Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018. Κυριακής ΙΑ΄ Λουκά και Κυριακή των Αγίων Προπατόρων. Εορτή της Ορθοδοξίας: Ο Προφήτης Αγγαίος. Η Αγία Θεοφανώ η Θαυματουργή Σύζυγος του Βασιλιά Λέοντα του Σοφού. Ο Άγιος Μόδεστος ο Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων. Ο Άγιος Νικόλαος Β’ Χρυσοβέργης ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Ο Άγιος Μέμνων ο Αρχιεπίσκοπος Εφέσου. Ευαγγελική Περικοπή Κατά Λουκ. ιδ΄ 16-24, η παραβολή του μεγάλου δείπνου και Κατά Ματθ. κβ΄ 14, η παραβολή των γάμων. Απόστολος Κολ. γ΄ 4–11.
Το Κήρυγμα
« Ήρξαντο από μιάς παραιτείσθαι πάντες».
(Και αυτοί σαν να ήταν συνεννοημένοι άρχισαν να παραιτούνται όλοι)
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Σήμερα ακούσαμε στην Ευαγγελική περικοπή ότι βρέθηκαν σ’ ένα ίδιο σημείο και οι τρείς προσκεκλημένοι του μεγάλου Δείπνου. Άνθρωποι που κοίταζαν μόνο τις βιοτικές τους μέριμνες, τα καθημερινά τους, και αυτά τα οποία είχαν σαν υποχρεώσεις. Όμως στην απόρριψη της πρόσκληση αυτής που έδωσαν στον άνθρωπο που εκπροσωπούσε το Κύριο και τους καλούσε να παραβρεθούνε στην κοινή Τράπεζα και στο ερώτημα αλλά και στην απάντηση τους. Στο «ερωτώ σε έχε με παρητημένον». Σε παρακαλώ λέει δικαιολόγησέ με και απάλλαξέ με από την υποχρέωση ν’ ανταποκριθώ και να έρθω στο τραπέζι που ετοιμάζεται. Όπως βλέπεις, δεν μπορώ να έρθω.
Αυτή η σύμπτωση δεν ήταν τυχαία. Το βαθύτερο αίτιο, που ερμηνεύει την απροθυμία και των τριών, είναι κοινό και το ίδιο και για τους τρεις. Ήταν κάποια προσκόλληση. Κάποιος δεσμός υλικός, που τους κράταγε σφιχτοδεμένους στην άρνηση και δεν τους άφηνε να υψώσουν τα πανιά της θέλησης για το ευτυχισμένο ταξίδι μέσα στο πέλαγος της θείας αγάπης.
Ο δεσμός αυτός για τον πρώτο ήταν κάποιο κτήμα που αγόρασε κι έπρεπε να πάει να το δει. Για τον άλλο ήταν τα πέντε ζευγάρια βόδια που πήρε και για τον τρίτο οι οικογενειακές του υποχρεώσεις.
Έτσι λοιπόν οι καθημερινές δουλειές στάθηκαν εμπόδιο που τους έφραξαν το δρόμο προς το δείπνο. Η προσκόλλησή τους στα υλικά πράγματα ήταν η απατηλή πρόφαση που τους εμπόδισε να νιώσουν το βαθύτερο νόημα του «έρχεσθε, ότι ήδη έτοιμά εστι πάντα». Στάθηκαν και οι τρεις αδύνατοι μπροστά στα εμπόδια. Ανίκανοι να υψώσουν προς τα άνω τις καρδιές τους. Αντάλλαξαν τη λαμπρότητα του βασιλικού δείπνου με το χωράφι, τα ζώα, τις οικογενειακές μέριμνες. Και οι τρεις ήταν θύματα των καθημερινών εμποδίων της ζωής, μένουν μακριά από το θείο Δείπνο.
Δεν ήταν μόνο αυτοί. Είναι όλοι οι αιώνες, όλες οι γενεές έχουν να παρουσιάσουν τέτοια θύματα της υλιστικής νοοτροπίας, που βαστάει πολλούς μακριά από το Μεγάλο Δείπνο. Ένα Δείπνο που δεν μοιάζει σαν τα άλλα και δεν είναι σαν τα άλλα. Αυτό ο Δείπνο στρώνεται κάθε μέρα, κάθε Κυριακή, σε κάθε Θ. Λειτουργία, και μας καλεί ο ίδιος ο Χριστός μέσα από Αυτό το Δείπνο όλους μας, ουδενός εξαιρουμένου να συμμετάσχουμε στη θεία ευφροσύνη.
