν από τη Σαηεντολογία, η οποία, σύμφωνα με κάποιους ερευνητές, ξεκίνησε ως ψυχολατρεία.

Οι κίνδυνοι, που ελλοχεύουν από τις εναλλακτικές ψευδοθεραπείες μπορεί να επιφέρουν σοβαρές διανοητικές, σωματικές και πνευματικές βλάβες. Μεταξύ άλλων, έχουν καταγραφεί και οι εξής κίνδυνοι: οργανικές βλάβες, κατάθλιψη και συναισθηματικές διαταραχές, προσβολές άγχους, νευρικός κλονισμός, ψύχωση, επιπλοκές και επιδείνωση της ασθένειας, δαιμονοληψία, ακόμα και θάνατος ή αυτοκτονία. Το πρόβλημα των αποκρυφιστικών «θεραπευτικών» πρακτικών και των ψυχολατρειών είναι ιδιαίτερα σοβαρό και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί από την πολιτεία, τους ιατρικούς φορείς, την κοινωνία και την Εκκλησία.

Γ’. Ποιμαντικά προβλήματα

1) Υπάρχουν «θεραπείες» που είναι ξεκάθαρα αποκρυφιστικές, όπως π.χ. το Ρέικι. Εδώ φαίνεται ξεκάθαρα η άμεση συσχέτιση μεταξύ πρακτικής εφαρμογής και θεωρητικής (αποκρυφιστικής) θεμελιώσεώς τους. Σ’ αυτή την περίπτωση ο στοιχειωδώς κατηχημένος ορθόδοξος πιστός αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί και δεν πρέπει να πάει, διότι αν πάει, εκτίθεται σε δαιμονικές ενέργειες. Υπάρχουν όμως και «θεραπείες», όπου η συσχέτιση πρακτικής και θεωρίας δεν γίνεται εξ αρχής αντιληπτή ή σκοπίμως αποκρύπτεται. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις συνιστούμε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί οι ορθόδοξοι πιστοί και να ζητούν να μάθουν τη θεμελίωση της «θεραπείας», τις κοσμοθεωρητικές της προϋποθέσεις και προεκτάσεις, όπως και τον τρόπο με τον οποίο επιτυγχάνεται – όταν αυτό συμβαίνει – η «θεραπεία». Πρέπει να λεχθεί ότι ο ορθόδοξος πιστός δεν επιζητεί έναντι παντός τιμήματος τη θεραπεία. Άλλωστε και οι δαίμονες «θεραπεύουν» ασθένειες, τις οποίες οι ίδιοι προξενούν. Και οι «χαρισματικοί» νεοπροτεστάντες ισχυρίζονται ότι «θεραπεύουν». Αλλά με ποια δύναμη;

Από μόνο του το γεγονός της «θεραπείας» δεν αποτελεί κριτήριο ότι η «θεραπευτική» μέθοδος είναι σωστή ή ακίνδυνη, διότι ακόμη και εξωφρενικές μέθοδοι, όπως η ουροθεραπεία, ισχυρίζονται ότι θεραπεύουν ακόμη και καρκίνο και AIDS και υπάρχουν άνθρωποι που βεβαιώνουν ότι οι ίδιοι θεραπεύθηκαν!

2) Η επικινδυνότητα των «θεραπειών» αυτών σε πνευματικο-σωτηριολογικό επίπεδο – πέραν της επικινδυνότητάς τους για τη σωματική υγεία – συνίσταται κυρίως στο γεγονός ότι απειλούν με αλλοίωση το ορθόδοξο φρόνημα και ήθος, καθώς μπορούν ν’ αποτελέσουν γέφυρα που θα οδηγήσει ανύποπτους ανθρώπους σε ανατολίτικες σέκτες, καθώς εξοικειώνονται με όρους, όπως συμπαντική ενέργεια, πράνα, τσι, αύρα, τσάκρας κ.α. Οι όροι αυτοί αποτελούν έννοιες – κλειδιά του κοσμοειδώλου των ολοκληρωτικών σεκτών, που θεμελιώνονται στις ανατολικές θρησκείες και τον αποκρυφισμό.

3) Δημιουργείται επικίνδυνη σύγχυση με ποιμαντικές συνέπειες δυσάρεστες για αστήρικτους πιστούς, όταν:

α) κάποιος ορθόδοξος ιερέας, από άγνοια, τελεί αγιαστική πράξη (π.χ. αγιασμό) σε Κέντρο εναλλακτικών θεραπειών. Το γεγονός αυτό με τις σχετικές φωτογραφίες χρησιμοποιείται παραπλανητικά – σχεδόν πάντα – για την απόκτηση «πιστοποιητικού Ορθοδοξίας» εκ μέρους του Κέντρου.

β) Το ίδιο συμβαίνει στην περίπτωση που κάποιος γνωστός εκκλησιαστικός άνδρας – πάλι από άγνοια συνήθως – κάνει χρήση των μεθόδων αυτών ή τις συνιστά σε άλλους.

γ) Πολλοί πνευματικοί, αγνοώντας το συσχετισμό των μεθόδων αυτών με τον αποκρυφισμό, όταν ερωτώνται από τους πιστούς, τους συμβουλεύουν ότι μπορούν να καταφεύγουν σε αυτές.

δ) Όταν εναλλακτικοί «θεραπευτές» διεισδύουν στον εκκλησιαστικό χώρο και εμφανίζονται ως ομιλητές σε εκδηλώσεις ή μαθήματα (π.χ. Σχολές Γονέων) που οργανώνονται ή συνδιοργανώνονται από εκκλησιαστικούς φορείς.

Δ’. Το φρόνημα των εναλλακτικών «θεραπειών» και το φρόνημα της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης

Μια ακυβέρνητη και χωρίς σύνορα βιομηχανία «ολιστικής ιατρικής» εξαπλώνεται με ραγδαίους ρυθμούς σε όλο τον κόσμο.

Εκμεταλλευόμενη την αύξηση των ασθενειών και του πόνου στη ζωή του ανθρώπου, διεισδύει στη ζωή του, υποσχόμενη εύκολες και γρήγορες λύσεις.

Οι λεγόμενες εναλλακτικές «θεραπείες», όμως, στηρίζονται σε ιδέες και δόγματα που προέρχονται από την Αίγυπτο, την αρχαία Βαβυλώνα, την Άπω Ανατολή και γενικά τον αποκρυφισμό. Τα πιστεύω, οι θεωρίες και οι τεχνικές των λεγομένων ολιστικών «θεραπειών» της «Νέας Εποχής», δεν είναι νέες αλλά παλαιές αποκρυφιστικές μέθοδοι.

Οι εναλλακτικές «θεραπείες» διακηρύττουν ότι η γνώσις του εαυτού μας μόνο θ’ αποκαλύψει και θα μας χαρίσει τα κλειδιά της ζωής και του θανάτου.

Προτάσσουν ως μέσο θεραπείας, μεταξύ άλλων, τη νηστειοθεραπεία, τον υπνωτισμό, την άσκηση, την ενασχόληση με πνευματιστικές μεθόδους και τεχνικές και τη λήψη φαρμάκων που προέρχονται από βότανα και όχι όπως ισχυρίζονται, από τα «δηλητήρια φάρμακα της σύγχρονης ιατρικής».

Οι πλείστες από τις μεθόδους και τεχνικές των εναλλακτικών «θεραπειών» είναι ισχυρά εμποτισμένες με λανθασμένη πνευματικότητα και εμπλέκουν μέσα στις διαδικασίες τους ένα ανατολίτικο μυστικισμό, τη μαγεία-σαμανισμό και τις αντιχριστιανικές αντιλήψεις της «Νέας Εποχής». Έτσι, φτάνουμε στο σημείο να χρησιμοποιούνται μέθοδοι και τεχνικές, οι οποίες είναι όχι μόνο αμφιβόλου επιστημονικής και αναγνωρισμένης ιατρικής, αλλά και που εν πολλοίς στηρίζονται και θεμελιώνονται θεωρητικά και πρακτικά πάνω σε αμφιβόλου προελεύσεως πνευματιστικές πρακτικές και διδασκαλίες.

Κατά συνέπεια όσοι καταφεύγουν σε τέτοιες μεθόδους, συνειδητά ή ασυνείδητα μυούνται σε διδασκαλίες και πρακτικές οι οποίες είναι ασυμβίβαστες με την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη μας και ενδεχομένως βλαβερές για την υγεία τους.

Οι μέθοδοι της εναλλακτικής «θεραπείας» και της υγιεινής διατροφής, όπως σήμερα προβάλλονται μέσα από τις ποικιλώνυμες ομάδες, οργανώσεις και συστήματα, αλλάζουν χωρίς να γίνεται αντιληπτό, το φρόνημα του Χριστιανού. Στρέφουν το νου και την προσοχή του στα υλικά του κόσμου τούτου, ώστε ολόκληρη η ζωή του να περιστρέφεται γύρω από τα θέματα της υγείας και της διατροφής. Η μέριμνα του είναι το πόσο υγιής είναι και πόσες θερμίδες καταναλώνει καθημερινά.

Οι εναλλακτικές μέθοδοι «θεραπείας» συχνά χρησιμοποιούν τον όρο νηστεία-νηστειοθεραπεία, τον οποίο πολλές φορές ταυτίζουν ή παραλληλίζουν με τη νηστεία της Εκκλησίας μας, παραπέμποντας μάλιστα επιλεκτικά και σε πατερικά κείμενα για να στηρίξουν τις απόψεις τους.

Σκοπός της νηστείας αυτής είναι ο «αυτοκαθαρισμός», η «αυτοθεραπεία», «να γνωρίσουμε και να δεχθούμε με αγάπη τις άγνωστες μέχρι σήμερα πτυχές του εαυτού μας». Από αυτά συμπεραίνουμε ότι ο βασικός και απώτερος σκοπός της νηστείας αυτής είναι ο «εαυτός» του ανθρώπου. Δηλαδή πρόκειται περί μίας καθαρά ατομοκεντρικής μεθόδου που στο κέντρο τοποθετεί τον άνθρωπο.

Η νηστεία δεν είναι απλώς η αποχή από ορισμένες τροφές, ούτε και η επιλογή κάποιων άλλων, όπως κάνουν οι υγιεινιστές. Βεβαίως και η Εκκλησία κατά τις περιόδους της νηστείας καθορίζει και τις τροφές που τρώμε, αυτό όμως δεν γίνεται γιατί τις θεωρεί κακές, αλλά για άσκηση. Οι Ορθόδοξοι πιστοί χρησιμοποιούν σ’ αυτές και αποφεύγουν τις άλλες από υπακοή στην Εκκλησία και στον τρόπο που αυτή καθόρισε τη νηστεία. Αυτό σημαίνει ότι υποτάσσουμε την προσωπική μας θέληση στη θέληση της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια κάνουμε υπακοή στον Χριστό και τους Πατέρες που την θέσπισαν. Γι’ αυτό και η νηστεία δεν είναι θέμα τροφών, αλλά έχει ευρύτερη σημασία. Είναι αρετή!

Η αναφορά, από τις εναλλακτικές «θεραπείες», στον Θεό, την ψυχή και το πνεύμα δεν έχουν να κάνουν τίποτα με τον Τριαδικό προσωπικό Θεό της Ορθοδοξίας, αλλά με τον «θεό» της «Νέας Εποχής» που ταυτίζεται με την απρόσωπη συμπαντική ενέργεια «μέσα μας» («οδηγεί τελικά τον άνθρωπο στην εξεύρεση του θείου θρόνου μέσα του»). Γι’ αυτό και κάνουν λόγο όχι για αμαρτία, αλλά για «κακά πνεύματα» και «αρνητικές και θετικές σκέψεις».

Ο άνθρωπος, όμως, σύμφωνα με την Ορθόδοξη Πίστη, δεν αντλεί ενέργεια από το σύμπαν, αλλά από τον Τριαδικό Θεό, ο οποίος από απόλυτη αγάπη τον εδημιούργησε και τον έφερε από το μηδέν στην ύπαρξη. Εμείς πιστεύουμε σ’ ένα προσωπικό Θεό, ο οποίος είναι άκτιστος και αιώνιος και όχι στο απρόσωπο θεοποιημένο Σύμπαν των εναλλακτικών «θεραπειών». Ο άνθρωπος ως δημιούργημα του Θεού είναι κτιστός και δεν έχει καμία σχέση με τη φύση ή την ουσία του Θεού. Η μετοχή του στις θείες ενέργειες γίνεται κατά χάριν, χωρίς εξαναγκασμό. Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να δεχθεί ή ν’ απορρίψει τη χάρη του Θεού, γνωρίζοντας όμως ότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να σωθεί.

Το φρόνημα της Εκκλησίας είναι Χριστοκεντρικό και Πατερικό και άρα αντίθετο με το φρόνημα των εναλλακτικών «θεραπειών».

Η ελπίδα των Χριστιανών δεν είναι η υγιεινή διατροφή, η μακροζωία, η διεύρυνση του νου και η αποφυγή του πόνου, αλλά η αιώνια ζωή, όπως αυτή αποκτάται μέσα από την πίστη του Ευαγγελίου και τα μυστήρια της Εκκλησίας.

Οι εναλλακτικές «θεραπείες» αξιολογούν τον πόνο, τους πειρασμούς και τις δυσκολίες της ζωής αρνητικά, υποσχόμενες μαζί με τον αποκρυφισμό την κατάργησή τους. Αντιθέτως η Εκκλησία τ’ αξιολογεί θετικά, διότι α) βοηθούν τον άνθρωπο να γνωρίσει και να συνειδητοποιήσει τα όρια του, δηλαδή το θάνατο και μέσω αυτού την αιώνια ζωή, β) τον ωριμάζουν πνευματικά, γ) δημιουργούν μέσα του το πνεύμα της ταπείνωσης, της υπομονής, της αγάπης και της πίστης στον Θεό, βασικές αρετές τις οποίες είχαν όλοι οι Άγιοι της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία χωρίς ν’ απομονώνει την ψυχή από το σώμα, ενδιαφέρεται γι’ αυτό, διότι είναι στενά συνδεδεμένο με την ψυχή και μετέχει και αυτό του αγιασμού και της σωτηρίας. Γι’ αυτό και τελεί το μυστήριο του Ευχελαίου και διαβάζει διάφορες ευχές για τις ασθένειες. Ακόμα και μέσα στο κατ’ εξοχήν μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, εύχεται «υπέρ των εν ασθενεία, νοσούντων, καμνόντων και της σωτηρίας αυτών». Ακόμη θεωρεί και προτείνει, ως τα κυριότερα φάρμακα και για τη σωματική υγεία, την προσευχή, τη μετάνοια, την εξομολόγηση, τη Θεία Κοινωνία, τα οποία παρέχουν τη ζωοποιό χάρη του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι πιστοί δεν πρέπει να πηγαίνουν στους γιατρούς για να λάβουν θεραπευτική βοήθεια. Ο ίδιος ο Θεός, μας λέγει η Αγία Γραφή, «έδωκεν ανθρώποις επιστήμην» (Σοφία Σειράχ 38,6). Και πιο συγκεκριμένα: «<τίμα ἰατρὸν πρὸς τὰς χρείας αὐτοῦ τιμαῖς αὐτοῦ, καὶ γὰρ αὐτὸν ἔκτισε Κύριος· παρὰ γὰρ Ὑψίστου ἐστὶν ἴασις, καὶ παρὰ βασιλέως λήψεται δόμα. Επιστήμη ἰατροῦ ἀνυψώσει κεφαλὴν αὐτοῦ, καὶ ἔναντι μεγιστάνων θαυμασθήσεται. Κύριος ἔκτισεν ἐκ γῆς φάρμακα<» (Σοφία Σειράχ 38, 1-4). Η επιστήμη που μετατρέπεται σε δοξολογία Θεού και υπηρετεί τη σωτηρία του κόσμου, αποτελεί, τόσο για τον άνθρωπο, όσο και για ολόκληρη τη δημιουργία πηγή ευλογίας. Εάν όμως αποσκοπεί στις εγωιστικές επιδιώξεις του ανθρώπου και την αυτονόμησή του από τον Θεό, τότε τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά.

Ε’. Κοινωνικά και ιατρικά προβλήματα

Εμείς οι συμμετέχοντες στην ομάδα εργασίας με θέμα: ΄΄Κοινωνικές και ιατρικές απόψεις των ψευδοϊατρικών και αποκρυφιστικών πρακτικών΄΄ μετά από ενδελεχή μελέτη του θέματος καταλήξαμε στα πιο κάτω συμπεράσματα:

1.Έχει διαπιστωθεί ότι περισσότερο, ίσως από κάθε άλλη φορά, σε παρά πολλές χώρες παρατηρείται μια ραγδαία εξάπλωση και διείσδυση στη σφαίρα της ιατρικής, οργανώσεων αμφιβόλου προελεύσεως ή ακόμα και καθαρά αποκρυφιστικές. Ακόμα διαπιστώνεται ότι επιχειρείται μια άνευ προηγουμένου προπαγάνδα εκ μέρους όλων αυτών των οργανώσεων, με απώτερο σκοπό τη νομιμοποίηση των ψευδοϊατρικών τους μεθόδων. Εν όψει αυτών των δεδομένων κρίνουμε ότι είναι απαραίτητο όλες οι εκκλησιαστικές, ιατρικές και θεολογικές δυνάμεις ν’ ασχοληθούν από κοινού με το πρόβλημα για να εκτιμηθεί στην πραγματική του διάσταση και να προσδιοριστούν επακριβώς οι κίνδυνοι που προέρχονται από τις ψευδοϊατρικές λατρείες. Οι κίνδυνοι αυτοί δεν είναι μόνο ηθικοί και πνευματικοί (εκκλησιαστικοί), αλλά έχουν να κάνουν και με την ιατρική και πιο συγκεκριμένα με την υγεία των ανθρώπων.

Έχοντας υπόψη όλα αυτά προτείνουμε, το Διορθόδοξο Δίκτυο, σε συνεργασία με άλλους φορείς, να έλθει σε επαφή με τους Ιατρικούς Συλλόγους, των χωρών μας, για να συζητηθεί το πρόβλημα και να ακουσθούν και οι θέσεις των Ιατρικών Συλλόγων σε σχέση με τις απατηλές και επικίνδυνες πρακτικές των ψευδοϊατρικών αποκρυφιστικών μεθόδων. Θα ήταν, κατά την άποψη μας, πολύ χρήσιμο να δημιουργηθούν από τα Υπουργεία Υγείας μόνιμες μεικτές επιτροπές μελέτης και αντιμετώπισης, των προβλημάτων που παρουσιάζονται από την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα ασυνείδητων, που στοχεύουν στην εκμετάλλευση της υγείας των πολιτών.

2. Μέσα από τις επιστημονικές ανακοινώσεις, που παρουσιάσθηκαν στη συδιάσκεψή μας και την σε βάθος μελέτη του θέματος στις ομάδες εργασίας, διαπιστώθηκε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι όλες οι ψευδοϊατρικές – αποκρυφιστικές και άλλες λατρείες, που ασχολούνται με τα θέματα υγείας και ψυχολογίας, παραβιάζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Για παράδειγμα παραβιάζουν το δικαίωμα του ανθρώπου να πληροφορείται επαρκώς για τη μέθοδο θεραπείας, ώστε να μπορεί να συναινέσει συνειδητά και ελεύθερα σ’ αυτή. Ακόμα τις πλείστες φορές ο ασθενής αγνοεί τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχει στην υγεία του η διακοπή της επιστημονικής ιατρικής. Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι πολλές ψευδοϊατρικές λατρείες προτρέπουν τα θύματά τους ν’ αρνούνται να λάβουν μερική ή γενική βοήθεια από την επιστημονική ιατρική, την οποία δαιμονοποιούν με όλα τα τραγικά αποτελέσματα. Δυστυχώς τα νομοθετικά κενά που υπάρχουν στις χώρες μας, τους επιτρέπουν να προωθούν τα προϊόντα τους και τις λεγόμενες «ιατρικές» υπηρεσίες τους, κερδοσκοπώντας σε βάρος των πονεμένων ανθρώπων.

Λόγω της κατάστασης η οποία δημιουργείται από την ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των λατρειών και ψευδοϊατρικών μεθόδων και οργανώσεων, επιβάλλεται η λήψη νομοθετικών μέτρων από τα αρμόδια κυβερνητικά όργανα των χωρών μας, τα οποία θα πρέπει να έχουν ως στόχο τη δημιουργία ισχυρών μηχανισμών, προστασίας των πολιτών από την προπαγάνδα και τις πρακτικές των ομάδων αυτών, οι οποίες πολλές φορές αναδεικνύονται επικίνδυνες, τόσο για τη σωματική, όσο και για την πνευματική υγεία τους.

Ως παράδειγμα αναφέρθηκε η περίπτωση της Δημοκρατίας του Καζακστάν, η οποία έλαβε νομοθετικά μέτρα, απαγόρευσης της προπαγάνδας και των πρακτικών της ψευδοϊατρικής σέκτας «Άλλια-Άγιατ». Η δημιουργία ισχυρού νομοθετικού μηχανισμού, μπορεί ν’ αποτελέσει το κλειδί για ορθή, στη βάση αρχών, προστασία των πολιτών και περιορισμού της αντικοινωνικής δράσης των οργανωμένων σεκτών (λατρειών).

3. Μέσα από τις εργασίες μας και την ανταλλαγή εμπειριών και ντοκουμέντων αποδείχθηκε ότι, η πλειονότητα των ψευδοϊατρικών λατρειών παραβιάζουν τις ισχύουσες νομοθεσίες, που σχετίζονται με την προστασία των πολιτών. Όσο αφορά το θέμα αυτό κατατέθηκαν στοιχεία που αποδεικνύουν την παραβίαση της νομοθεσίας στη Ρωσία. Ως τέτοια παραδείγματα αναφέρθηκαν οι σέκτες «Ναντέζνα Αντωνένκο» και «Άλλια Άγιατ».

Επίσης υπογραμμίστηκε, ιδιαιτέρως, η παραβίαση της νομοθεσίας από τους Σ. Κονοβάλοφ και Ρουσέλ Μπλάβο, οι οποίοι οργανώνουν συγκεντρώσεις μαζικού προσηλυτισμού, παρά την επίσημη κρατική απαγόρευσή τους.

Λαμβάνοντας υπόψη τη μαζική εξάπλωση, της πλέον απροκάλυπτης βιομηχανίας παραγωγής ανεξέλεγκτων προσφορών υγείας από αποκρυφιστικές, ψευδοϊατρικές και άλλες αντιεπιστημονικές οργανώσεις και μεθόδους, καθώς και την άνευ ελέγχου πώληση πανάκριβων σκευασμάτων, δήθεν βιολογικών ή ενεργειακών φαρμάκων, θεωρούμε ότι μόνο η δυναμική επέμβαση των αρμοδίων κυβερνητικών οργάνων και η αυστηρή τιμωρία όσων ενέχονται σε τέτοιες δραστηριότητες, θα μπορούσε να σταματήσει την επικίνδυνη πορεία των σεκτών και να προστατεύσει τις χιλιάδες ανθρώπων που εμπλέκονται σ’ αυτές από άγνοια ή ασχολούνται ερασιτεχνικά με παρόμοιες μεθόδους.

Με βάση τα πιο πάνω πιστεύουμε ότι η συνεργασία μας τόσο με τις αρχές των κρατών μας όσο και με τους Ιατρικούς Συλλόγους, είναι πέραν από επιβεβλημένη. Μόνο αν όλοι από κοινού συνειδητοποιήσουμε το πρόβλημα και εργασθούμε μεθοδικά και επιστημονικά θα μπορέσουμε να περιορίσουμε την κοινωνικά και πνευματικά επικίνδυνη δράση των ψευδοϊατρικών λατρειών και μεθόδων, οι οποίες διακυβεύουν την υγεία του ανθρώπου και συνεπώς απειλούν την εθνική ασφάλεια.

ΣΤ’. Προτάσεις - Εισηγήσεις

Έχοντας υπ’ όψη μας ότι οι ψευδοθεραπευτικές αυτές μέθοδοι ενδεχομένως ν’ αποτελέσουν γέφυρα, που θα οδηγήσει ανυποψίαστους πιστούς στο χώρο του αποκρυφισμού και των λατρειών, προτείνουμε:

1. Περισσότερη πληροφόρηση για τα θέματα των λατρειών, των αιρετικών και παραθρησκευτικών ομάδων.

2. Ενημέρωση μέσω δημοσιευμάτων, ανακοινώσεων, αναρτήσεων στο Διαδίκτυο και επίσης μέσω αντιαιρετικών σεμιναρίων.

