ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΘΕΟΥ

Το θέμα που θα μας απασχολήσει απόψε είναι Η εμπειρία του Θεού. Πως δηλαδή μπορούμε να αποκτήσουμε την εμπειρία του Θεού· να την αισθανθούμε.
Στο ζήτημα αυτό δυστυχώς αδελφοί μου της εμπειρίας του Θεού, υπάρχει μεγάλη άγνοια, σύγχυση και πλάνη, με αποτέλεσμα ή να περνάει τη ζωή του ο Χριστιανός χωρίς ποτέ να έρθει σε προσωπική κοινωνία με τον Θεό, ή να ακολουθεί δρόμους λαθεμένους που δεν τον ενώνουν με τον αληθινό Θεό, αλλά με κάποιους ψευδοθεούς, φανταστικούς ή διαβολικούς.
Για τους λόγους αυτούς θεώρησα σκόπιμο να αναπτύξω στην αγάπη σας το θέμα και με το γεγονός μάλιστα ότι και η Μ. Εβδομάδα που έρχεται είναι μια ευκαιρία για σωστή θεϊκή εμπειρική σχέση.
Ο άνθρωπος όπως γνωρίζουμε πλάστηκε από τον Θεό να έχει κοινωνία μαζί του και άρα εμπειρία της χάρις του. Στον παράδεισο πριν από την αμαρτία ο άνθρωπος συνομιλούσε με τον Θεό. Προορισμός του ήταν η θέωσή του. Να γίνει δηλαδή Θεός κατά χάρι όπως λέμε. Πως όμως μπορεί ο άνθρωπος να θεωθεί χωρίς να αισθανθεί τη χάρι του Θεού, δηλαδή χωρίς να αποκτήσει εμπειρία Θεού;
Όταν όμως ο άνθρωπος αντικατέστησε την κατά χάρι θέωσί του από σκοπό της ζωής του, με την φαντασίωσι της ισοθεΐας όπως λένε οι Πατέρες, δηλαδή να μην γίνει με την χάρι του Θεού μικρός Θεός, αλλά μόνος του με την παρακοή να γίνει ίσος με τον Θεό, χωρίστηκε από τον Θεό που είναι η αυτό-ζωή και έγινε αιχμάλωτος στα πάθη του και στους δαίμονες.
Έτσι τώρα λοιπόν δεν μπορεί να έχει άμεση και καθαρή κοινωνία με τον Θεό ούτε εμπειρία μαζί Του. Βέβαια οι δίκαιοι και οι προφήτες της Π. Δ κάτι βλέπουν από τον Θεό, αλλά αμυδρά και προσωρινά. Πρέπει να σαρκωθή ο Υιός του Θεού, να ενώση την ανθρώπινη φύσι με τη δική του θεία φύσι για να μπορέση ο άνθρωπος να γίνη και πάλι Θεός κατά χάρι.
Μόνο μετά τη σάρκωσι, τη σταύρωσι και την ανάστασι και την ανάληψι του Χριστού, θα δοθί η Χάρις του Αγίου Πνεύματος σε όλο τον πιστό λαό, η δυνατότητα δηλαδή να λάβι ο άνθρωπος το άγιο πνεύμα για να γνωρίσι έτσι ο άνθρωπος τα μυστήρια του Θεού και να αισθάνεται το Θεό κοντά του, πατέρα του, αδελφό του, συμπαραστάτη του και βοηθό του.
Με το άγιο βάπτισμα λοιπόν και το χρίσμα, ο πιστός γίνεται μέλος του μυστικού σώματος του Χριστού, δηλαδή της εκκλησίας του και μπορεί (με τη χάρι δηλαδή) έτσι μυστικά, μυστικιστικά και μυστηριακά να αποκτήσι εμπειρία του Θεού. Γι’ αυτό έξω από την εκκλησία δεν μπορεί κανείς να έχι εμπειρική γνώσι του Θεού, εμπειρία Θεού.
Ποιες λοιπόν είναι οι εμπειρίες της χάριτος του Θεού που μπορεί να λάβη ο Χριστιανός ώστε η πίστι του και η χριστιανική ζωή του να μην είναι γι’ αυτόν κάτι διανοητικό, κάτι εξωτερικό αλλά πραγματική και αληθινή αίσθησι του Θεού, κοινωνία με το Θεό και οικείωσι του Θεού;
Σαν μια πρώτη εμπειρία θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, την εσωτερική πληροφορία που έχει ο Χριστιανός, ότι με την πίστι στο Θεό βρίσκει το αληθινό νόημα η ζωή του. Αισθάνεται ο άνθρωπος ότι η πίστι του προς το Χριστό, είναι πίστι που τον αναπαύει εσωτερικά, που δίνει νόημα στη ζωή του και τον καθοδηγεί, που είναι ένα δυνατό φως που τον φωτίζει. Όταν λοιπόν ο πιστός αισθανθεί έτσι την χριστιανική ζωή μέσα του, έχει ήδη αρχίσει να ζει τη χάρι του Θεού. Ο Θεός δηλαδή δεν είναι κάτι το εξωτερικό γι’ αυτόν.
Μια άλλη εμπειρία της χάριτος του Θεού παίρνει ο άνθρωπος, όταν ακούει στην καρδιά του την πρόσκλησι του Θεού να μετανοήση για τα σκοτεινά και αμαρτωλά του έργα, να επιστρέψη στη χριστιανική ζωή, να εξομολογηθή και να μπη στο δρόμο του Θεού. Αυτή η φωνή που ακούει μέσα του είναι μια πρώτη εμπειρία της χάριτος του Θεού. Τόσα χρόνια που ζούσε μακριά από τον Θεό, τίποτα δεν καταλάβαινε. Αρχίζει τώρα να μετανοή, εξομολογείται για πρώτη φορά στη ζωή του στον πνευματικό. Μετά την εξομολόγησι αισθάνεται βαθιά ειρήνη και χαρά που ποτέ στη ζωή του δεν είχε αισθανθή. Η ανακούφισι αυτή που αισθάνεται είναι επίσκεψι της Θείας χάριτος σε ψυχή που μετανόησε και ο Θεός την παρηγορεί.