Όμως το χωράφι, το κατάστημα, το γραφείο, οι οικογενειακές σκοτούρες, το υλιστικό πνεύμα της εποχής, μας κρατούν πολλούς μακριά από την Εκκλησία, που είναι το λιμάνι, ο σταθμός μας. Τη μετάνοια που πρέπει να έχουμε όλοι μας. Την εξομολόγηση που και αυτή πρέπει να κάνουμε όλοι ειλικρινά στον πνευματικό μας και μετά να Κοινωνήσουμε τα Άχραντα Μυστήρια. Αυτά πρέπει να κάνουμε και δεν τα κάνουμε. Η καμπάνα κτυπάει σε κάθε ακολουθία και μας καλεί όλους να παραβρεθούμε και όμως εμείς δεν το πράττουμε, δεν θέλουμε να πάμε σε αυτό το Δείπνο. Κάποιοι λένε, έχω δουλειά, δεν ευκαιρώ για τέτοια πράγματα, δεν προλαβαίνω!. Ούτε για Εκκλησίες και πολύ δε περισσότερο για παπάδες.
Και εδώ γεννιέται το ερώτημα, πώς όμως ο άνθρωπος δικαιολογείται να σπαταλά τόσες ώρες για τόσα άλλα πράγματα και δεν είναι λίγα αυτά που κάνει! Και να μην βρίσκει λίγη ώρα για κάτι το πνευματικό; Για την ψυχή του; Η σύγκρουση καθημερινής και πνευματική ζωής στηρίζεται στην έλλειψη πνεύματος Θεού και ψυχικής καλλιέργειας.
Όμως που οδηγεί μια τέτοια στάση και συμπεριφορά; Όταν μπλεκόμαστε στα δίχτυα της καθημερινότητας και μένουμε μακριά από την πηγή της ζωής, της χαράς και της δύναμης; Μπορεί να προοδεύουμε στο εμπόριο μας, να βρίσκουμε χρήματα, να κάνουμε και να ζούμε την ζωή μας, να βρίσκουμε χρόνο για άλλα πράγματα. Αλλά δεν μπορούμε να ζούμε μια πραγματική ζωή χωρίς τον Χριστό, χωρίς Αυτόν που νοηματοδοτεί τη ζωή μας και την ύπαρξη μας. Η ζωή η αληθινή αξιολογεί, ιεραρχεί τα πράγματα. Τοποθετεί το πνεύμα ψηλά στην κορυφή. Ενώ όταν κυριαρχεί η ζωή της ύλης, τότε παραμερίζεται το πνεύμα και καταφρονείται το θείο θέλημα.
Έτσι ο άνθρωπος καταντά να μην έχει καμία εσωτερική, πνευματική ζωή, που εκδηλώνεται σε καλοσύνη και συμπόνια, αγάπη και δικαιοσύνη. Υπάρχουν άνθρωποι που όλα αυτά τα αγνοούν και μπορεί να έχουν μόρφωση, να είναι επιτυχημένοι στη ζωή τους, αλλά μέσα τους να γίνονται θηρία να είναι σκληροί και ατομιστές. Έτσι ώστε να τα χάνουν όλα.
Αγαπητοί μου αδελφοί.
Εφόσον θέλουμε και είμαστε πιστοί, είναι καιρός και πρέπει να αποφασίσουμε, να δούμε τι θέλουμε; Εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Δεν μπορούμε να παραμερίσουμε ότι μας κρατάει μακριά από το Θεό, την πνευματική ζωή, τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, την εφαρμογή του θείου θελήματος. Και ότι άλλο μας κάνει να ζούμε τη πνευματική και την μυστηριακή ζωή.
Και ακόμα πιο σημαντικό. Η πνευματική ζωή της Εκκλησίας να εμποτίζει τη καθημερινή μας ζωή. Η μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας μας, πρέπει να χρωματίζει πνευματικά όλες τις ημέρες μας. Πνευματική και καθημερινή ζωή να συνυπάρχουν και να συνταυτίζονται αρμονικά μεταξύ τους. Αμήν!
Π.Ε.Ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου