Τόσο η φύση όσο και η Βιβλική αποκάλυψη μαρτυρούν ομόφωνα για την αγάπη του Θεού. Ο ουράνιος Πατέρας μας είναι η πηγή της ζωής, της σοφίας και της χάρης. Παρατηρείστε τα ωραία, τα υπέροχα πράγματα στη φύση. Σκεφθείτε τη θαυμάσια προσαρμογή τους στις ανάγκες και την ευτυχία όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά και όλων των ζωντανών υπάρξεων. Ο ήλιος και η βροχή που φαιδρύνουν και δροσίζουν τη γη, οι λόφοι, οι θάλασσες και οι πεδιάδες, όλα μας μιλούν για την αγάπη του Δημιουργού. Ο Θεός είναι εκείνος που μας προμηθεύει για τις καθημερινές ανάγκες όλων των δημιουρημάτων Του. Οπως τόσο ωραία εκφράζουν τα λόγια του ψαλμωδού:
"Οι οφθαλμοί πάντων αποβλέπουσι προς Σε. Και Συ δίδεις εις αυτούς την τροφήν αυτών εν καιρώ. Ανοίγεις την χείρα Σου και χορταίνεις την επιθυμίαν παντός ζώντος" Ψαλμ. 145:15,16 Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο στην εντέλεια άγιο και ευτυχισμένο και η ωραία γή, καθώς βγήκε απ' τα χέρια του Δημιουργού, δεν έφερε ούτε ίχνος φθοράς, ούτε μια αμυδρή σκιά της κατάρας. Είναι η παράβαση του νόμου του Θεού - του νόμου της αγάπης - εκείνη που επέφερε τη συμφορά και το θάνατο. Και όμως η αγάπη του Θεού αποκαλύπτεται ακόμη και ανάμεσα στις θλίψεις που είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας. Είναι γραμμένο οτι με απώτερο σκοπό το καλό του ανθρώπου, ο Θεός καταράσθηκε τη γη. (Γεν. 3:17) Τα αγκάθια και τριβόλια - οι δυσκολίες δηλαδή και δοκιμασίες που γεμίζουν τη ζωή του με κόπους και φροντίδες - δόθηκαν για το καλό του. Αποτελούν μέρος της διαπαιδαγώγησης του που είναι απαραίτητη στο σχέδιο του Θεού για την ανύψωσή του απ' τον όλεθρο και την κατάπτωση που επέφερε η αμαρτία. Ο κόσμος αν και αμαρτωλός, δεν έχει να επιδείξει αποκλειστικά και μόνο συμφορά και μιζέρια. Και αυτή ακόμη η φύση μάς στέλνει μηνύματα ελπίδας και παρηγοριάς. Λουλούδια ανθίζουν πάνω στα τριβόλια και αυτά τα αγκάθια σκεπάζονται από ρόδα.
"Ο Θεός είναι αγάπη", είναι γραμμένο πάνω σε κάθε μισάνοιχτο μπουμπούκι, πάνω σε κάθε βλαστάρι γρασιδιού. Τα θελκτικά πουλιά που γεμίζουν τον αέρα με τα χαρούμενα τραγούδια τους, τα πολύχρωμα λουλούδια με τους λεπτεπίλεπτους συνδυασμούς που μυρώνουν την ατμόσφαιρα, τα ψηλά δέντρα του δάσους με το πυκνό καταπράσινο φύλλωμά τους, όλα μαρτυρούν για την τρυφερή πατρική φροντίδα του Θεού μας και την επίθυμία Του να καταστήσει όλα τα παιδιά Του ευτυχισμένα.
Ο λόγος του Θεού αποκαλύπτει το χαρακτήρα Του. Αυτός ο ίδιος εξαγγέλλει την άπειρη αγάπη και ευσπλαχνία Του. Οταν ο Μωησής προσευχήθηκε: "Δείξον μοι την δλοξαν Σου", ο Θεός απήντησε: "Εγώ θέλω κάμει να περάση έμπροσθέν σου όλη η αγαθότης Μου" (Εξοδ.33:18,19) Αυτή είναι η δόξα Του. Ο Θεός πέρασε μπροστά απο τον Μωησή και διακήρυξε: "Κύριος, Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος και αληθινός, φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν".(Εξοδ. 34:4,6) Είναι "ελεήμων και οικτίρμων" (Ιωνάς 4:2) "διότι Αυτός αρέσκεται εις το έλεος".(Μιχαίας 7:18)
Ο Θεός έχει συνδέσει τις καρδιές μας μαζί Του με αμέτρητα τεκμήρια και στον ουρανό και στη γή. Με τα έργα της φύσης και με τους βαθύτερους και τρυφερότερους εκείνους επίγειους δεσμούς που η ανθρώπινη καρδιά μπορεί να κατανοήσει, επεδίωξε να μας αποκαλυφθεί.
Ολα αυτά όμως δεν αποτελούν παρά μια αμυδρή αποκάλυψη της αγάπης Του. Παρ' όλες αυτές τις αποδείξεις, ο εχθρός του καλού έχει τυφλώσει τις διάνοιες των ανθρώπων ώστε να ατενίζουν στον Θεό με φόβο και να Τον θεωρούν αυστηρό και δίχως οίκτο. Ο Σατανάς οδήγησε τους ανθρώπους να εκλάβουν τον Θεό σαν μια ύπαρξη με άκαμπτη δικαισύνη, έναν απροσπέλαστο κριτή, έναν απαιτητικό, αδυσώπυτο πιστωτή. Παράστησε το Δημιουργό σαν μια ύπαρξη που με ζηλότυπο βλέμμα προσπαθεί να ανακαλύψει λάθη και σφάλματα στους ανθρώπους με σκοπό να τους τιμωρήσει. Ακριβώς για να διαλύσει αυτόν τον πέπλο της σκιάς, αποκαλύπτοντας στον κόσμο την άπειρη αγάπη του Θεού, ο Χριστός ήρθε να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους.
Ο Υιός του Θεού ήρθε απ' τον ουρανό για να αποκαλύψει τον Πατέρα. "Ουδείς είδε ποτέ τον Θεόν, ο Μονογενής Υιός, ο ων εις τον κόλπον του Πατρός, Εκείνος εφανέρωσεν Αυτόν". (Ιωάννου 1:18) "ουδέ τον Πατέρα γινώσκει τις, ει μη ο Υιός, και εις όντινα θέλει ο Υιός να αποκαλύψει Αυτόν". (Ματθ. 11:27) Οταν ένας από τους μαθητές παρακάλεσε: "Δείξον εις ειμάς τον Πατέρα", ο Ιησούς απάντησε: "Τόσον καιρό είμαι μεθ' υμών, δεν εγνώρισας, Φίλιππε; όστις είδεν Εμέ, είδε τον Πατέρα, και πώς συ λέγεις, δείξον εις ημάς τον Πατέρα;". (Ιωάννου 14:8,9)
Περιγράφοντας την επίγεια αποστολή Του, ο Ιησούς είπε: "ο Κύριος Με έχρισε· Με απέστειλε διά να ευαγγελίζωμαι προς τους πτωχούς, διά να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω προς τους αιχμαλώτους ελευθερίαν, και προς τους τυφλούς ανάβλεψιν, να αποστείλω τους συντεθλασμένους εν ελευθερία". (Λουκά 4:18) Αυτό ήταν το έργο Του. Πήγαινε παντού αγαθοεργώντας και θεραπεύοντας όλους όσους καταδυναστεύονταν απο το Σατανά. Μέσα σε ολόκληρα χωριά δεν ακούονταν σε κανένα σπίτι ούτε ένα βογγητό αρρώστου. Επειδή Εκείνος είχε περάσει απ' εκεί και είχε θεραπεύσει όλους τους ασθενείς. Το έργο Του μαρτυρούσε τη θεία αποστολή Του. Αγάπη, έλεος και ευσπλαχνία αποκαλύπτονταν σε κάθε πράξη της ζωή του. Η καρδιά Του ήταν γεμάτη απο τρυφερή συμπάθεια για τους ανθρώπους. Πήρε την ανθρώπινη φύση για να μπορέσει να ανταποκριθεί προς τις ανάγκες του ανθρώπου. Και οι πιό φτωχοί και περιφρονημένοι δε δίσταζαν να Τον πλησιάσουν. Ακόμη και σ' αυτά τα μικρά παιδιά ήταν ελκυστικός. Τους άρεσε να κάθονται στα γόνατά Του και να παρατηρούν το στοχαστικό πρόσωπό Του, γεμάτο αγαθότητα και καλοσύνη.
Ο Χριστός δεν έκρυβε ποτέ την αλήθεια, αλλά την έλεγε πάντοτε με αγάπη. Οι σχέσεις Του προς τους ανθρώπους χαρακτηρίζονταν πάντοτε απο μιά εξαιρετική λεπτότητα, απο μια στοχαστική καλοκάγαθη φροντίδα. Δεν υπήρξε ποτέ βίααιος, δεν πρόφερε ποτέ ένα σκληρό λόγο αναίτια, δεν πλήγωσε ποτέ μια ευαίσθητη ψυχή εκτός άν ήταν για το καλό της. Δεν καταδίκαζε την ανθρώπινη αδυναμία. Μιλούσε τη γλώσσα της αλήθειας, αλλά πάντοτε με αγάπη. Κατέκρινε την υποκρισία, την απιστία και την αδικία. Αλλά η φωνή Του πάλλονταν από λυγμούς καθώς πρόφερε τις αυστηρές Του επιπλήξεις. Εκλαψε για την Ιερουσαλήμ, την αγαπημένη Του πόλη, εκείνη που αρνήθηκε να Τον δεχθεί, Αυτόν που ήταν η Οδός και η Αλήθεια και η Ζωή. Είχε απορρίψει το Σωτήρα της· και όμως Εκείνος δεν ένοιωθε παρά οίκτο και τρυφερότητα γι' αυτήν. Η ζωή Του ήταν μια ζωή αυτοθυσίας και φροντίδας για τους άλλους. Κάθε ψυχή τη θεωρούσε πολύτιμη. Ενώ πάντοτε συμπεριφερόταν με θεϊκή αξιοπρέπεια, έσκυβε με το στοργικότερο ενδιαφέρον πάνω από κάθε μέλος της οικογένειας του Θεού. Στο πρόσωπο όλων των ανθρώπων διάκρινε χαμένες ψυχές που η δική Του αποστολή ήταν να σώσει.
Αυτόν το χαρακτήρα αποκάλυψε ο Χριστός με τη ζωή Του. Αυτός είναι και ο χαρακτήρας του Θεού. Απ' την καρδιά του Πατέρα ορμούν τα κύματα της θεϊκής ευσπλαχνίας, όπως την παρουσίασε ο Χριστός, και τη μετέδωσε στους ανθρώπους. Ο Ιησούς, ο τρυφερός και στοργικός Σωτήρας, ήταν ο Θεός "και εφανερώθη εν σαρκί". (Α' Τιμοθ. 3:16) Ο Χριστός έζησε, υπέφερε και πέθανε για να μας απολυτρώσει. Εγινε "Ανθρωπος θλίψεων" για να μας ικανώσει να γίνομε μέτοχοι της αιώνιας χαράς. Ο Θεός επέτρεψε όπως ο Υιός Του, ο γεμάτος χάρη και αλήθεια, εγκαταλείψει ένα κόσμο απερίγραπτης δόξας για να έρθει σ' ένα κόσμο μολυσμένο απ' την αμαρτία και μαυρισμένο απ' τη σκιά της κατάρας και του θανάτου. Του επέτρεψε να εγκαταλέιψει τον κόλπο της αγάπης Του και τη λατρεία τών αγγέλων, να υπομείνει αισχύνη, εξευτελισμό, ταπείνωση, μίσος, και θάνατο. "Η τιμωρία ήτις έφερε την ειρήνην ημών ήτο επ' Αυτόν και δια των πληγών Αυτού ημείς ιάθημεν". (Ησαίας 53:5) Παρατηρείστε Τον στην έρημο, στη Γεσθημανή, πάνω στον σταυρό! Ο άμωμος