ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΛΗΣΜΟΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ

 

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΠΕΙΣΜΑΤΙΚΑ ΛΗΣΜΟΝΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΟΣΙΟΥ ΠΑΪΣΟΥ;

(Η επιστολή είναι διαχρονική και ελέγχει τα οικουμενιστικά ολισθήματα των ημερών μας)

Του Β. Χαραλάμπους,  θεολόγου

Όσα ωραία και να πούν οι οικουμενιστές για τον Όσιο Παΐσιο, πεισματικά θα αγνοούν το ομολογιακό θάρρος του και προπαντός την επιστολή του προς τον Αρχιμανδρίτη  Χαράλαμπο Βασιλόπουλο.  Ως μηδέποτε υπάρξασα θεωρείται η επιστολή τούτη για  τους οικουμενιστές. 

Η επιστολή του Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη  Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, αναφορικά με τις οικουμενιστικές και  φιλενωτικές ενέργειες του Οικουμενικού Πατριάρχη Αθηναγόρα, έπρεπε να είναι κανών ακριβείας στην προσέγγιση με τους Παπικούς.

Με αυτή την επιστολή του ο Όσιος  Παΐσιος εκφράζει την αγωνία του για τα τεκταινόμενα, γράφοντας : «Αλλά επειδή έφθασαν μέχρι το ερημητήριό μου θλιβερές ειδήσεις δια την Αγίαν Ορθοδοξίαν μας, επόνεσα πολύ και εθεώρησα καλό να τα γράψω αυτά που ένιωθα».  Ο μεγάλος αυτός Όσιος των ημερών μας, με πολύ πόνο γράφει την επιστολή αυτή, που πεισματικά λησμονούν οι οικουμενιστές. 

Με πολλή ταπείνωση λοιπόν ο Όσιος  Παΐσιος γράφει ότι «θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη εν πρώτοις απ’ όλους, που τολμώ να γράφω κάτι, ενώ δεν είμαι ούτε άγιος, ούτε θεολόγος». Για τούτο γράφει με πόνο: «Επειδή βλέπω τον μεγάλον σάλον που γίνεται στην Εκκλησίαν μας, εξ αιτίας των διαφόρων φιλενωτικών κινήσεων και των επαφών του Πατριάρχου μετά του Πάπα…».

Την επιστολή αυτή χαρακτηρίζει η Ορθόδοξη ισορροπία.  Από την μια η έκφραση της υικής αγάπης προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη και από την άλλη ο αυστηρός έλεγχος των αντορθοδόξων οικουμενιστικών ενεργειών του. 

Δεν φείδεται να περιγράψει με πόνο το μέγεθος της οικουμενιστικής εκτροπής γράφοντας : «Όπως φαίνεται, αγάπησε μίαν άλλην γυναίκα μοντέρνα, που λέγεται Παπική Εκκλησία διότι η Ορθόδοξος Μητέρα μας δεν του κάμνει καμμίαν εντύπωσι, επειδή είναι πολύ σεμνή». 

Λόγια παρατραβηγμένα θα έλεγε κανείς αλλ’ όμως που περιγράφουν την έκταση του οικουμενιστικού ολισθήματος.  Προς τούτο επεξηγεί με πόνο : «Φαντάζομαι ότι θα με καταλάβουν όλοι, ότι τα γραφόμενά μου δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας βαθύς μου πόνος δια την γραμμήν και κοσμικήν αγάπην, δυστυχώς του πατέρα μας κ. Αθηναγόρα».

Με λύπη θα επαναλάβομε ότι δυστυχώς οι οικουμενιστές πεισματικά αγνοούν την ομολογιακή επιστολή του Οσίου Παϊσίου προς τον Αρχιμανδρίτη  Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, γιατί κατ’ ουσία είναι διαχρονική και ελέγχει και τα οικουμενιστικά ολισθήματα των ημερών μας.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ & ΠΑΠΙΣΜΟΣ Απόσπασμα από ομιλία του π. Γ. Δ. Μεταλληνού, κοσμήτορα της Θεολ. σχολής του Πανεπ. Αθηνών, στην Εκκλησία του Αγ. Αντύπα, στο Γουδί, στις 09-02-06

 

Ερώτηση: Ποια είναι η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας σχετικά με την παραχώρηση ορθοδόξων ναών για τέλεση λατρευτικών πράξεων σε ετεροδόξους; Κι αν επιχειρείται κάτι τέτοιο ποια πρέπει να είναι η θέση του λαού;

 

Απ.: Εάν δεν γίνεται, αυτό, με προδοτική διάθεση και γίνεται απλώς για να εξυπηρετηθούν. Π.χ.: οι Αρμένιοι δεν είναι Ορθόδοξοι. Είναι αιρετικοί. Είδατε να καβγαδίζουμε ποτέ με τους Αρμενίους, εδώ στην Ελλάδα; Όχι, γιατί είναι αδερφοί μας. Ανθρωπάκια το Θεού είναι κι αυτοί και δεν δημιουργήθηκε πρόβλημα. Δεν θέλουνε να καταλύσουνε την Ορθοδοξία. Οι Εβραίοι, όμως, οι αιρετικοί, οι παπικοί, οι προτεστάντες, θέλουν να χτυπήσουν την Ορθοδοξία. Εάν εγώ, ο δεσπότης, πω στους παπικούς να πάρουν τον ναό, για να δείξω ότι είμαστε όλοι το ίδιο κ.τ.λ., τότε βλασφημώ τη πίστη μου. Εάν όμως, ο άλλος ο άνθρωπος, θέλει κι αυτός να μπει κάπου δεν θα του δώσω την εκκλησία! Θα του δώσω έναν άλλον χώρο, μιαν αίθουσα της εκκλησίας και να κάνουν τη λατρεία τους μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο. Διότι δεν υπάρχει περίπτωση, αυτός ο άνθρωπος, να εκμεταλλεύεται την αγάπη που θα του δείξω.

π. Γεώργιος Μεταλληνός - «Ἐὰν ἡμεῖς σιωπήσωμεν, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19, 40)

Ἄρθρο στὴν ἐφημερίδα «Ὀρθόδοξος Τύπος», 12 Ἰανουαρίου 2007

---

Ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Βενεδίκτου ΙΣΤ´ στὴν Πόλη καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου κ. Χριστοδούλου στὸ Βατικανὸ προκάλεσαν ποικίλα σχόλια στὸν Τύπο, ἀλλὰ καὶ παραλήρημα ἐνθουσιασμοῦ τόσο στοὺς οἰκουμενιστικοὺς κύκλους, ὅσο καὶ σ᾿ ἐκείνους τῶν ἀρχιεπισκοπικῶν χειροκροτητῶν καὶ αὐλοκολάκων, ποὺ ἐξαρτοῦν ἀπὸ τὴν κοσμικὴ αἴγλη καὶ ἰσχὺ τοῦ Μακαριωτάτου καὶ τὴν δική τους προβολὴ καὶ κοινωνικὴ καταξίωση.
Πρίν, ὅμως, καταγραφεῖ καὶ ἡ δική μου ταπεινὴ ἄποψη, ὡς ἀπάντηση στὴν ἀπορία κάποιων γιὰ τὴν «δῆθεν» σιωπή μου -καὶ λέγω «δῆθεν», διότι δὲν ἔλειψαν οἱ τηλεοπτικὲς τοποθετήσεις μου- θέλω νὰ ἐπαινέσω τὶς σπουδαῖες ἀναφορὲς στὸ θέμα τοῦ ἀγαπητοῦ συναδέλφου καὶ συναγωνιστοῦ π. Θεοδώρου Ζήση, τοῦ σεβαστοῦ μου καθηγητοῦ κ. Ἰω. Κορναράκη καὶ τοῦ κ. Γεωργίου Ζερβοῦ στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο» τῆς 22.12.2006, ἀλλὰ καὶ τοῦ καθηγητοῦ κ. Χρήστου Γιανναρᾶ στὴν ὅπως πάντα ἐντυπωσιακὴ ἐπιφυλλίδα του στὴν «Κυριακάτικη Καθημερινὴ» τῆς 24ης τοῦ ἰδίου μηνός. Προσυπογράφω τὶς εὔστοχες ἐπισημάνσεις ὅλων τῶν παραπάνω καὶ δηλώνω ταυτισμένος μαζί τους στὴν προσπάθεια νὰ σωθοῦν ἡ ἀξιοπρέπεια καὶ ὁ αὐτοσεβασμὸς σ᾿ αὐτὸ τὸν τόπο. Θὰ περιορισθῶ γι᾿ αὐτὸ σὲ μερικὲς μόνον παρατηρήσεις.
Ρωτοῦν πολλοὶ -καλοπροαίρετα, ὅπως πιστεύω- τί κακὸ γίνεται μὲ τὶς συναντήσεις καὶ ἐπισκέψεις αὐτές, ὥστε νὰ δικαιολογοῦνται οἱ διαμαρτυρίες. Ἐπαναλαμβάνω, λοιπόν, ὅ,τι καὶ μετὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Ἰωάννου - Παύλου Β´ στὴν Ἀθήνα τὸ 2001 εἶχα ἐπισημάνει. Ἂν οἱ ἐπαφὲς αὐτὲς ἔμεναν στὸ πολιτικὸ πλαίσιο (ἐφ᾿ ὅσον μάλιστα ὁ Πάπας εἶναι «ἡγεμὼν» τοῦ Βατικανοῦ [«Souverain du Vatican» εἶναι ἕνας τίτλος του] καί, συνεπῶς, ἀρχηγὸς Κράτους), τὸ πράγμα δὲν θὰ ἦταν τόσο σοβαρό. Οἱ συναντήσεις, ὅμως, αὐτὲς γίνονται σὲ πλαίσιο «ἐκκλησιαστικὸ» καὶ ἀναγνωρίζεται ἀπὸ κορυφαίους ἐκπροσώπους τῆς Ὀρθοδοξίας ὁ Πάπας ὡς ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὁπότε ἀναγνωρίζεται σιωπηρὰ καὶ τὸ Βατικανό, ἢ ἔστω ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ (Παπική, ὀρθότερα) «Ἐκκλησία» ὡς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, αὐθεντικὸς δηλαδὴ Χριστιανισμός, μὲ de facto ἀμνήστευση τῶν αἱρέσεων καὶ πλανῶν της, ποὺ εἶναι τόσαι πολλαί, ὥστε δίκαια νὰ χαρακτηρίζεται ἀπὸ μεγάλους θεολόγους μας ὡς «παναίρεση». Τί ἄλλο θὰ μποροῦσε νὰ διεκδικήσει ὁ Παπισμὸς ἀπὸ τὴν ἀμνήστευσή του καὶ τὴν καταξίωσή του ὡς Ἐκκλησίας, ὅπως, δηλαδή, εἶναι τὰ Ὀρθόδοξα Πατριαρχεῖα τῆς Ἀνατολῆς; Γιὰ μία ἀκόμη, δηλαδή, φορὰ ἐπιβεβαιώνεται ἡ ἄμβλυνση τῶν συνειδήσεων Ὀρθοδόξων ἠγετῶν, ὥστε διαγράφοντας Συνόδους, Πατέρες καὶ Κανόνες καὶ τὴν σωτηριολογικὴ διδασκαλία τους, νὰ ταυτίζουν τὴν αἵρεση μὲ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν πλάνη μὲ τὴ θεολογία τῶν Ἁγίων μας.
Ἀποδεικτικὸ ὑλικὸ θὰ ἀντλήσω ἀπὸ τὰ ἐπίσημα κείμενα, ποὺ διαβάσθηκαν στὴ Ρώμη. Θὰ περιορισθῶ δὲ σὲ θεολογικὲς ἐπισημάνσεις.