ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΓΙΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ο Ιερός Χρυσόστομος έναντι της πολιτικής εξουσίας

 Γράφει ο θεολόγος, εκκλησιαστικός ιστορικός και νομικός Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, αποδεικνύεται ιδιαίτερα επίκαιρος στην εποχή μας, που χαρακτηρίζεται από την έντονη πολιτική κρίση στην πενόμενη Ελλάδα, καθώς υπήρξε ο πλέον σκληρός επικριτής των ακροτήτων της πολιτικής εξουσίας και των φορέων αυτής που διαβιούσαν κοντρα στα διδάγματα της Εκκλησίας και σε βάρος του πενόμενου λαού.

Ο έλεγχός του προς τους παρεκτρεπομένους πολιτικούς γινόταν χωρίς οργή και αλαζονεία, αλλά με αγάπη και ειλικρινές πατρικό ενδιαφέρον για την πνευματική κάθαρση του δημόσιου βίου, ο οποίος όταν ήταν φαύλος είχε τις αρνητικές του επιπτώσεις και στο λαό, που ήταν ταυτόχρονα και το πλήρωμα της ορθοδόξου εκκλησίας.

Ο Χρυσόστομος ουδέποτε χαρίστηκε στους άρχοντες του κόσμου τούτου και γι’ αυτό τον λόγο δεν τους ήταν αρεστός, θα λέγαμε ότι πολλοί εκ των πολιτικών ηγητόρων της εποχής του, τον μισούσαν θανάσιμα επειδή δεν ανέχονταν τον οξύτατο δημόσιο έλεγχο που ασκούσε στα πρόσωπά τους για την φαυλοκρατία και την ανεντιμότητά τους.

Ουδέποτε ο ιερός πατέρας δίστασε να επιδείξει την αυστηρότητά του ακόμη και για τον φαύλο και διεφθαρμένο προσωπικό βίο των αρχόντων, των πλουσίων και των ισχυρών της εποχής του, χωρίς να δέχεται κανένα συμβιβασμό ή να υπηρετεί ως άβουλο όργανο κάποια μικροπολιτική σκοπιμότητα. Με παρρησία και θάρρος αλλά και λεπτότητα αντιμετώπιζε και τους πολιτικούς άνδρες της ανώτατης κρατικής βαθμίδος, της εξουσίας γενικότερα, ακόμη και το ίδιο το παλάτι.

Ευθεία σύγκρουση με την αυτοκράτειρα Ευδοξία

Έτσι, δεν άργησε να συγκρουστεί ευθέως και χωρίς μισόλογα και με την ίδια την έξαλλη στην προσωπική ζωή και στις εξεζητημένες δημόσιες απαιτήσεις και παραξενιές της αυτοκράτειρα, την Ευδοξία, της οποίας το όνομα ήταν συνώνυμο των αδικιών, της φιλοχρηματίας και της σπατάλης που έκανε, ενώ πεινούσε ο λαός. Στηλίτευσε την μεγάλη και προκλητική πολυτέλεια, τις ασυλλόγιστες δαπάνες και τις αισχρές και ανήθικες διασκεδάσεις της ανακτορικής αυλής, αλλά και του ευρύτερου χώρου της ανωτέρας κοινωνίας, όπου έβλεπε την επιδειξιμανία «…την κονίασιν των παρειών και τα ημαγμένα χείλη (βαμμένα), τας μυρολοιφάς (αρώματα), το χρυσοφορείν και μαργαριτοφορείν, την περίεργον αμφίεσιν και υπόδεσιν…» και όλες εκείνες τις γελοίες ποικίλες επινοήσεις της ανθρώπινης ματαιοδοξίας, κενοδοξίας και πλεονεξίας.

Αυστηρές παρατηρήσεις για την φαυλότητα και την απληστία προς τον πρωθυπουργό της εποχής, Ευτρόπιο
Την ίδια παρρησία και τόλμη επέδειξε και για τον πανίσχυρο αυλικό, τον πρωθυπουργό της εποχής του, τον γνωστό Ευτρόπιο, στον οποίο έκανε αυστηρές παρατηρήσεις για την φαυλότητα και την απληστία του, να πωλεί δημόσιες θέσεις και κρατικά αξιώματα στους ημετέρους και φιλικά προσκείμενους προς αυτόν, να δημεύει παράνομα περιουσίες και επιπλέον να θέλει την κατάργηση του δικαιώματος του ασύλου των ιερών ναών. Και όμως, όταν ο Ευτρόπιος εξέπεσε του αξιώματός του και εζήτησε ταπεινωμένος άσυλο στην Εκκλησία, ο ιερός Χρυσόστομος τον προστάτευσε με σθένος και τότε εξεφώνησε τους περίφημους λόγους του «Εις Ευτρόπιον», που έχουν καταγραφεί ως μοναδικής ρητορικής δεινότητας κείμενα της παγκοσμίου φιλολογίας.

Ο λαός στο πλευρό του Χρυσοστόμου

Ο λαός επεδοκίμαζε τις ενέργειες αυτές του Χρυσοστόμου, του ποιμενάρχου του, τον οποίο κυριολεκτικώς ελάτρευε. Και τούτο, διότι έβλεπε ότι τα μέτρα που είχε λάβει είχαν ως αποτέλεσμα να αρχίσει σιγά – σιγά να επιβάλλεται μια πειθαρχία στην αχαλίνωτη κατάσταση που επικρατούσε κατά τα προηγούμενα έτη σε πολλούς κοινωνικούς τομείς και να περιορίζονται οι κοινωνικές αδικίες που διεπράττοντο προηγουμένως από τους πολιτικούς.

«Ψευδοσύνοδος» καταδίκης του Χρυσοστόμου

Όμως, όπως είναι γνωστό, όπου υπάρχει δράση, υπάρχει και αντίδραση. Έτσι, ο ασυμβίβαστος και ανυποχώρητος χαρακτήρας του Χρυσοστόμου ενώπιον των οργανωμένων συμφερόντων, αλλά και το γεγονός ότι δεν θέλησε και δεν επεδίωξε ποτέ την φιλία ή την εύνοια κανενός κοσμικού άρχοντος, όλα αυτά, είχαν ως αποτέλεσμα να προκληθεί εντονότατη και ισχυρή αντίδραση των θιγομένων ομάδων και συμφερόντων από τους λόγους και τα έργα του Χρυσοστόμου.

Τότε οι αντίπαλοι του Χρυσοστόμου, όπως ήταν ο λιθομανής και χρυσολάτρης Θεόφιλος Αλεξανδρείας, η ματαιοδόξη αυτοκράτειρα Ευδοξία, ο πρωθυπουργός Ευτρόπιος, πολλές από τις ματαιόδοξες κυρίες της ανακτορικής αυλής, αλλά και πολλοί από τους επισκόπους που είχε καθαιρέσει ως αναξίους του εκκλησιαστικού τους αξιώματος, έθεσαν ως ανίερο στόχο να τον αφανίσουν. Έτσι όλη αυτή η παρασυναγωγή και φατρία, στο πρόσωπο κάποιων ψευδοεπισκόπων με επικεφαλής τον Αλεξανδρείας Θεόφιλο, συγκάλεσαν αντικανονικά στην πόλη Δρυ, το έτος 403 μ.Χ. μια ψευδοσύνοδο, η οποία ονομάστηκε «ληστρική σύνοδος» και κατεδίκασαν άνευ λόγου και ερήμην τον Ιερό Χρυσόστομο.

Επαναφορά στο θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως εξαιτίας της οργής του πλήθους

Αγανακτισμένος από την άδικη αυτή απόφαση χιλιάδες λαού, έφθασαν σε σημείο να καταλάβουν τα ανάκτορα και απειλούσαν να κατακρεουργήσουν τους πάντες για την εξορία του φιλάσθενου ποιμενάρχου τους. Τότε η ηθική και φυσική αυτουργός, η αυτοκράτειρα Ευδοξία εζήτησε από τον σύζυγό της Αρκάδιο να επαναφέρει τον Χρυσόστομο στον θρόνο της Κωνσταντινουπόλεως. Όταν ο Χρυσόστομος εισήρχετο στην βασιλεύουσα ο λαός παραληρούσε από χαρά και εκείνος ένδακρυς βροντοφώναξε: «Τι ποίησω, ίνα υμίν αξίως αποδώσω της αγάπης την αμοιβήν; Αγαπώ ετοίμως το αίμα μου εκχεείν υπέρ τη υμετέρας σωτηρίας, λαέ μου…».

Και πάλι στη εξορία ο Χρυσόστομος

Το δίκαιο επεκράτησε, αλλά δυστυχώς όχι για πολύ. Αφορμή για τη νέα και τελευταία δοκιμασία του ιερού πατρός εδόθη όταν ο ίδιος δημόσια εστηλίτευσε τους προκλητικούς θορύβους και τις άμετρες μέχρι σημείου ειδωλολατρείας προκλητικές εκδηλώσεις που είχαν οργανωθεί για να τιμηθεί η ματαιόδοξη Ευδοξία, της οποίας ο αργυρός Ανδριάντας στήθηκε πλησίον του ναού της Αγίας Σοφίας (ο δεύτερος ναός επί του οποίου ανηγέρθη ο σημερινός) και στο κέντρο της δημοσίας αγοράς.

Ο ιστορικός Σωκράτης αναφέρει ότι τόσο σκληρός υπήρξε ο δημόσιος λόγος του μεγαλυτέρου εκκλησιαστικού ρήτορος όλων των αιώνων, ώστε και οι κίονες του ναού εφαίνοντο ότι θα λυγίσουν από το δριμύ κατηγορώ, που άρχιζε ως εξής: «Πάλιν Ηρωδιάς μαίνεται, πάλιν ταράσσεται, πάλιν ορχείται, πάλιν την κεφαλήν Ιωάννου ζητεί λαβείν επί πίνακι…».

Όλα αυτά ως σεισμός τάραξαν τα ανάκτορα και ο ιερός Χρυσόστομος οδηγείται και πάλι στην εξορία, κατά το έτος 404 μ.Χ. Η εξασθενημένη όμως υγεία του, μετά από τρία έτη σκληρής εξορίας, δεν άντεξε και το 407 μ.Χ. ο άτλας αυτός της ορθοδόξου Εκκλησίας παρέδωσε το πνεύμα του, λέγοντας μέχρι και την τελευταία στιγμή την φράση: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν».

Μεταφορά μετά από επτά αιώνες στον πατριαρχικό ναό των ιερών λειψάνων του Χρυσοστόμου
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο την 13 Νοεμβρίου εκάστου έτους τιμά ιδιαιτέρως τον αρχιεπίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννη του Χρυσόστομο. Την ημέρα αυτή, στον πατριαρχικό θρόνο δεν ανεβαίνει ο Πατριάρχης, αλλά τοποθετείται η εικόνα του ιερού πατρός, ενώ ο Πατριάρχης ίσταται στο παραθρόνιο, έχοντας στο χέρι του μαύρη ράβδο.

Ιδιαίτερη υπήρξε η τιμή και ευλογία για τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο, όταν κατά το Νοέμβριο του 2004 και εν όψει της θρονικής εορτής του πανσέπτου οικουμενικού πατριαρχείου, κατά την παραμονή της εορτής του Αγίου Ανδρέου του πρωτοκλήτου, ιδρυτού της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, μετέφερε στον πατριαρχικό ναό μετά από επτά αιώνες τα ιερά λείψανα των Αγίων Αρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως Ιωάννου του Χρυσοστόμου και Γρηγορίου του θεολόγου, τα οποία είχαν κλαπεί από τους λατίνους Σταυροφόρους και εφυλάσσοντο στο Βατικανό.

Τα ιερά λείψανα επέστρεψαν μόνιμα στον φυσικό τους χώρο, στον πάνσεπτο πατριαρχικό ναό της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως, της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας. Το έτος 2007 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο αφιερώθηκε στην ιερά μνήμη του ιερού Χρυσοστόμου για τα 1600 έτη από της κοιμήσεώς του και διοργανώθηκε στην Κωνσταντινούπολη από το Οικουμενικό Πατριαρχείο Διεθνές Θεολογικό Συνέδριο για το πρόσωπο του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Ο Άγιος Παΐσιος και οι σύγχρονοι "Παΐσιοι".

Έχουν γραφτεί πολλά για τον Άγιο γέροντα Παΐσιο. Άνθρωποι που τον γνώρισαν και που δεν τον γνώρισαν έγραψαν για τους λόγους του και την βιωτή του.

"Ο γέροντας μου είπε εκείνο ή το άλλο". Αμέτρητοι οι λόγοι, τα αποφθέγματα του Αγίου.

Έχουν γραφτεί πολλά βιβλία με τις απόψεις του Αγίου για τα διάφορα θέματα που συζητούσε με τους προσκυνητές που τον επισκεπτόντουσαν.

Εγώ δεν είχαν την ευλογία να τον γνωρίσω. Και έτσι δεν μπορώ να ξέρω με την προσωπική μου κοινωνία μαζί του τίποτα απ’αυτόν. Ότι γνωρίζω, το γνωρίζω από αυτά που έχω διαβάσει και ακούσει.

Ένα έχω καταλάβει. Ότι ο Άγιος Παΐσιος ήταν ένας άνθρωπος την άσκησης. Ένας άνθρωπος ο οποίος κάθε ημέρα και ώρα βίαζε να τον εαυτό του. Είχε χαρίσματα τα οποία, όπως είπε ο Άγιος Πορφύριος, τα απέκτησε με πολύ κόπο, επιμονή και υπομονή, ελκύοντας την Χάρη του Παρακλήτου με την ταπείνωση και απλότητά του.

Από τις διάφορες βιογραφίες που έχω διαβάσει για τον Άγιο Παΐσιο έχω διαπιστώσει ότι δεν έκανε ασκητικές ακρότητες. Είχε όμως μία σταθερή ασκητική ζωή. Δεν του άρεσαν οι ακραίες καταστάσεις, οι φανατισμοί. Ήταν άνθρωπος της μέση οδού. Άνθρωπος της σιωπής αλλά και της συζήτησις, της αυστηρότητας αλλά και της επιείκειας, με λόγια σοφά μέσα από αστεϊσμούς. Άνθρωπος της διακρίσεως.

Υπάρχουν πολλοί δυστυχώς στις ημέρες μας, που το παίζουν Παΐσιοι και μέσα στο Άγιον Όρος και έξω απ’αυτό. Προσπαθούν να μιμηθούν τους λόγους του, όμως όχι την ζωή του. Προσπαθούν να αποκτήσουν «πνευματικούς οπαδούς» και όχι φίλους και πνευματικά τέκνα. Προσπαθούν να φοβίσουν και όχι να ειρηνεύσουν. Προσπαθούν να γίνουν Παΐσιοι χωρίς άσκηση, καθαρότητα βίου, προσευχή, πείνα για τον Θεό. Πεινούν για την δόξα του Παϊσίου αλλά δεν πεινούν για την αδοξία που ζούσε μέσα στον μικρό του κελί. Ποθούν την αναγνωρισιμότητα του Οσίου γέροντα, αλλά δεν ποθούν την ταπείνωσή του, την απλότητά του. 

Είναι πλάνη να έχεις ως σκοπό της ζωής σου να αντικαταστήσεις κάποιον Άγιο. Είναι πλάνη να νομίζεις ότι κρατώντας εξωτερικούς τύπους θα σκηνώσει μέσα σου το Πανάγιο Πνεύμα...

Ο Άγιος Παΐσιος είναι ένας από τους πιο αγαπημένους σύγχρονους Αγίους των Ορθοδόξων. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Τον αγαπούμε γιατί αγάπησε πολύ.

Ως χριστιανοί καλούμαστε να τον μιμηθούμε. Να μιμηθούμε την ασκητικότητά του, την ανιδιοτελή του αγάπη, την αδιάλειπτη προσευχή του, τηνς απλότητά του, την υπομονή του στις δοκιμασίες, στον πόνο.

Ας αφήσουμε επιτέλους στην άκρη «Είπε ο γέροντας Παίσιος...» και ας δούμε πως έζησε ο Άγιος Παΐσιος, διότι μόνο όταν δούμε την ζωή ενός Αγίου τότε ίσως καταλάβουμε και τους λόγους του, τότε ίσως αλλάξουμε και εμείς ζωή... 

Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης είναι παράδειγμα ζωής και όχι λόγων.

αρχιμ.Παύλος Παπαδόπουλος

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ : ΝΕΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ….ΣΤΗΝ Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΣΤΗΝ ΣΟΥΡΩΤΗ !

Σε καιρούς πλέον που οι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, αποψυχούν από φόβου..και προσδοκίας των επερχομένων τη οικουμένη… (Λουκ,21,26) και μία βαθιά αγωνία και απελπισία συνταράσσει τις ψυχές τους, μόλις πριν δύο μέρες περνώντας από την Κόνιτσα και συζητώντας με συγγενείς του Γέροντος Παϊσίου έμαθα για ένα πρόσφατο και συγκλονιστικό θαύμα που έλαβε χώρα στην Ι.Μονή Σουρωτής από τον Γέροντα Παΐσιο. 
Ίσως μου ξεφεύγουν πολλές λεπτομέρειες αλλά θα παραμείνω με λίγα λόγια στην ουσία των πραγμάτων ως εξής.

Πριν λίγο καιρό ασθένησε σοβαρά ένα μικρό παιδί στην βόρεια Ελλάδα. Οι ειδήμονες γιατροί αμέσως έστειλαν την οικογένεια και το παιδί στο διαβαλκανικό κέντρο στην Θεσσαλονίκη για να γίνουν οι απαραίτητες εξετάσεις. Φθάνοντας (πριν 15 ημέρες περίπου) λοιπόν απελπισμένοι οι γονείς στην Θεσσαλονίκη για να επισκεφθούν την επόμενη μέρα το αναφερόμενο κέντρο σκέφθηκαν να περάσουν την παραμονή το απόγευμα από την Ι. Μονή Σουρωτής προκειμένου να προσκυνήσουν τα Ιερά Λείψανα του Οσίου Αρσενίου και τον τάφο του π. Παϊσίου. Όμως εκείνη την ημέρα, μάλλον Τετάρτη, το Μοναστήρι μένει πλέον κλειστό για περισσότερη προσευχή, και έτσι η δοκιμαζόμενη οικογένεια βρήκε κλειστή την θύρα. Δεν πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα και ένας ηλικιωμένος Μοναχός με την μαγκουρίτσα του κατέβαινε από πάνω από τα δέντρα του πάρκινγκ της Μονής.
-Γεια σας ευλογημένα! Τους χαιρέτισε. Γιατί δεν μπαίνετε μέσα στο μοναστήρι;
-Μα είναι η πόρτα κλειστή.
-Όχι βρε παιδιά, ανοιχτά είναι! άντε ανοίχτε.
Και τούτη την φορά το πόμολο γύρισε και εισήλθαν έκπληκτοι και χαρούμενοι στην αυλή της Μονής.
Ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα και αφού ανέβαιναν στα σκαλοπάτια κάτω από το κωδονοστάσι, τους συνάντησε με απορία μία Μοναχή όπου και τους ρώτησε με έκπληξη¨ καλά πως μπήκατε μέσα; Δεν είναι κλειστά;
-Όχι ! ένας μοναχός μας άνοιξε και μας είπε να έρθουμε εδώ!
-Ποιος Μοναχός; Ρώτησε η Καλόγρια.
-Ένας ηλικιωμένος.
 Τότε δείχνοντάς τους η ευλαβής Μοναχή την φωτογραφία του π.Παϊσίου έμειναν με το στόμα ανοικτό διαπιστώνοντας πως αυτός ο Μοναχός ήταν που πριν λίγο τους προσήγαγε με βεβαιότητα μέσα στο ησυχαστήριο, όπως κάποιος βάζει τους καλεσμένους του στο δικό του σπίτι.
Την επομένη ημέρα και αφού έγιναν οι σχετικές εξετάσεις στο διαβαλκανικό διαβεβαίωσαν οι γιατροί πως το παιδάκι είναι τελείως καθαρό και υγιή από κάθε αρρώστια!!!

«ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ»

Πρεσβύτερος Διονύσιος Ταμπάκης- Ιερός Ναός Παναγίας Ναυπλίου.9-7-2012

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΙΣΙΟΣ – Η εμπιστοσύνη στον πνευματικό

      

- Γέροντα, αν στενοχωρεθει κάποιος πολύ, γιατί τον μάλωσε για κάποιο σφάλμα του ο πνευματικός, και πέσει σε λύπη, αυτό έχει μέσα εγωισμό;
- Εμ βέβαια, έχει μέσα εγωισμό. Αν στενοχωρεθει κατά Θεόν, θα έχει  παρηγοριά, θα έχει  και πρόοδο, γιατί θα προσπαθήσει  να μην το ξανακάνει. Πρέπει να λέει  τις δυσκολίες, τους λογισμούς του, τις πτώσεις του στον πνευματικό και να δέχεται με χαρά και την ήπια και την αυστηρή συμπεριφορά του, γιατί όλα από αγάπη και ενδιαφέρον γίνονται για την πρόοδο της ψυχής του.
- Και αν, Γέροντα, δεν δέχομαι το μάλωμα ή την παρατήρηση;
- Αν δεν δέχεσαι, θα μείνης αδιόρθωτη. Όσοι δεν δέχονται παρατηρήσεις ούτε από τους ανθρώπους που τους αγαπούν, τελικά παραμένουν στραβόξυλα και αχρηστεύονται μόνοι τους πνευματικά. Όπως οι σανίδες που δεν δέχονται το πλάνισμα του μαραγκού, για να γίνουν έπιπλα, καταλήγουν στα μπετά ή στις σκαλωσιές και πατιούνται και λασπώνονται, μέχρι που καταλήγουν στην φωτιά, έτσι και αυτοί στο τέλος καταστρέφονται.
- Γέροντα, όταν κάποιος διαφωνει σε ένα θέμα με τον πνευματικό του, τι πρέπει να κάνει;
- Να πηει απλά και ταπεινά τον λογισμό του. Βέβαια χρειάζεται πολλή προσοχή στην εκλογή του πνευματικού, ώστε να μπορή κανείς να τον εμπιστεύεται και να αναπαύεται με την καθοδήγησή του.
- Συμφέρει, Γέροντα, όταν κανείς βλέπει κάτι διαφορετικά από τον πνευματικό, να επιμένει στην γνώμη του;
- Όχι, γιατί δεν ξέρει τι κρύβεται πίσω από αυτό που ο ίδιος δεν θεωρεί σωστό. Για να καταλάβει π.χ. κάποιος τι κρύβεται πίσω από μια ενέργεια του πνευματικού του, ίσως ο πνευματικός να πρέπει να του πει  την εξομολόγηση ενός άλλου. Επιτρέπεται να πει την εξομολόγηση του άλλου; Ασφαλώς όχι. Ας πούμε ότι έχει συνεννοηθή με τον πνευματικό να τον δει  την τάδε ώρα, αλλά την ώρα εκείνη πηγαίνει και κάποιος άλλος που είχε λογισμούς να αυτοκτονήσει  και ο πνευματικός παίρνει πρώτα εκείνον. Οπότε σκέφτεται: «Πήρε πρώτα αυτόν, εμένα με περιφρονεί». Πώς να του πει  όμως ο πνευματικός ότι αυτός είχε φθάσει στο σημείο να κάνη απόπειρα αυτοκτονίας; Αν του εξηγήσει. Καταστρέφει, χαντακώνει τον άλλον. Ενώ, αν σκανδαλισθει αυτός ή αν κατεβάσει τα μούτρα, δεν θα γίνει και μεγάλο κακό. Μια φορά έτσι σκανδαλίσθηκαν μερικοί που ήρθαν εκεί στο Καλύβι. Ήταν κάποιος που τον κατάφεραν με πολλή δυσκολία οι δικοί του να έρθει να συζητήσουμε και τον δέχθηκα με πολλή χαρά. Τον ασπάσθηκα, του έδωσα κομποσχοίνι, εικονάκια. Οι άλλοι παρεξηγήθηκαν. «Εμάς ο Γέροντας, είπαν, ούτε μας έδωσε σημασία». Αυτός ο καημένος ήταν άσωτος εγώ ήξερα λεπτομέρειες από την ζωή του. Έφυγε μετά άλλος άνθρωπος. Χίλιες φορές να σκανδαλισθούν οι άλλοι. Δεν μπορείς, για να αναπαύσεις τον έναν με μια εξήγηση, να καταστρέψεις τον άλλον.

Από το βιβλίο Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου Λόγοι Γ”

Γέροντας Παϊσιος: «Ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί στον βορρά»!

Τα τελευταία χρόνια έχουν γραφεί πάρα πολλά για τις προφητικές ρήσεις του Αγιορείτη γέροντα Παϊσίου. Είναι αλήθεια ότι ο άγιος αυτός γέροντας είχε έναν πρωτότυπο και μοναδικό τρόπο να μεταφέρει τα όσα του αποκάλυπτε ο ουρανός στις προσευχές του προκειμένου να γαλουχεί και να οικοδομεί τους πιστούς στο εξαίσιο έργο της εν Χριστώ σωτηρίας. Στα λεγόμενά του εύκολα διακρίνει κανείς την αισιοδοξία και την ελπίδα για μία λαμπρή πορεία της Ορθόδοξης Εκκλησίας! Είναι άλλωστε πολύ φυσικό για τους ανθρώπους που ενώ ζουν στην εφήμερη ζωή αφιερώνονται νυχθημερόν στο πως θα αποκτήσουν την αιώνια ζωή, να είναι φύσει αισιόδοξοι και χαριτωμένοι. Γίνονται έτσι με συνεχή επίπονη άσκηση καρδιάς ουράνιοι αγωγοί από όπου μεταδίδεται φως Χριστού, το οποίο φέγγει και διαλύει τα σκοτάδια της αγνωσίας... Αφουγκραζόταν λοιπόν ο ταπεινός αυτός γέροντας από πολύ νωρίς τους ψιθύρους των αγγέλων που δοξολογούσαν το Θεό για τα θεμέλια με τα οποία έκτιζε την Ορθοδοξία στα Βαλκάνια και προπαντός στη Ρωσία. Και τα θεμέλια αυτά ήταν γερά γιατί εμπεριείχαν μαρτυρικό αίμα χιλιάδων χριστιανών που διώχθηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από τα ολοκληρωτικά σιωνοκρατούμενα κατευθυνόμενα κομουνιστικά καθεστώτα της Ανατολικής Ευρώπης! Και από τα θεμέλια τούτα διέκρινε ότι το οικοδόμημα που θα ανεγερθεί σ’ αυτά τα θεμέλια θα ήταν ισχυρό σαν αυτό που ανορθώθηκε κατά την περίοδο του χριστιανικού Βυζαντίου... Είδε μάλιστα πολλές ομοιότητες των δύο οικοδομημάτων. Διέκρινε να υψώνεται η ίδια ακριβώς σημαία, η οποία απεικόνιζε τον δικέφαλο αετό! Κατανοούσε ότι αυτή τη φορά, ο δικέφαλος αετός θα απλώσει τα φτερά της Ορθοδοξίας ταυτόχρονα σε Δύση και Ανατολή.  Και αυτά που είδε τα μετέφερε με την απλότητα που τον διέκρινε σε έναν νεαρό καθηγητή μαθηματικών που τον επισκέφθηκε τότε στο κελί του το καλοκαίρι του 1979. Σήμερα ο καθηγητής εκείνος είναι μοναχός και δοκιμάζεται και αγωνίζεται στο στίβο της Ορθοδοξίας σε γνωστή αδελφότητα του Αγίου Όρους προκειμένου να λάβει το πολυπόθητο στεφάνι της δόξης στο τέλος της εν Χριστώ εφήμερης διαδρομής του. Παραθέτουμε τη σημαντική μαρτυρία του, όπως μας την μετέφερε σε πρόσφατη επιστολή του.  «Τον Ιούνιο του 1979, τότε που ο γέροντας Παϊσιος ήταν άγνωστος στους πολλούς τον επισκέφθηκα στο κελί του για να πάρω την ευχή του! Τότε ήμουν λαϊκός. Τον βρήκα πάρα πολύ χαρούμενο και ευδιάθετο. Κάτσαμε σε δύο κούτσουρα αρκετή ώρα και συζητούσαμε. Τότε δεν τον επισκέπτονταν πολλοί προσκυνητές. Μεταξύ άλλων προσωπικών θεμάτων που συζητήσαμε μου είπε και το εξής: «Έπειτα από πολυήμερη νηστεία και προσευχή μου αποκαλύφθηκε ότι «ο δικέφαλος αετός θα σηκωθεί από το βορρά! Πω-πω τι ωραίες ημέρες έρχονται για την Αγία Ορθοδοξία μας. Θα πλημμυρίσει ολάκερη η γη από το φως του Χριστού»! Έπειτα από δέκα χρόνια το 1989 διαλύθηκε η Σοβιετική Ένωση και ανασυγκροτήθηκε εκ βάθρων η Ρωσία, έτσι ώστε σήμερα να έχουμε μία πρωτοφανή πνευματική πρόοδο και η Ορθοδοξία να ανακτά το χαμένο -θα έλεγα- έδαφος. Διαβάζοντας λοιπόν σήμερα ως μοναχός πλέον στο Άγιο Όρος τις σοφές ρήσεις του γέροντα ασκητή του Παγγαίου όρους περί ανασύστασης μίας Ορθόδοξης Κοινοπολιτείας, κάτι που αποτελεί τον μύχιο πόθο όλων μας ανεξαιρέτως ενθυμήθηκα τα όσα μου είχε πει ο γέροντας Παϊσιος. Αξίζει να σημειώσω ότι μέχρι σήμερα πίστευα ακράδαντα ότι τα λόγια του γέροντα είχαν επαληθευτεί και αφορούσαν την εκ βάθρων ανασυγκρότηση της Ορθόδοξης ρωσικής Εκκλησίας μετά την πτώση του κομμουνισμού. Κι γι’ αυτό δεν μ’ απασχολούσαν... Τώρα όμως συνειδητοποιώ ότι μάλλον μιλούσε για την Ορθόδοξη Κοινοπολιτεία... Συμπίπτει άλλωστε με τα όσα υποστήριζε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός περί του ξανθού γένους αλλά κι μ’ αυτά που καταγράφει στην εφημερίδα σας ο σύγχρονος γέροντας ασκητής του Παγγαίου όρους». Αυτά έγραψε μεταξύ πολλών άλλων σε επιστολή που μας απέστειλε στις 24 Ιουνίου ο ταπεινός Αγιορείτης μοναχός, π. Θεολόγος!  Εκείνο πάντως που δεν δύναται από κανέναν να αμβισθητηθεί καλοί μου χριστιανοί είναι ότι τα τελευταία δέκα χρόνια ακόμη και επί εποχής που η Ρωσία είχε βυθιστεί σε οικονομική κρίση και σε ύφεση κατά έναν πολύ παράξενο τρόπο ψιθυρίζονταν ευρέως τα σενάρια τούτα μεταξύ των πιστών χριστιανών κυρίως στην Ελλάδα. Κι αυτά ακριβώς τα ακούσματα θορύβησαν τις γνωστές Κασσάνδρες της ανομίας στις ΗΠΑ και στην ΕΕ. Τους θορύβησαν δε τόσο πολύ που έσπευσαν να αναπτύξουν πολιτικές πρωτοβουλίες έτσι ώστε να τα αποτρέψουν και να μην εκπληρωθούν... Λησμόνησαν πως αν ο Θεός θέλει τότε νικάται φύσεως τάξις. Οι Βρυξέλλες λοιπόν άμεσα προώθησαν την ένταξη της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Σλοβακίας και άλλων Ορθοδόξων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στην Ε.Ε. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ ακολούθησαν μία πρωτοφανή επιθετική διπλωματία σε Ουκρανία και Γεωργία! Μάλιστα ήταν σε τέτοιο βαθμό που τις έστρεψαν με έντεχνο τρόπο κατά της Ρωσίας, έτσι ώστε να προκαλέσουν μίση και εχθρότητα και ρήγμα μεταξύ αδελφών! Ωστόσο, το κοινό ποτήριο φαίνεται να υπερισχύει και οι ορθόδοξοι λαοί να έρχονται με θαυμαστό τρόπο ολοένα και πιο κοντά! Και να που τώρα βρισκόμαστε πολύ κοντά στη διάλυση της Ευρώπης, αφού οι λαοί του νότου και όχι μόνο επ’ ουδενί θέλουν μία ιδιότυπη αιχμαλωσία από την Γερμανία με πρόσχημα δήθεν την οικονομία... Σήμερα λοιπόν διαπιστώνουμε ότι οι κινήσεις συνεργασίας και ενότητας των ορθοδόξων έχουν αρχίσει και αποκτούν μία δυναμική, η οποία δεν οφείλεται τόσο στην οικονομική κρίση όσο στην προετοιμασία εδώ και δύο αιώνες σχεδόν, των Ορθοδόξων χριστιανών όλης της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Να γιατί οι Ρώσοι Ορθόδοξοι ρουφούν στην κυριολεξία κάθε τι που αφορά τον γέροντα Παϊσιο, τον Άγιο Κοσμά και ότι αφορά εν γένει την πνευματική ζωή του Αγίου Όρους. Να γιατί οι Έλληνες Ορθόδοξοι παρά τη συνεχή, μεθοδευμένη και συστηματική πλύση εγκεφάλου που δέχονται για το δυτικό πολιτισμό αντιστέκονται και βλέπουν τους Ορθοδόξους αδελφούς μας στα Βαλκάνια και τη Ρωσία πολύ πιο κοντά. Διαβάζουν τους αγώνες γνωστών στάρετς, κτίζουν μοναστήρια και εκκλησιές προς τιμήν τους κ.ο.κ. Όλοι άλλωστε ενθυμούμαστε τα καραβάνια ανθρωπιστικής βοήθειας που πήγαιναν στη Σερβία, στο Κόσοβο, στη Βοσνία, στη Ρωσία. Και εκείνοι έτσι ως αδέλφια μας αντιμετωπίζουν παρά την φανερή προδοσία εγκάθετων δοσίλογων πολιτικών, τυφλών εκτελεστικών οργάνων μασωνικών στοών. Μία προδοσία που συνεχίζεται μέχρι σήμερα αδιάκοπα... «Στήνονται συνεχώς εμπόδια από τους εκφραστές του μυστηρίου της ανομίας - λέει ο γέροντας ασκητής του Παγγαίου Όρους, συνηγορώντας στα όσα γράφει ο π. Θεολόγος- στην εκ του τριαδικού Θεού σχεδιασμένη συνάντηση, συνεργασία και θαυμαστή κοινή πορεία των ορθοδόξων λαών με βάση το Κοινό Ποτήριο και τη διδασκαλία της Ορθοδοξίας μας. Αλλά ότι ο Θεός αποφασίζει γίνεται. Τα εμπόδια θα εξαλειφθούν γρήγορα τόσο ξαφνικά που κανένας δεν θα το πιστεύει. Θα τρίβουν όλοι τα μάτια τους! Το χωράφι της Ορθόδοξης Εκκλησίας θα αρχίσει και πάλι να αποδίδει προς τον ουρανό τους γλυκούς καρπούς της αγιότητας. Το όργωμα ήδη έχει γίνει και οι πρώτοι σπόροι έπεσαν και έχουν αρχίσει να φυτρώνουν. Έτσι είναι λογικό πως δεν θα αργήσει ο θερισμός και η καρποφορία. Σύντομα θα γίνουν όλα και θα δοθεί τέλος στο έντονο συναίσθημα της αναμονής πως κάτι σπουδαίο και σημαντικό έρχεται! Κάτι που θα δώσει διέξοδο όπως ο από μηχανής Θεός στο αρχαίο δράμα, στην τραγική πνευματική κατάσταση που βιώνει σήμερα ο ευλογημένος τόπος μας, η οποία ευθύνεται και για την οικονομική κρίση. Και το ωραίο αυτό συναίσθημα το συλλαμβάνουν και το νιώθουν στην καρδιά τους σαν να τους το ψιθυρίζουν και να το σιγοτραγουδούν οι άγγελοι όλοι σχεδόν οι συνειδητοποιημένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Αδυνατούν όμως ακόμη να το ερμηνεύσουν και γι’ αυτό αναζητούν μία λύση σε λεγόμενα σοφών αγίων γερόντων, που με το βίο τους δόξασαν και δοξάζουν τον Χριστό μας. Αγίων γερόντων που κατέστησαν δοχεία της Χάριτος του Παρακλήτου. Χρειάζεται όμως υπομονή και προσοχή γιατί ο Αντίδικος διαισθάνεται τι έρχεται και έχει βάλει δικούς του ψευτο-προφήτες να λένε διάφορα ψέματα για να αφαιρούν την ελπίδα των Ορθοδόξων και να τους απογοητεύουν και να τους απελπίζουν. Πολλοί λοιπόν εξ αυτών που νομίζετε ότι είναι πνευματικά ψηλά θα ξαφνιαστείτε όταν τους δείτε να σέρνονται στην κυριολεξία από τα χαλινάρια που τους έβαλε ο Αντίδικος, προκειμένου να πλανέψουν τον οιστό λαό. Και πολλοί που νομίζετε ότι είναι χαμηλά και ασήμαντοι θα τους δείτε σαν τον φτωχό Λάζαρο να ενδύονται βασιλικό ένδυμα! Βρισκόμαστε λοιπόν στο κατώφλι σημαντικών εξελίξεων. Τα γεγονότα που όλοι μας προσμέναμε έχουν αρχίσει. Εκείνο όμως που με δυσαρεστεί είναι πως βλέπω τον Ορθόδοξο ελληνικό λαό μας να εισέρχεται σ’ αυτά χωρίς να φοράει το απαραίτητο κράνος! Το κράνος που θα τον θωρακίσει για να αντιμετωπίσει τις ίδιες αντιξοότητες και τις ίδιες δυσκολίες σαν αυτές που αντιμετώπισε ο εβραϊκός λαός στην πολύχρονη περιπλάνησή του στην έρημο. Και φοβούμαι πως χωρίς αυτό το κράνος, δηλαδή την ειλικρινή μετάνοια δεν θα αξιωθούμε να φθάσουμε και να δούμε το ποθούμενο! Δεν θα καταφέρουμε να αντικρύσουμε τον ελεήμονα αναστημένο βασιλιά μας..., τον αναστημένο Άγιο Ιωάννη Βατάτζη! Χωρίς την αρετή της ταπείνωσης, που αποτελεί τη βενζίνη κάθε ανθρώπου και προπαντός του ορθοδόξου χριστιανού για να συναντήσει τον Θεό δεν βλέπω καμιά προκοπή. Γι’ αυτό όποιος λοιπόν Χριστιανός σήμερα επιθυμεί εκ του ασφαλούς να ζήσει τα όσα έλεγαν ο Πατροκοσμάς, ο γέροντας Παϊσιος, ο γέροντας Ιάκωβος, ο γέροντας Πορφύριος, ο γέροντας Αμβρόσιος και άλλοι πολλοί ας φροντίσει να χτίσει εδώ και τώρα την σχέση του με το Θεό με ειλικρινή μετάνοια και ταπείνωση. Και τότε το έλεος που προπορεύεται του Θεού θα τον σκεπάσει ενώ το πυρ της θεότητος θα τον δροσίσει όπως δρόσισε τους τρεις παίδες εν τη καμίνω. Στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου μας συμβουλεύει αδιαλείπτως ο Αρχάγγελος Μιχαήλ. Ε! τι λέτε; Δεν έφθασε ο καιρός να τον αφουγκραστούμε;»   ΠΗΓΗ: www.orthodoxia.gr ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2013  Συντάκτης: ΕΝΑΣ ΔΟΥΛΟΣ ΚΥΡΙΟΥ Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΝΙΟΣ 2013

Περί ακηδίας και μελαγχολίας - Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

«Αξίζει να σταματήσουμε για μια στιγμή για να προσέξουμε ιδιαίτερα αυτό το «χαρούμενο πνεύμα» στην ζωή του Οσίου. Ήταν η χαρακτηριστική του ιδιότητα, ιδιαίτερα αργότερα. Αλλά ακόμη και αυτό το δώρο της χάριτος δεν το επέτυχε δίχως αγώνα, παρόλο ότι ήταν τόσο σωτήριο για τις βασανισμένες ψυχές όλων εκείνων που αργότερα συνέρρεαν δίπλα του. Υπάρχει λόγος να σκεφθούμε ότι το πνεύμα της ακηδίας του έκανε επίθεση στην αρχή της μοναχικής του ζωής. «Είναι δύσκολο», λέει, «να αποφύγει αυτήν την ασθένεια κάποιος που μόλις έχει αρχίσει την μοναχική του ζωή, διότι είναι η πρώτη που του επιτίθεται. Επομένως, πριν από όλα πρέπει κανείς να φυλάγεται από αυτήν».

«Συμβαίνει μερικές φορές κάποιος που βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση του πνεύματος να σκέφτεται ότι θα ήταν πιο εύκολο για αυτόν να καταστραφεί ή να στερηθεί από κάθε αίσθημα και συνείδηση, παρά να παραμείνει περισσότερο σε αυτήν την ανεξήγητα βασανιστική κατάσταση του πνεύματος. Πρέπει να προσπαθήσει κανείς να βγει από αυτήν όσο το δυνατόν συντομώτερα. Φυλάξου από το πνεύμα της ακηδίας , γιατί αυτό γεννά κάθε κακό». «Χιλιάδες πειρασμοί πηγάζουν από αυτό: ταραχή, θυμός, μομφή, γογγυσμός του ανθρώπου για την μοίρα του, ρυπαροί λογισμοί, συνεχής αλλαγή τόπου»…

…«Η ψυχή, γεμάτη από την λύπη και γινόμενη ως παράφρων και έξω από τα λογικά της, είναι ανίκανη να δεχθεί με ηρεμία μία καλή συμβουλή ή να απαντήσει ταπεινά σε ερωτήσεις που της γίνονται».

Ίσως σκεφθούμε ότι το κακό πνεύμα της μελαγχολίας (ακηδίας) επιτέθηκε ακόμα και στον Όσιο. Αλλά αυτός αμέσως και αποφασιστικά βρήκε τον τρόπο να διαφύγει από αυτό. Το πρώτο «φάρμακο» «με την βοήθεια του οποίου σύντομα βρίσκει κανείς παρηγοριά στην ψυχή του» είναι «η πραότητα της καρδιάς», όπως διδάσκει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος. Άλλη θεραπεία βρήκε στην εργασία και στους αγώνες. «Αυτή η αρρώστια θεραπεύεται με προσευχή, αποχή από την αργολογία, με εργόχειρο, ανάλογα με τη δύναμη του καθενός, με την ανάγνωση του Λόγου του Θεού και με την υπομονή∙ γιατί γεννιέται από την δειλία, την ραθυμία και την αργολογία».

Και οι δύο αυτοί τρόποι οδηγούν πάνω απ’ όλα στην απλή, αγόγγυστη εκπλήρωση της υπακοής. Εδώ υπάρχει και ταπείνωση και αγώνας. «Πάνω απ’ όλα», έλεγε ο Όσιος, «ο δόκιμος πρέπει να καταπολεμά την μελαγχολία (ακηδία) με αυστηρή και άνευ αντιρρήσεων εκπλήρωση όλων των καθηκόντων που του έχουν αναθέσει. «Όταν οι ασχολίες σου μπουν σε πραγματική σειρά, τότε η ανία δεν θα βρει [πουθενά τόπο στην καρδιά σου. Οι άνθρωποι που έχουν πλήξη είναι εκείνοι που η ζωή τους δεν είναι σε τάξη. Και έτσι η υπακοή είναι το καλύτερο φάρμακο εναντίον αυτής της επικίνδυνης αρρώστιας». Και όλα αυτά μαζί οδηγούν στην τελευταία θεραπεία των πνευματικών ασθενειών - την απάθεια.

«Όποιος έχει νικήσει τα πάθη του έχει κατανικήσει και την θλίψη»…

Από το βιβλίο «Ο Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ - Πνευματική Βιογραφία»

Αρχιμανδρίτου π. Λάζαρου Μουρ

Εκδόσεις Άθως/πηγή