Τα δάκρυα επίσης που έχει ο χριστιανός που μετανοεί, όταν προσεύχεται και ζητάει συγχώρεσι από το Θεό, ή όταν εξομολογείται είναι δάκρυα μετανοίας. Αυτά τα δάκρυα είναι πολύ ανακουφιστικά, φέρνουν πολύ ειρήνη στην ψυχή του ανθρώπου και τότε ο άνθρωπος αισθάνεται ότι αυτό είναι δώρο και εμπειρία Θεού. Όσο βαθύτερα μετανοεί και έρχεται σε περισσότερη αγάπη προς το Θεό, τόσο περισσότερο τον επισκέπτεται η χάρις του Θεού και αποκτάει μεγαλύτερη θεϊκή εμπειρία.
Προσερχόμαστε να κοινωνήσουμε το Σώμα και Αίμα του Χριστού, μετανοημένοι, εξομολογημένοι με νηστεία και πνευματική προετοιμασία. Μετά τη Θεία Κοινωνία τι αισθανόμαστε; Βαθιά ειρήνη στην ψυχή μας, χαρά πνευματική. Είναι και αυτό μια εμπειρία και επίσκεψι του Θεού, της θείας χάριτος.
Άλλες φορές πάλι, κατά την διάρκεια της προσευχής μας ή της θείας λατρείας, ή της θείας λειτουργίας, αισθανόμαστε μια χαρά που δεν λέγεται, είναι ανεκλάλητη. Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά επίσκεψις της θείας χάριτος και εμπειρία του Θεού.
Υπάρχουν όμως πέρα από αυτές και άλλες ανώτερες εμπειρίες του Θεού. Η ανώτερη εμπειρία του Θεού είναι η θέα του άκτιστου φωτός. Να δη δηλαδή ο άνθρωπος το φως εκείνο που είδαν οι μαθητές του Χριστού στο όρος της Μεταμόρφωσης. Είδαν τον Χριστό να λάμπη όλος σαν τον ήλιο με ένα ουράνιο και θείο φως, που δεν ήταν υλικό, κτιστό δηλαδή φως όπως ο ήλιος και τα άλλα κτιστά φώτα. Ήταν άκτιστο φως, δηλαδή φως του Θεού, φως της Αγίας Τριάδος. Αυτοί που καθαρίζονται τελείως από τα πάθη και από τις αμαρτίες και προσεύχονται με αληθινή και καθαρή προσευχή, αξιώνονται να έχουν αυτήν τη μεγάλη εμπειρία, να δουν δηλαδή το φως του Θεού από αυτή τη ζωή. Αυτό το φως είναι που θα λάμπη και στην αιώνια ζωή. Το φωτοστέφανο που βλέπουμε γύρω από τα πρόσωπα των αγίων μας στια άγιες εικόνες, είναι το φως της αγίας Τριάδας που τους είχε φωτίσει και τους είχε αγιάσει.
Ο Θεός για μας τους Ορθόδοξους δεν είναι μια ιδέα, αλλά τρία πρόσωπα. Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Ο Ιησούς Χριστός είναι πρόσωπο. Άρα μπορούμε να έχουμε προσωπική εμπειρία και κοινωνία με το Θεό. Ο Θεός για μας τους ορθοδόξους δεν είναι κάτι που το σκεφτόμαστε, αλλά είναι ο προσωπικός Θεός που τον ζούμε, που κοινωνούμε μαζί του, που τον δεχόμαστε μέσα μας και γινόμαστε σύσσωμοι και σύναιμοι μαζί του. Αυτή είναι και η διαφορά μεταξύ του Δυτικού  μοναχού Βαρλαάμ και του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά τον 14^ο αιώνα. Οι Δυτικοί ουμανιστές και φιλόσοφοι που τους εκπροσωπούσε ο Βαρλαάμ, αρνιόντουσαν ότι μπορεί ο άνθρωπος να αποκτήση εμπειρία του Θεού. Γιατί είχαν μια λογική και διανοητική προσέγγισι του Θεού. Οι ταπεινοί όμως μοναχοί με εκπρόσωπο τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, έστω και αγράμματοι μπορούσαν να βλέπουν τη δόξα του Θεού, το άκτιστο φως, να έχουν εμπειρία του Θεού, αρκεί να ήταν καθαροί στην καρδιά και να έχουν καρδιακή προσευχή. Ο Άγιος Γρηγόριος μιλούσε εκ πείρας. Διευκρίνησε ότι η εμπειρία του Θεού είναι δυνατή, γιατί στο Θεό διακρίνουμε ουσία και ενέργεια. Η Δύση αγνοεί τη διάκρισι αυτή, ουσία και ενέργεια του Θεού, γι’ αυτό και δεν μπορεί μέχρι σήμερα να καταλάβη ποια είναι η γνήσια εμπειρία του Θεού. Αυτό που λέμε θεία χάρι αδελφοί μου είναι ενέργεια Θεού. Και αυτή η Θεία χάρι είναι που μας ενώνει με τον Θεό και μας θεώνει. Και επειδή αγνοούσαν τη δυνατότητα της αληθινής εμπειρίας του Θεού, δημιούργησαν τη συναισθηματική προσέγγισι του Θεού. Τα δύο δηλαδή άκρα είναι ορθολογισμός από τη μια και συναισθηματισμός από την άλλη. Και έτσι έγινε εκείνο το γνωστό κίνημα στη Δύσι που λέγεται πιετισμός ευσεβισμός, που βασίζεται στη συναισθηματική προσέγγισι του Θεού. Η Ορθόδοξη εκκλησία όμως ποτέ δεν δέχτηκε τους δύο αυτούς τρόπους της προσέγγισης του Θεού. Σε μας τους ορθόδοξους, η προσέγγισι του Θεού είναι προσέγγισι του όλου ανθρώπου, όταν ο άνθρωπος ταπεινωθή ενώπιον του Θεού, όταν καθαρισθή από τα πάθη του και όταν η χάρι του Θεού έρθη και κατοικήσει μέσα του.