3. Το διορισμό και εκπαίδευση, στελεχών ειδικών επί των αιρέσεων σε κάθε Ιερά Μητρόπολη.

4. Την ενθάρρυνση της επικοινωνίας και της ανταλλαγής ιδεών, πληροφοριών και εμπειριών μεταξύ των ειδικών επί των αιρέσεων.

5. Τη δημιουργία διεθνούς δικτύου ειδικών για τα θέματα των εναλλακτικών θεραπειών, διαφόρων ειδικοτήτων (π.χ. ιατροί, νομικοί, θεολόγοι, κοινωνιολόγοι κλπ).

6. Οι Τοπικές Αρχές και οι Δημόσιες Υπηρεσίες θα πρέπει να ασκούν ενδελεχή έλεγχο, στις διάφορες ομάδες, πριν εκδώσουν άδειες λειτουργίας τους.

7. Ο νομοθέτης ν’ ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα των καταστροφικών λατρειών και να εξετάσει αν υπάρχει ανάγκη εισαγωγής νέων άρθρων στον Ποινικό Κώδικα, σχετικά με τα θέματα αυτά.

Για τη σωστή ποιμαντική αντιμετώπιση των παραπάνω υπαρκτών κινδύνων χρειάζονται:

1) Έγκαιρη και έγκυρη ενημέρωση των ποιμένων και γενικότερα των εκκλησιαστικών προσώπων, που ευρίσκονται σε θέσεις ποιμαντικής ευθύνης σχετικά με τους πνευματικούς και άλλους κινδύνους, που εγκυμονεί η δράση των εναλλακτικών θεραπειών και γενικότερα των λατρειών και του αποκρυφισμού.

2) Σε βάθος κατήχηση του Ορθόδοξου ποιμνίου, ώστε να μην πέφτει θύμα επιτηδείων και να μην νοθεύει το Ορθόδοξο φρόνημα του με δάνεια από άλλους κοσμοθεωριακούς και θρησκευτικούς χώρους, ασυμβίβαστους με τη Χριστιανική του πίστη

3) Επισταμένη μελέτη εκ μέρους των ποιμένων των δοξασιών και των μεθόδων αυτών των ομάδων και των διαφόρων ψυχοσωματικών αλλοιώσεων που προκαλούν στα θύματα τους, ώστε να μπορούν να διακρίνουν την πλάνη από την αλήθεια.

ΟΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ:

 

ΕΛΛΑΔΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αρχ. Στέφανος Τόλιος

ΙΕΡΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΚΡΗΤΗΣ

π. Μιχαήλ Παπαθεοχάρης

Βασίλειος Κουνάλης

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

π. Αρσένιος Βλιαγκόφτης

π. Παίσιος Jung

ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ

Κωνσταντίνος Παπαχριστοδούλου

ΔΙΑΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Δ.Σ.Ο.)

Κώστας Μυγδάλης

Συνεργάτες από την Ελλάδα

π. Δημήτριος Κωστόπουλος

Αθηνά Αβραμίδου

π. Ανδρέας Γκατζέλης

π. Αντώνιος Στυλιανάκης

Βασίλειος Τσαφαρίδης

π. Βασίλειος Λιβανίδης

Βασιλική Παναγοπούλου

π. Γρηγόριος Κωνσταντίνου

Γεώργιος Κοτρώνης

Γεωργία Χριστοδούλου-Τερζή

Γεωργία Μπικάλη

Δέσποινα Ανυφαντάκη

Ειρήνη Κωστοπούλου

Ελένη Ανδρουλάκη

Ευδοξία Καζέπη

Ευαγγελία Κορσακίδου

Ιάκωβος Μαθιουδάκης

Ιωάννης Δρούγκας

π. Ιωάννης Ζώτος

Καλλιόπη Νονότα

Μαρία Χαραλαμπίδου

π. Σωτήριος Αθανασούλιας

Σάββας Κορσακίδης

Χρήστος Τερζής

Χριστίνα Κεναμέα

Χριστίνα Σιηττή

π. Χρίστος Κυριαζόπουλος

 

ΡΩΣΙΑ

 (RACIRS - Russian Association of Religious and Cultic Studies Centers) (St. Irinaeos of Lyon CENTER OF RELIGIOUS STUDIES, Moscow)

ΚΕΝΤΡΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ Άγιος Ειρηναίος, Μόσχα

Καθ. Δρ. Αλέξανδρος Ντβόρκιν

Irina Dvorkina

Δρ. Tatiana Karpacheva

Έλενα Levshina

Antonina Petrykina

Ιεραποστολικό Τμήμα της Επισκοπής της Αγίας Πετρούπολης

(MISSIONARY DEPARTMENT OF St Petersburg DIOCESE)  

π. Γεώργιος Ioffe

π. Νικολάι Sviatchenko

Βαλέρια Rychkova

Ινστιτούτο Ορθόδοξης Θεολογίας και Εκκλησιαστικής Τέχνης Αγίας Πετρούπολης)

(St. Petersburg Orthodox Theology and Ecclesiastical Art Institute)  

Arkadyi Severyukhin

Aλέξανδρος Zamakhin

Κέντρο Θρησκευτικών Μελετών Άγιος Αλέξανδρος Νιέφσκυ, Νοβοσιμπίρσκ

(St. Alexander Nevsky Religious Studies Center, Novosibirsk)  

Δρ. Δημήτρη Indinok

Oleg Zaev

Δρ.Vladimir Reshetov

Galina Reshetova

 

ΚΥΠΡΟΣ

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΥΠΡΟΥ

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Καρπασίας κ. Χριστοφόρος

Ανδρέας Στυλιανίδης

Γεώργιος Σεργίδης

Πανίκος Παναγιώτου

Τάσος Μητσόπουλος

ΠΑΓΚΥΠΡΙΑ ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ

Σπύρος Αργυρού

Χριστάκης Ιωαννίδης

Άλισον Παναγιώτου

Αναστασία Αντωνιάδου

Δώρα Σεργίδου

Ειρήνη Μαυρομάτη

Ελένη Κοκκώδη Ελένη Ζήνωνος

Σώτια Περικλέους

Στέλλα Τσιάκκα

ΑΡΧΗΓΕΙΟ ΑΣΤΝΟΜΙΑΣ ΚΥΠΡΟΥ

Μιχάλης Γαβριηλίδης

ΔΙΑΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Δ.Σ.Ο.)

Λευτέρης Χριστοφόρου

 

ΣΕΡΒΙΑ

ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΣΕΡΒΙΑΣ, ΙΕΡΑ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Έγγρας κ. Πορφύριος

Πρωτοπρ. Γάιος Γκάιτς

ΚΕΝΤΡΟ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

Andrei Protic Zoran Lukovic

Marko Mitic

 

ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΕΤΡΟΚΟΠΙΟΥ

Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης κ. Ναθαναήλ

 π. Θεόφιλος

Andrev Stefanos Koutsev

ΚΕΝΤΡΟ ΕΡΕΥΝΑΣ ΝΕΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ

Anna Marinova

Biser Bozhkov

Ivan Zhelev Δημητρώβ

Janeta Dikalova Milka Baramova Ralitsa Kostadinova Stanislava Diosseva

Συνεργάτες από τη Βουλγαρία

Stefka Spiridinova Diana Mileva

Kyril Marinov

Maria Kiosseva

Miglena Tsakova

Marin Kisov

Peter Sumarov Stanislav Baramov

 

ΠΟΛΩΝΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΒΑΡΣΟΒΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΠΟΛΩΝΙΑΣ

Κs. Andrzej Lewczak

 

ΤΣΕΧΙΑ – ΣΛΟΒΑΚΙΑ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΤΣΕΧΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΣΛΟΒΑΚΙΑΣ

Doc. Alexander Cap, PhD.

 

ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑ  

ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Γκόμελ , Λευκορωσία

(THE DIOCESAN INFORMATION-ADVISORY CENTER IN THE NAME OF THE SAINT JOHN DAMASKIN, Gomel, Belarus)

π. Αrstiom Krivitski

 

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

π. Oleksii Sliusarenko

 

 

 Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον    www.egolpion.com

28   ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ  2011 

 

Share on Facebook

Read more: http://www.egolpion.com/porismata_4_sindiaskepsis.el.aspx#ixzz2ROV1VQCY