Υιός του Θεού πήρε επάνω Του το βάρος της αμαρτίας. Εκείνος που ήταν ένα με το Θεό, ένοιωσε στην καρδιά Του τον τρομερό χωρισμό που δημιουργεί η αμαρτία ανάμεσα στον Θεό και στον άνθρωπο. Και αυτό ακριβώς το γεγονός ήταν που απόσπασε απ' την καρδιά Του την κραυγή της αγωνίας: "Θεέ μου, Θεέ μου, διά τι με εγκατέλιπες;"(Ματθ. 27:46). Ηταν το βάρος της αμαρτίας, η συναίσθηση του τρομακτικού της μεγέθους που επιφέρει το χωρισμό της ψυχής από τον Θεό, εκείνη που ράγισε την καρδιά του Υιού του Θεού. Ομως ο απώτερος σκοπός της μεγάλης αυτής θυσίας δεν ήταν να δημιουργήσει στην καρδιά του Πατέρα αισθήματα αγάπης για τον άνθρωπο, ούτε να Τον προδιαθεσει για το έργο της σωτηρίας. Οχι, οχι! "Ο Θεός τόσον ηγάπησε τον κόσμον, ώστε έδωκε το Υιόν Αυτού τον μονογενή". (Ιωάννου 3:16) Δεν ήταν ο μεγάλος αυτός ιλασμός που έκαμε τον Πατέρα να μας αγαπά, αλλά ακριβώς επειδή μας αγαπά προμήθευσε και την εξιλέωση. Ο Χριστός ήταν το μέσον για να μπορέσει ο Θεός να χορηγήσει την άπαιρη αγάπη Του σ' ένα κόσμο που είχε αποστατήσει. "Ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ διαλλάσσων τον κόσμον προς Εαυτόν" (Β' Κορ. 5:19) Ο Θεός υπέφερε μαζί με τον Υιό Του. Με την αγωνία της Γεσθημανή, με το θάνατο του Γολγοθά, η καρδιά της Απειρης Αγάπης πλήρωσε τα λύτρα της δική μας απολύτρωσης.
Ο Ιησούς είπε: "Δια τούτο ο Πατήρ Με αγαπά, διότι Εγώ βάλλω την ψυχήν Μου δια να λάβω αυτήν πάλιν".(Ιωάννου 10:17) Με άλλα λόγια: "ο πατέρας Μου τόσο πολύ σας αγαπά, ώστε η αγάπη Του για Μένα μεγάλωσε ακόμη περισσότερο όταν έδωσα τη ζωή Μου για να σας απολυτρώσω. Με το να γίνω ο Αντικαταστάτης σας, ο Εγγυητής σας, με το να προσφέρω τη ζωή Μου και να επιφορτισθώ τα πταίσματα και τις παραβάσεις σας, έγινα προσφιλέστερος στον Πατέρα Μου, επειδή με τη θυσία μου, αποδεικνύεται δίκαιος ο Θεός,κ ενώ ταυτόχρονα δικαιώνει και όλους εκείνους που πιστεύουν στον Ιησού."
Κανείς άλλος εκτός από τον Υιό του Θεού δεν ήτανσε θέση να επιτύχει την απολύτρωσή μας. Μόνο Εκείνος που βρισκόνταν στον κόλπο του του Πατέρα μπορούσε να τον αποκαλύψει. Μόνο Εκείνος που γνώρισε το ύψος και το βάθος της αγάπης του Θεού μπορούσε να την εκδηλώσει.