Άγιος Συμεών ο Θεολόγος των εμπειριών.
Το να αξιωθή κανείς να δε το άκτιστο φως είναι μια ανώτατη εμπειρία του Θεού, όπως μας την περιγράφει ο Άγιος Συμεών, που δεν δίνεται σε όλους αλλά σε ελάχιστους, σε όσους έχουν προχωρήσει στην πνευματική ζωή. Υπάρχουν όμως και σήμερα χριστιανοί άγιοι που αξιώνονται να έχουν υψηλές εμπειρίες του Θεού. Βέβαια πρέπει να πούμε ότι ο καθένας που βλέπει ένα φως, δεν σημαίνει ότι βλέπει το άκτιστο φως. Ο διάβολος πλανάει τους ανθρώπους και τους δείχνει άλλα φώτα (φωτισμένες) δαιμονικά φώτα, για να νομίσουν πως είναι το άκτιστο φως, ενώ δεν είναι. Γι’ αυτό ο κάθε χριστιανός που βλέπει κάτι ή που ακούει με φωνή, ή που έχει εμπειρίες δεν πρέπει να την δέχεται σαν από το Θεό, γιατί μπορεί να πλανηθή. Αλλά πρέπει να την εξομολογηθή στον πνευματικό του και αυτός θα του πει αν είναι εκ του Θεού ή είναι της πλάνης και των δαιμόνων. Χρειάζεται πολύ προσοχή λοιπόν στο θέμα αυτό.
Θα εξετάσουμε στη συνέχεια ποιες θα πρέπει να είναι οι προϋποθέσεις ώστε οι διάφορες εμπειρίες που έχουμε να είναι γνήσιες και όχι νόθες.
Η πρώτη προϋπόθεση είναι ότι θα είμαστε άνθρωποι μετανοίας. Εάν δεν μετανοούμε για τις αμαρτίες μας και δεν καθαριζόμαστε από τα πάθη μας, δεν μπορούμε να δούμε το Θεό: «Μακάριοι οι καθαροί………όψονται». Όσο περισσότερο ο άνθρωπος καθαρίζεται από τα πάθη μετανοεί, επιστρέφει στο Θεό τόσο καλύτερα μπορεί να αισθάνεται και να βλέπη τη δόξα του Θεού. Το να επιδιώκουμε να λάβουμε εμπειρίες Θεού με τεχνητούς τρόπους και μεθόδους όπως γίνεται στις αιρέσεις, στους ινδουιστές, στα γιόγκα είναι λάθος. Οι εμπειρίες αυτές δεν είναι από τον Θεό, είναι εμπειρίες που προκαλούνται με ψυχολογικούς τρόπους. Οι άγιοι Πατέρες μας έλεγαν «Δώσε αίμα και λάβε πνεύμα». Αν δηλαδή δεν δώσουμε το αίμα της καρδιάς μας, με την μετάνοια, την προσευχή, τη νηστεία και γενικά την άσκησι, δεν μπορούμε να λάβουμε γνήσια εμπειρία της χάριτος του αγίου Πνεύματος. Δεν μπορούμε δηλαδή ανέξοδα και ακοπίαστα να λάβουμε τη χάρι του Θεού.
Τηλεόραση και εμπειρία……..

Οι άνθρωποι που διψάνε για εμπειρία του Θεού δεν γνωρίζουν δυστυχώς ότι μόνο στην εκκλησία μας υπάρχει η δυνατότητα της αληθινής εμπειρίας του Θεού. Αγνοούν ότι η εκκλησία μας έχει τον αληθινό μυστικισμό, γι΄ αυτό καταφεύγουν σήμερα στις ανατολικές μυστικιστικές αιρέσεις όπου καλλιεργείται ο διαλογισμός, ο εσωτερικισμός, ο αποκρυφισμός. Όλες όμως αυτές οι αιρέσεις είναι υποκατάστατα της αληθινής και γνήσιας εμπειρίας που υπάρχει μόνο στην Αγία μας εκκλησία (Τυπικότητα). Γιατί όλοι αυτοί οι τρόποι με τους οποίους προσπαθούν οι αιρετικοί να πλησιάσουν το Θεό είναι ανθρωποκεντρικοί τρόποι πλησιάσματος του Θεού. Προσπαθεί δηλαδή ο άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις να πλησιάση το Θεό. Ο διαλογισμός (γιόγκι) δεν είναι συνομιλία με το Θεό, είναι συνομιλία του ανθρώπου με τον εαυτό του. Γι’ αυτό και δεν βγάζει τον άνθρωπο από τον εγωισμό του και δεν τον ανοίγει στον Θεό. Δεν τον οδηγεί στην αληθινή ταπείνωσι. Του στερεί τον αληθινό Θεό και άρα κάνει εύκολη την είσοδο των διαβολικών δυνάμεων στον άνθρωπο. Κάποτε συνομιλούσε ένας χριστιανός με έναν οπαδό των ανατολικών θρησκειών. Ρωτούσε λοιπόν ο Χριστιανός έχετε τη νηστεία; Έχουμε απαντούσε εκείνος. Έχετε την άσκηση; Έχουμε απαντούσε εκείνος. Έχετε τούτο; Έχουμε. Έχετε το άλλο; Έχουμε. Έχετε την μετάνοια;;; τι είναι αυτό ρώτησε. Δεν είναι λοιπόν σ’ αυτούς η μετάνοια και η ταπείνωσις η βάσις, αλλά είναι η αξιοποίησις των ανθρώπινων δυνάμεων. Οι αληθινές πνευματικές εμπειρίες δίνονται σε εκείνους που από ταπείνωσι δεν ζητάνε πνευματικές εμπειρίες. Αλλά ζητάνε από το Θεό μετάνοια και σωτηρία. Σ΄ αυτούς που είναι ταπεινοί και λένε Θεέ μου εγώ δεν είμαι άξιος να έχω εμπειρίες, δεν είμαι άξιος να λάβω χαρίσματα πνευματικά. Δεν είμαι άξιος να με επισκεφθή η χάρις. Σ’ αυτούς που με υπερηφάνεια ζητάνε από το Θεό να τους δώση εμπειρίες, θα το εκμεταλλευθή ο πειρασμός και θα τους δώση πλανεμένες και διαβολικές εμπειρίες, λόγω της υπερηφάνειάς τους. Άρα λοιπόν ο δεύτερος όρος για αληθινές εμπειρίες είναι η ταπείνωσις. 
Τρίτος όρος είναι να είμαστε μέσα στην εκκλησία, όχι έξω από αυτή. Γιατί έξω από την εκκλησία ο διάβολος θα μας πλανήση, γιατί δεν θα έχουμε αληθινή ταπείνωσι. Το να είσαι μέλος της εκκλησίας σημαίνει ότι έχεις ταπείνωσι. Όταν απομονωθή το πρόβατο από την ποίμνη, θα το κατασπαράξη ο λύκος. Μέσα στην ποίμνη είναι η ασφάλεια. Ο Χριστιανός μέσα στην εκκλησία είναι ασφαλής. Άμα βγει από την εκκλησία είναι εκτεθειμένος στις πλάνες τις δικές του, των άλλων ανθρώπων και των δαιμόνων. Έχουμε παράδειγμα πολλών ανθρώπων που επειδή δεν έκαναν υπακοή στην εκκλησία και στον πνευματικό τους έπεσαν σε μεγάλες πλάνες. Και νόμιζαν ότι έβλεπαν τον Θεό ή ότι τους επισκέπτονταν ο Θεός, ενώ στην πραγματικότητα οι εμπειρίες που είχαν ήταν δαιμονικές και καταστρεπτικές γι’ αυτούς.
Επίσης βοηθάει πολύ να έχουμε καθαρή και θερμή προσευχή. Η αλήθεια είναι ότι την ώρα της προσευχής ο Θεός δίνει τις περισσότερες πνευματικές εμπειρίες στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και όσοι προσεύχονται με πόθο και ζήλο, με υπομονή, λαμβάνουν τα δώρα του Αγίου Πνεύματος και την αίσθησι της χάριτος του Θεού. Όπως γνωρίζετε ότι η προσευχή του Ιησού το «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» που χαρακτηρίζεται σαν νοερή και καρδιακή και αδιάλειπτη προσευχή, όταν λέγεται με ταπείνωσι, με πόθο και επιμονή, φέρνει σιγά-σιγά στην καρδιά του ανθρώπου την αίσθησι της χάριτος του Θεού.
Ας δούμε τώρα για λίγο ποιες είναι οι ψεύτικες εμπειρίες της ΄χάριτος του Θεού. Ψευδείς εμπειρίες έχουν οι άνθρωποι που νομίζουν ότι από μόνοι τους, με τις δικές τους δυνάμεις, σε αιρέσεις, σε ομάδες, σε θρησκευτικές συναθροίσεις εκτός εκκλησίας δηλαδή, μπορούν να λάβουν τη χάρι του Αγίου Πνεύματος. Συγκεντρώνονται λοιπόν κάπου, κάποιος νέος «προφήτης» εντός εισαγωγικών κάνει τον αρχηγό και αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι δέχονται την επίσκεψι της θείας χάριτος.
Βρέθηκα κάποτε λαϊκός σε μια συνάντηση Πεντηκοστιανών στην Αθήνα. Η «εκκλησία τους» ήταν μια αίθουσα. Άρχισε πρώτα ένα όργανο να παίζη κάποια μουσική με απαλούς και σιγανούς ήχους, που όσο προχωρούσε γινόταν πιο εντατική, πιο εκφραστική και έξαλλη, ώστε να προκαλή μια διέγερσι και έξαψι του ακροατηρίου. Τελείωσε η μουσική και άρχισε ο Ιεροκήρυκας. Άρχισε και αυτός απαλά και όσο προχωρούσε φώναζε δυνατότερα. Στο τέλος δημιούργησε και αυτός μια κατάστασι εξάψεως και τότε, όταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι είχαν πάθει κάτι σαν ομαδική υποβολή και υστερία, άρχιζαν να φωνάζουν να σηκώνουν και να κινούν τα χέρια τους και να βγάζουν άναρθρες κραυγές. Ένιωσα τότε ότι δεν ήταν εκεί το πνεύμα του Θεού που είναι πνεύμα ειρήνης και όχι πνεύμα ταραχής και έξαψης. Το πνεύμα του Θεού δεν έρχεται με τέτοιους τεχνητούς και ψυχολογικούς τρόπους.
Κάποιος νέος δε που έγινε μοναχός στο Άγιο Όρος και είχε περάσει πρώτα από την Ινδουιστική γιόγκα (500 Ινδουιστικές αιρέσεις στην Ελλάδα) μου εξήγησε τι εμπειρίες προσπαθούσαν να έχουν εκεί. Όταν ήθελαν να δουν φως π.χ. έτριβαν τα μάτια τους έτσι ώστε να βλέπουν φωτάκια. Όταν πάλι ήθελαν να ακούσουν ασυνήθιστους ήχους έκαναν κάποιες συμπιέσεις στ’ αυτιά τους ώστε να δημιουργούνται ήχοι. Παρόμοιες τέτοιες ψυχολογικές εμπειρίες που προκαλούνται τεχνητά κάποιοι αιρετικοί τις αποδίδουν στο Άγιο Πνεύμα.
Αλλά πρέπει να πούμε στις αιρετικές αυτές συνάξεις οι εμπειρίες δεν είναι μόνο ψυχολογικές, άλλοτε είναι και δαιμονικές. Ο διάβολος εκμεταλλεύεται την αναζήτησι από μερικούς ανθρώπους και τους παρουσιάζει διάφορα σημεία που δεν είναι από τον Θεό. Αυτοί δεν μπορούν να καταλάβουν πως είναι θύματα του διαβόλου. Νομίζουν ότι τα σημεία αυτά είναι ουράνια και εκ του Αγίου Πνεύματος. Ακόμη τους δίνει ο διάβολος κάποια προσωπική ικανότητα όπως δίνει στα μέντιουμ. Ο Κύριος μας έχει προειδοποιήσει ‘Εγερθήσονται γαρ ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήτες και δώσουσι σημεία μεγάλα και τέρατα’, όχι απλά θα κάνουν θαύματα, αλλά μεγάλα θαύματα και τέρατα, φοβερά σημεία. Όπως και ο Αντίχριστος όταν θα έρθη δεν θα κάνη κακά πράγματα. Θα κάνη ευεργεσίες, θα θεραπεύση αρρώστους και άλλα ακόμη θαύματα για να πλανήση τους ανθρώπους ει δυνατόν και τους εκλεκτούς για να τον πιστέψουν σαν σωτήρα τους και να τον ακολουθήσουν. Γι’ αυτό χρειάζεται να προσέχουμε. Κάθε ένας που κάνει κάποια σημεία ή προφητεύει δεν είναι πάντοτε από το Θεό. Ο Απόστολος Ιωάννης μας συμβουλεύει «Αγαπητοί μη παντί πνεύματι πιστεύετε». Δεν είναι όλα τα πνεύματα από το Θεό. Μόνο όσοι έχουν κατά τον Απόστολο Παύλο το χάρισμα της διάκρισης των πνευμάτων μπορούν να διακρίνουν τα πνεύματα εάν είναι από το Θεό ή από τον διάβολο. Αυτό το χάρισμα έχουν οι πνευματικοί της εκκλησίας μας. Οι έμπειροι πνευματικοί της εκκλησίας μας. (Καθοδηγός θεραπευτής – πνευματικός, εξομολόγος). Γι΄ αυτό όταν έχουμε τέτοιο πρόβλημα πρέπει να απευθυνώμαστε στον πνευματικό μας και αυτός θα διακρίνη από πού προέρχεται η κάθε εμπειρία.
Στον βίο του αγίου Μάξιμου του καυσοκαλυβίτη που άκμασε τον 14^ο αιώνα, διαβάζουμε μια πολύ ωραία συνομιλία που είχε με τον άγιο Γρηγόριο τον Σιναΐτη. Ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης ήρθε στο Άγιο Όρος από το Σινά και ήταν δάσκαλος της νοεράς προσευχής. Ένας δηλαδή κατεξοχήν μυστικός της εκκλησίας. Έμαθε λοιπόν ότι στο άγιο Όρος υπήρχαν σεβάσμιοι πατέρες που ασκούσαν τον ορθόδοξο μυστικισμό, τη νοερά προσευχή και ζήτησε να τους γνωρίση για να συνομιλήση μαζί τους και να ωφεληθή από αυτούς. Έμαθε λοιπόν ότι υπάρχει ο άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλυβίτης, ένας μοναχός που παρίστανε τον πλανεμένο ενώ ήταν άγιος και σοφός κατά Θεό και ασκήτευε στα δάση του Αγίου Όρους και μάλιστα στην περιοχή της Αγίας Λαύρας. Έφτιαχνε μια καλυβούλα χορτάρινη εκεί έμενε για λίγο και μετά έκαιγε την καλύβα αυτή για να μην αγαπήση την καλύβα και δεθή μαζί της και πήγαινε σε άλλο μέρος. Έφτιαχνε άλλη καλύβα, την έκαιγε και αυτή κ.ο.κ Γι΄ αυτό λέγεται Καυσοκαλυβίτης – Καυσοκαλύβια. Έμαθε λοιπόν ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, είχε πληροφορία από το Θεό, ότι ο Άγιος Μάξιμος είναι θεόπτης και ουράνιος άνθρωπος. Τον αναζητούσε λοιπόν στα δάση να τον βρει για να συνομιλήσουν. Και όταν κάποτε οι μαθητές του Αγίου Γρηγορίου βρήκαν τον Άγιο Μάξιμο και συναντήθηκαν οι δύο άγιοι, είναι πολύ ωραία η συνάντησι των δύο αγίων αντρών, ρώτησε ο Άγιος Γρηγόριος τον Άγιο Μάξιμο να του πη΄΄ει τις εμπειρίες του, τον αγώνα του, την προσευχή του και ο άγιος Μάξιμος έκανε τον πλανεμένο. «Μη μου ζητάς εμένα εγώ είμαι πλανεμένος». Ο Άγιος Γρηγόριος όμως του είπε ξέρω εγώ αν είσαι πλανεμένος. Για την αγάπη του Χριστού θα μου πεις. Τότε ο Άγιος Μάξιμος άρχισε να του εξηγή τι εμπειρίες είχε πως με θαύμα της Παναγίας απέκτησε τη νοερά προσευχή, πως είναι όταν η Θεία χάρι επισκεφθή τον άνθρωπο. Πως είναι η κατάστασι της θέωσης. Πως όταν ο άνθρωπος ενωθεί με το Θεό τότε αρπάζεται  νους του ανθρώπου από τον Θεό και ο Θεός οδηγεί το πνεύμα του ανθρώπου όπου θέλει, όπως είναι η γνωστή περικοπή του Αποστόλου Παύλου ότι ηρπάγη έως τον τρίτο ουρανό κ.λ.π. Τότε ο άγιος Γρηγόριος ρώτησε τον άγιο Μάξιμο να του πει ποια είναι τα σημεία της πλάνης και πότε μπορούμε να διακρίνουμε εάν οι εμπειρίες που έχουμε είναι από τον Θεό ή είναι της πλάνης. Και εκεί ο άγιος Μάξιμος είπε ότι όταν οι εμπειρίες είναι της πλάνης, τότε στην ψυχή έρχεται υπερηφάνεια, ταραχή, αγωνία, ενώ όταν είναι της χάριτος του Θεού έρχεται βαθειά ταπείνωσι, έρχεται κατάνυξι, μετάνοια, δάκρυα, μνήμη Θεού, μνήμη της κόλασης, πόθος και έρωτας για το Θεό.
Θα ήθελα τώρα να μου επιτρέψετε για λίγο να αναφερθώ και σε δύο άλλες αιρέσεις των Πεντηκοστιανών (πνευματισμού) που σαν βασικότατο επιχείρημα είναι, ότι έχουν και αυτοί εμπειρίες του Θεού, περισσότερες μάλιστα από αυτές που εμείς οι ορθόδοξοι έχουμε (της γλωσσολαλιάς, της θεραπείας ασθενειών). Οι εμπειρίες όμως αυτών των ανθρώπων δεν είναι από το Θεό. Απόδειξη ο καθένας λέει ότι θέλει (??????). Καλλιεργούν το πνεύμα της υπερηφάνειας, πιστεύοντας ότι η εκκλησία όλη επί 2000 χρόνια πλανιέται ενώ αυτοί βρήκαν την αλήθεια το 1900, γιατί τότε αρχίζουν. Ο πρώτος στην Ελλάδα πεντηκοστιανός Μιχαήλ Γκούνας διακήρυξε: Να ενωθούμε με το Θεό. Μόνο στην εκκλησία μας υπάρχει ο αληθινός και γνήσιος μυστικισμός. Οι νηπτικοί πατέρες όπως ξέρετε, οι πατέρες δηλαδή που μας διδάσκουν τον τρόπο της μυστικής μας ενώσεως με το Θεό (τα έργα τους βρίσκονται στους 5 τόμους της φιλοκαλίας) είναι οι δάσκαλοι που μας οδηγούν στον τρόπο της μυστικής ενώσεως της ψυχής μας με το Θεό.
Η νοερή καρδιακή και αδιάλειπτη προσευχή είναι αυτή που ενώνει καρδιακά τον άνθρωπο με το Θεό. Δεν το γνωρίζουν αυτό οι σημερινοί άνθρωποι. Και επειδή διψάνε για εμπειρία με το Θεό δεν αναπαύονται σε μια ορθολογιστική θρησκευτικότητα. Ζητάνε μια εμπειρία. Και έτσι καταφεύγουν σε όλες αυτές τις ποικιλώνυμες αιρέσεις που τους υπόσχονται κάποιες εμπειρίες και τους δίνουν κάποιες νόθες εμπειρίες του Θεού. Αν γνώριζαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι – ίσως όμως και να γνωρίζουν αλλά δεν έχουν την ταπείνωσι να το δεχθούν – ότι μέσα στην αγία μας εκκλησία υπάρχει ο μόνος και αληθινός τρόπος της μυστικής ενώσεως της ψυχής με το Θεό. Υπάρχει ο γνήσιος μυστικισμός και η αληθινή δυνατότητα εμπειρίας του ανθρώπου με το Θεό, θα έρχονταν στην εκκλησία μας και θα χαιρόντουσαν πολύ ζώντας την μυστική ζωή της ορθόδοξης εκκλησίας. Η εκκλησία μας δεν είναι εκκλησία τελετών και πανηγυριών, είναι εκκλησία μυστικής εν Χριστώ ζωής, που αυτή εν Χριστώ ζωή δίνει και νόημα σε όλη τη λατρευτική και λειτουργική ζωή της εκκλησίας.
Τι κρίμα που ενώ είμαστε ο μόνος λαός που έχουμε τέτοια παράδοση, τέτοια μυστική παράδοση, έχουμε τη φιλοκαλία, έχουμε τους νηπτικούς πατέρες της εκκλησίας, έχουμε τα μοναστήρια μας όπου συνεχίζεται αυτή η μυστική ζωή και παράδοσις και η νοερή και αδιάλειπτη προσευχή, εν τούτοις οι άνθρωποι καταφεύγουν στα γιόγκα, στους μαχαράσι και στους διάφορους ψευδοπροφήτες που έρχονται από την ανατολή για να δείξουν δήθεν το δρόμο του Θεού.
Κάποιος αμερικανός χριστιανός που ήρθε στη θεολογική σχολή των Αθηνών σε μεγάλη ηλικία να σπουδάση θεολογία,  έλεγε πως κατέφυγε σε ένα δάσκαλο τέτοιο στις Ινδίες για να του διδάξη το μυστικισμό. Ο γιόγκι του είπε: εσείς οι χριστιανοί έχετε την ορθοδοξία, τι έρχεστε εδώ. Έχετε τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά τον οποίο εγώ έχω διαβάσει, τι έρχεστε εδώ. Και ήρθε στη θεολογική σχολή να σπουδάση τον άγιο Γρηγόριο κατά σύστασι του Ινδουιστή, να βρη αυτό που έχουμε εμείς και δυστυχώς το αγνοούμε.
Μόνο μέσα στην εκκλησία μας λοιπόν υπάρχει η χάρι του Αγίου Πνεύματος. Στην εκκλησία μας υπάρχουν άγιοι και σήμερα. Πολλών αγίων τα σώματα διατηρούνται άθικτα, μυροβλύζουν, ευωδιάζουν, θαυματουργούν. Που αλλού γίνεται αυτό; Σε ποια αίρεσι σε ποια εκκλησία βγάζουν τους ανθρώπου από τον τάφο και ευωδιάζουν; Θα έχετε ακούσει ή όσοι είχατε έρθει πέρυσι στα Ιεροσόλυμα θα θυμάστε, ότι τα οστεοφυλάκια μοναστηριού ευωδιάζουν (Σινά). Γιατί ανάμεσα στα οστά των πατέρων υπάρχουν και οστά αγίων μοναχών. Αυτά συμβαίνουν λόγω της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος (Χαριτόβλυτα λείψανα)
Ακόμη θα έχετε ακούσει ότι μόνο ο αγιασμός των ορθοδόξων διατηρείται άθικτος όσο χρόνο και να μείνει. Αυτή είναι η πίστι μας, η αληθινή και ορθόδοξη και μόνο, μέσα στην εκκλησία μας μπορούμε να έχουμε γνήσιες εμπειρίες Θεού. Γιατί να αφήσουμε αυτήν την πίστι και να ακολουθήσουμε κάποιους ευρωπαίους ή αμερικάνους νεοφανείς φωστήρες που νομίζουν ότι αυτοί έχουν την αληθινή γνώσις του Θεού;
Και αν για τους άλλους λαούς υπάρχει κάποιο ελαφρυντικό να ακολουθούν τις αιρέσεις, για μας τους ορθόδοξους Έλληνες που έχουμε τέτοια παράδοσι, τόσους αγίους, τόσα μοναστήρια, τόσα άγια λείψανα, τόσες θαυματουργικές εικόνες, τόσους μάρτυρες και πατέρες, υπάρχει ελαφρυντικό και δικαιολογία;
Τι γίνεται τώρα με το επιδιωκόμενο από αυτούς χάρισμα της γλωσσολαλιάς (ΧΟΕ). Πράγματι στην Κ.Δ αναφέρεται η γλωσσολαλιά. Οι άγιοι Απόστολοι την ημέρα της Πεντηκοστής μιλούσαν τις γλώσσες των λαών που ήρθαν να προσκυνήσουν στα Ιεροσόλυμα για να τους κατηχήσουν στο Ευαγγέλιο. Δηλαδή αυτό το χάρισμα δόθηκε στους Αποστόλους για έναν ειδικό λόγο. Οι άγιοι Απόστολοι όταν μιλούσαν γλώσσες δεν μιλούσαν άναρθρες κραυγές σαν δαιμονισμένοι. Μιλούσαν ξένες  γλώσσες, όχι οποιεσδήποτε γλώσσες αλλά τις γλώσσες αυτών που ήταν εκεί στα Ιεροσόλυμα και δεν ήξεραν την εβραϊκή γλώσσα για να ακούσουν τα μεγαλεία του Θεού και να πιστέψουν.
Άρα οι άναρθρες κραυγές δεν έχουν καμιά σχέσι με το χάρισμα της γλωσσολαλιάς που επικαλούνται οι αιρετικοί. Εκκλησία της πεντηκοστής είναι μόνο η ορθόδοξη εκκλησία μας. Γιατί είναι η εκκλησία της σαρκώσεως και ενανθρώπισης του Χριστού, του Σταυρικού θανάτου, της αναστάσεως και της πεντηκοστής. Όταν από όλο το έργο της θείας οικονομίας το έργο του Χριστού απομονώνουμε ένα μόνο σημείο - όπως αυτοί απομονώνουν την πεντηκοστή – το υπερτονίζουν και λανθασμένα το εξηγούν, έτσι γίνεται μονομέρεια και αίρεση. Μόνο η εκκλησία που δέχεται και βιώνει όλο το έργο του Χριστού, συμπεριλαμβανομένης και της Πεντηκοστής, είναι η αληθινή εκκλησία της Πεντηκοστής. Χωρίς σταυρό γίνεται ανάστασι; Αυτοί δεν πιστεύουν στο σταυρό. Χωρίς να αναστηθή με την νηστεία ο άνθρωπος, την προσευχή, την μετάνοια, την ταπείνωσι, την άσκηση μπορεί να δη το Θεό; Προηγείται ο Σταυρός στη ζωή του Χριστού και κάθε Χριστιανού και έπεται η ανάστασι και η Πεντηκοστή. Ενώ αυτοί θέλουν ανάστασι και πνευματικά χαρίσματα χωρίς να σταυρώσουν τον εαυτό τους με την μετάνοια, την άσκησι, την υπακοή στην εκκλησία, γι’ αυτό και είναι έξω από την εκκλησία.
Σε κάθε λειτουργία της εκκλησίας μας έχουμε Πεντηκοστή. Πως ο άρτος και ο οίνος γίνονται Σώμα και Αίμα; Δεν γίνονται με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος! Να η πεντηκοστή. Κάθε Αγια Τράπεζα της ορθόδοξης Εκκλησίας μας είναι ένα υπερώο της Πεντηκοστής. Σε κάθε βάπτισμα πεντηκοστή έχουμε. Κάθε χειροτονία διακόνου, ιερέα και μάλιστα Αρχιερέα είναι μια νέα Πεντηκοστή. Κάθε εξομολόγησι ενός χριστιανού πάλι Πεντηκοστή είναι (συγχωρείται δια της χάριτος του Αγίου Πνεύματος). Κάθε σύναξι και κάθε μυστήριο της εκκλησίας είναι συνέχεια της Πεντηκοστής γιατί τελειώνεται, ολοκληρώνεται με την παρουσία του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό όλες σχεδόν οι πράξεις, οι προσευχές και τα μυστήρια της εκκλησίας αρχίζουν με την προσευχή «Βασιλεύ ουράνιε παράκλητε…». Ζητάμε να έρθει ο Παράκλητος, ο παρηγορητής, το Άγιο Πνεύμα. Και έρχεται όπου συνάσσεται η ορθόδοξη εκκλησία. Το αίτημα της Κυριακής προσευχής «ελθέτω η βασιλεία σου…» σημαίνει κατά τους Αγίους Πατέρες «ελθέτω η χάρις του Αγίου Πνεύματος» Η Βασιλεία του Θεού είναι η χάρις του Αγίου Πνεύματος. Άρα με το «Πάτερ ημών» ζητάμε το άγιο Πνεύμα. Η προσευχή Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με και αυτή γίνεται με τη χάρι του Αγίου Πνεύματος, γιατί όπως λέει ο Απόστολος Παύλος «ουδείς δύναται ειπείν Κύριε Ιησού, ει μη εν πνεύματι αγίω» (μόνο με τη χάρι του αγίου Πνεύματος). Έχουμε λοιπόν την ευλογία να ζούμε στην εκκλησία μας μια διαρκή Πεντηκοστή μέσα στην αγία μας εκκλησία, έχουμε τη χάρι του Θεού. Έχουμε τη δυνατότητα να οικειωθούμε αυτήν τη χάρι και να λάβουμε εμπειρία της χάρις του Θεού.
Τώρα που η αγία μας εκκλησία πολεμιέται από τον αθεϊσμό, τη σαρκολατρία, τις αιρέσεις, τώρα που υπάρχει τόση σύγχυση και τόσες πλάνες, τώρα είναι η ώρα που θα φανούν οι αληθινοί ορθόδοξοι χριστιανοί, οι αγωνιστές και ομολογητές της ορθόδοξης πίστεως μας. Σ’ αυτές τις κρίσιμες ώρες όποιος χριστιανός κρατήσει την ορθόδοξη πίστι του στο Χριστό, θα πάρει πολύ ευλογία και χάρι από τον άγιο Θεό. Και τούτο γιατί σ΄ αυτήν την πονηρή και διεστραμμένη εποχή, δεν παρασύρθηκε από τη σύγχρονη ειδωλολατρία, από τους σύγχρονους ψευδοθεούς και ψευδοπροφήτες. Δεν έκλινε γόνα σ’ αυτούς αλλά έμεινε σταθερός και αμετακίνητος στην αγία μας ορθόδοξη πίστι. Μακάρι λοιπόν κανείς ορθόδοξος έλληνας να μην φανεί προδότης Ιούδας και αποστάτης της αγίας μας ορθόδοξης πίστεως. Αλλά και όσοι συνεργεία του πονηρού παρασύρθηκαν από άγνοια στις πλάνες και τις αιρέσεις να φωτιστούν από το Θεό να επιστρέψουν στην αγία μας ορθόδοξη πίστι. Για να έχουν αληθινή γνώση και εμπειρία του Θεού και ελπίδα σωτηρίας. Μπορεί να είμαστε αμαρτωλοί όλοι. Αλλά όταν είμαστε μέσα στην Αγία μας ορθόδοξη εκκλησία έχουμε ελπίδα σωτηρίας. Ενώ αντίθετα και «δίκαιοι» να είμαστε εκτός της εκκλησίας δεν έχουμε ελπίδα σωτηρίας. Μέσα στην εκκλησία που είμαστε θα μετανοήσουμε, θα εξομολογηθούμε θα συγχωρηθούμε και ο Θεός θα μας ελεήσει. Έξω από την εκκλησία ποιος θα μας σώση; Ποιο άγιο Πνεύμα θα συγχωρήση τις αμαρτίες μας; Και ποια εκκλησία θα πρεσβεύη για μας και τώρα που ζούμε και μετά το θάνατό μας για τις ψυχές μας.
Όποιος λοιπόν ορθόδοξος ζει και πεθαίνει εν μετανοία σαν ορθόδοξος να ξέρη ότι έχει ελπίδα σωτηρίας, ενώ όποιος βγει από την εκκλησία έστω και αν νομίση ότι έχει καλά έργα δεν έχει ελπίδα σωτηρίας.
Γι’ αυτό αδελφοί μου ας μείνουμε στην ορθόδοξη εκκλησία πιστοί και αμετακίνητοι με ένα άγιο πείσμα μέχρι τέλους. Για να έχουμε εμείς με τη χάρι του Θεού και την ευλογία της Παναγίας μας την αληθινή εμπειρία του Θεού και ελπίδα σωτηρίας.
Αγαπητοί!
Η χριστιανική ζωή είναι ζωή εμπειριών της χάριτος του Θεού. Δεν είναι απλά μια ηθική διδασκαλία που σκοπό έχει να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Σκοπός της χριστιανικής ζωής είναι να αποκτήσουμε το άγιο πνεύμα και εκείνο όταν έρθει και σκηνώσει μέσα μας θα γεμίση τη ζωή μας από εμπειρίες θεϊκές. Θα αισθανθή η ψυχή τον Θεό κατοικούντα εν ταις καρδίες ημών και ένεκα αυτού του πράγματος θα κραυγάζη με στεναγμούς αλλαλήτους και θα λέη Αββά ο Πατήρ! Εύχομαι τούτη τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή (που είναι ιδιαιτέρως περίοδος εμπειριών) που διανύουμε, ο Θεός να δώσει πλούσια τη χάρι του σε όλους μας για να αποκτήσουμε αυτή την εμπειρική γνώσι του Θεού, μακριά από Δυτικούς συναισθηματισμούς, με τα όπλα που μας χαρίζει η περίοδος αυτή.
Αρκεί στην ψυχή μας να υπάρχει σωστός ο θείος πόθος γι’ αυτήν τη μυστική ένωσή μας με το Θεό.
Γένοιτο.