ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Ή ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821;

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ Ή ΕΘΝΙΚΟΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ

Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821;

Πρωτ. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ

ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

 

    Η αναφορά αυτή στα προεπαναστατικά κινήματα και στους οπλαρχηγούς, που σαν κλάδοι εβλάστησαν από την φύτρα τού Βυζαντίου, και ξανάνθισε το δέν­δρο της Ρωμιοσύνης, μας οδηγεί συνειρμικά στην πρώτη παρεξήγηση και παρερμηνεία τού Εικοσιένα, κυρίως από μαρξιστάς και αριστερούς ιστορικούς και δια­νοουμένους, οι οποίοι ισχυρίζονται πως δήθεν η επα­νάσταση τού 1821 δεν είχε εθνικοθρησκευτικό χαρακτή­ρα, δεν απέβλεπε δηλαδή στην εκδίωξη τού αλλοθρήσκου και αλλοεθνούς κατακτητού, δεν ήταν πόλεμος «για του Χριστού την πίστη την αγία, για της πατρίδος την ελευθερία», αλλά είχε κοινωνικά και υλιστικά κί­νητρα, ήταν μία κοινωνική επανάσταση, ένας εμφύλιος πόλεμος, των πτωχών εναντίον των πλουσίων, των λαϊ­κών τάξεων εναντίον των αρχόντων, Τούρκων και ντόπιων Κοτζαμπάσηδων, και ότι οι πρωταγωνιστές τού αγώνος εμπνεύσθηκαν από τις αρχές της Γαλλικής Επα­νάστασης τού 1789.

Για την τελείως ανιστόρητη αυτή, αντιεπιστημονική, και ιδεολογικά κατασκευασμένη άποψη είναι τόσο βέβαιοι ώστε ισχυρίζονται πως όσοι δεν την δέχονται προδίδουν το εικοσιένα, όπως τιτλοφο­ρεί το σχετικό βιβλίο του ο Γ. Βαλέτας «Το προδομένο Εικοσιένα», με την διαφορά ότι η προδοσία επιστρέφει πίσω σ’ αυτούς που την εφεύραν. Δεν θα απαριθμήσουμε εδώ όσους εκπροσωπούν αυτήν την άποψη, η οποία (συνοδεύεται μάλιστα και από αντιεκκλησιαστική αθεϊστική χροιά, με το επιχείρημα πως η Εκκλησία, ο κλήρος, δεν βοήθησαν την εξέγερση και ήταν με το μέρος των Τούρκων. Χρησιμοποιούν μάλιστα και το όνομα του πρωτομάρτυρος της ελευθερίας, τού πατριάρχου Γρηγορίου τού Ε', επικαλούμενοι τον γνωστό αναγκαστικό και διπλωματικό αφορισμό της Επαναστάσεως για το καλό των υποδούλων, τον οποίο μάλιστα σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες ο πατριάρχης κρυφά τον ακύ­ρωσε σε κρυφή μυστική ακολουθία³⁰. Οι πιο γνωστοί  ανάμεσα σ’ αυτούς τους στρατευμένους στην μαρξιστική ιδεολογία ιστορικούς είναι ο Γιάννης Κορδάτος και ο Γιάννης Σκαρίμπας, μεταξύ άλλων ευαρίθμων.

Οι Έλληνες όμως, όπως φάνηκε και από την μικρή μας αναφορά στα προεπαναστατικά κινήματα, δεν περίμεναν την Γαλλική Επανάσταση, για να αρχίσουν την εξέγερση εναντίον τού αλλοθρήσκου και αλλοεθνούς κατακτητού. Ο Κωνσταντίνος Νούσκας (υποστράτηγος έ.α) στο μικρό αλλά περιεκτικό και δυνατό σε επιχειρή­ματα βιβλίο του «Η πραγματική όψη τού 1821»³¹, αριθμεί πάνω από τριάντα προεπαναστατικά κινήματα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία πριν από την Γαλλική Επανάσταση, η οποία εκτός από τον ταξικό και κοινωνικό της χαρακτήρα είχε και αντιχριστιανική και αθεϊστική χροιά με σφαγές κληρικών στην επαναστατική γκιλοτίνα.

Ο αγώνας όμως τού 1821 ήταν εθνικός και θρησκευ­τικός, των Ελλήνων εναντίον των Τούρκων, τού Σταυρού εναντίον της ημισελήνου, ευλογημένος μέσα σέ εκκλησιές και μοναστήρια με πρωτοστάτες και μπροστάρηδες τους κληρικούς. Είναι αμέτρητες οι σχετικές πληροφορίες μέσα από τα ίδια τα κείμενα τού αγώνος και έχουν συγκεντρωθή από την σχετική βιβλιογραφία. Με αφθο­νία μάλιστα βρίσκει κανείς πολλές απ’ αυτές στο εξαιρετικό βιβλίο τού αγαπητού συμμαθητού, συναδέλφου στην Θεολογική Επιστήμη, κ. Πέτρου Γεωργαντζή, λα­μπρού εκπαιδευτικού και ιστορικού της Θράκης και ι­διαίτερα της πατρίδος του Ξάνθης, που έχει τον τίτλο «Οι Αρχιερείς και το Εικοσιένα. Αντίδραση ή προσφο­ρά;»³².

    Και μόνο η σαφέστατη γνώμη τού θρυλικού Γέρου τού Μωριά, ανάμεσα από πάμπολλες άλλες άλλων αγωνιστών, αρκεί να συντρίψει το ιδεολογικό κατασκεύα­σμα των αριστερών ιστορικών και διανοουμένων. Λέ­γει λοιπόν ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Η επανάστα­ση η εδική μας δεν ομοιάζει με καμμίαν απ’ όσες γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Της Ευρώπης οι ε­παναστάσεις είναι εναντίον των διοικήσεών των, είναι εμφύλιος πόλεμος. Ο ιδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον δίκαιος, ήταν έθνος με άλλο έθνος»³³. Και στον γνωστό λόγο του στην Πνύκα προς την σπουδάζουσα νεολαία μεταξύ άλλων είπε: «Όταν αποφασίσαμε να κάμωμε την Επανάσταση, δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πως δεν έχομε άρματα... άλλ ’ ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας και όλοι, και οι κληρικοί και οι προεστοί, και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπόν και εκάμαμε την επανάσταση»³⁴.

 Είναι τόσο αστήρικτο το ιδεολογικό κατασκεύασμα για τον κοινωνικό χαρακτήρα της Επανάστασης, που κύριο στόχο βέβαια έχει να πλήξει την Εκκλησία, τους κληρικούς, που δήθεν δεν βοήθησαν στον αγώνα, ώστε σοβαροί νεώτεροι αριστεροί ιστορικοί το έχουν απορρίψει. Μνημονεύουμε από αυτούς μόνον την γνώμη που εξέφρασε ο Λέανδρος Βρανούσης, κλείνοντας τις εργα­σίες σχετικού συμποσίου που έγινε στην Αθήνα τον Αύγουστο του 1981 από το Κέντρο Μαρξιστικών Ερευνών (Κ.Μ.Ε.): «Άκουσα ότι έγινε λόγος χτές για τον εθνικο- απελευθερωτικό χαρακτήρα του εικοσιένα και θα είναι νομίζω θετικό απόκτημα, αν με τις εργασίες αυτού τον Συμποσίου εδραιωθεί η διαπίστωση και παγιωθεί ο ορισμός ότι το εικοσιένα ήταν αγώνας πρώτιστα και βασικά εθνικοαπελευθερωτικός. Αγώνας για την εθνική ανε­ξαρτησία. Σ' αυτό έγκειται όλο το μεγαλείο του, γι' αυτό και μόνο είναι σταθμός στην ιστορία, σύμβολο και ο­δηγός. Δόξα λοιπόν στο αθάνατο εικοσιένα».³⁵

Υπάρχει μάλιστα και η πληροφορία, που την οφείλουμε στον γνωστό ιστορικό και βαλκανιολόγο Αχιλλλέα Λαζάρου, ότι ακόμη και ο Γιάννης Κορδάτος «διόρθωσε την αρχική τον άποψη ότι η Επανάσταση τού 1821 ήταν κοινωνική. Παραδέχτηκε ότι ήταν εθνική»³⁶.

    Αυστηρότερος, αλλά αληθινός, ο γνωστός μας χριστιανός λογοτέχνης Γεώργιος Βερίτης είπε σχετικά: «Εκείνοι που ισχυρίστηκαν την θέση αυτή ή είχαν χάσει εντελώς την αίσθηση τού γε­λοίου ή δεν ήλθαν ποτέ στην παραμικρή ψυχική επαφή με τους ήρωες του ΄21... Εποποιίες όπως τού Αρκαδίου, της Αλαμάνας και της Γραβιάς. Ολοκαυτώματα σαν τού Μεσολογγίου δεν βρίσκουν την δικαίωση, αλλ' ούτε και τη γενεσιουργό τους αιτία παρά μονάχα στην πίστη στα μεγάλα ιδανικά».

 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ:
«Το αγιασμένο και προδομένο '21»

Read more: http://www.egolpion.com/CA5449F9.el.aspx#ixzz43xcsnZNL