Τίποτε λιγότερο από τηα άπειρη θυσία του Χριστού για τη σωτηρία του αμαρτωλού, δε θα επαρκούσε για να εκφράσει την αγάπη του Πατέρα για τη χαμένη ανθρωπότητα. "Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν Αυτού τον μονογενή". Δεν Τον έδωσε μόνο για να ζήσει ανάμεσα στους ανθρώπους, να σηκώσει τις αμαρτίες τους, και να πεθάνει στη θέση τους, αλλά Τον χάρισε στην πεσμένη ανθρώπινη φυλή. Ο Χριστός έπρεπε να συνταυτισθεί με τα συμφέροντα και τις ανάγκες της ανθρωπότητας. Αυτός που ήταν ένα με το Θεό συνδέθηκε με τους ανθρώπους με δεσμούς που παραμένουν αιώνια ακατάλυτοι. Ο Ιησούς "δεν επαισχύνεται να ονομάζη αυτούς αδελφούς". (Εβραίους 2:11) Αυτός είναι ο Ιλασμός μας, ο Συνήγορός μας, ο Αδελφός μας. Φέρει την ανθρώπινη μορφή μας μπροστά στον θρόνο του Πατέρα και στους ατέλειωτους αιώνες είναι και θα εξακολουθεί να παραμένει ένα με την ανθρώπινη φυλή που ήρθε να απολυτρώσει. Είναι ο Υιός του ανθρώπου. Και όλα αυτά για να μπορέσει ο άνθρωπος να υψωθεί απ' το βάραθρο και την κατάπτωση της αμαρτίας, να μπορεί να αντανακλά την αγάπη του Θεού και να συμμερίζεται τη χαρά της αγιοσύνης.
Η τιμή που έχει πληρωθεί για την απολύτρωσή μας, η άπειρη θυσία που έχει υποστεί ο ουράνιος Πατέρας μας όταν παρέδωσε τον Υιό Του στον θάνατο για χάρη μας, θα έπρεπε να μας εμπνέουν με βαθύτερη αντίληψη του τι μπορούμε να γίνομε με τη βοήθεια του Χριστού. Καθώς ο εμπνευσμένος απόστολος Ιωάννης παρατήρησε το το ύψος και βάθος και πλάτος της αγάπης του Πατέρα για την καταδικασμένη φυλή μας, γεμίσε απο αισθήματα λατρείας και σεβασμού. Ανήμπορος να βρεί τις κατάλληλες λέξεις για να εκφράσει το μεγαλέιο και την τρυφερότητα μια τέτοιας αγάπης, αναφώνησε καλώντας τον κόσμο να την ατενίσει: "Ιδέτε οποίαν αγάπην έδωκεν ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού" (Α' Ιωάννου 3:1) Τι μεγάλη αξία δίνει αυτή η αγάπη στον άνθρωπο! Με την παρακοή οι άνθρωποι υποτάχθηκαν στον Σατανά. Με την πίστη τους στην εξιλαστική θυσία του Χριστού, του Αδάμ τα παιδιά, μπορούν να γίνουν παιδιά του Θεού. Παίρνοντας τη φύση του ανθρώπου, ο Χριστός εξύβωσε την ανθρωπότητα. Αμαρτωλοί άνθρωποι φέρονται σ' εκείνο το επίπεδο όπου, όταν συνδεθούν με το Χριστό, να μπορούν επάξια να αποκαλούνται "υιοί Θεού".
Μια τέτεοια αγάπη είναι απαράμιλη. Παιδιά του Ουράνιου Βασιλιά! Τι πολύτιμη υπόσχεση! Η ασύγκριτη αγάπη του Θεού για ένα κόσμο που δεν Τον αγάπησε! Αυτή η σκέψη εξασκεί μια υποτακτική επιρροή στην καρδιά και αιχμαλωτίζει τη διάνοια να συμμορφωθεί προς το θέλημα του Θεού. Οσο προσεκτικότερα μελετούμε το θείο χαρακτήρα κάτω απ' το φώς του σταυρού, τόσο περισσότερο ανακαλύπτομε την ευσπλαχνία, τρυφερότητα και συγχωρητικότητα να συγχωνεύονται με την ισότητα και τη δικαιοσύνη· τόσο καθαρότερα διακρίνομε τα άπειρα τεκμήρια μιας αγάπης που ξεπερνλα και αυτή ακόμη τη συγκινητικότερη λαχτάρα που νοιώθει μια μητέρα για το κακότροπο παιδί της.
[ απο το βιβλίο, Βήματα προς τον Χριστό, της Ellen G. White
μετάφραση:Ελλη Οικονόμου ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου