" Εγκαταλείπει ο Θεός; "

Νιώθεις ξαφνικά μέσα σου κάτι ανεξήγητο, κάτι μυστηριώδες. Αδυνατείς να το ερμηνεύσεις, σε γεμίζει πνευματικά, νιώθεις πληρότητα. Θέλεις να το μοιραστείς με όλο τον κόσμο, δεν διανοείσαι να το κρατήσεις μόνο για τον εαυτό σου. Κάθε σου κίνηση, κάθε σου λόγος, κάθε σου αναπνοή είναι επηρεασμένα από αυτό, το ανεξήγητο μυστήριο, το οποίο σε έχει κυριεύσει.

Νιώθεις την χάρη του Θεού, βιώνεις την αγάπη Του, μεθάς από την ουράνια ευωδία, γλυκαίνεται όλη η ύπαρξή σου. Βιώνεις πραγματικά τον παράδεισο, λες στον εαυτό σου «κάπως έτσι θα είναι στον ουρανό», επικοινωνείς με τον Θεό. Εμπρός στο μεγαλείο που βιώνεις, κάθε δυσκολία και κάθε πρόβλημα είναι πολύ μικρά, δεν μπορεί να σ' αγγίξει τίποτα.

Έρχεται, όμως, κάποια στιγμή που νιώθεις σαν να σου στερεί ο Θεός αυτό που σου έδωσε μέχρι τώρα, σαν να σε εγκαταλείπει τελείως! Κανείς δεν σε καταλαβαίνει, κανείς δεν σ' ακούει, κανείς δεν σε πιστεύει. Η συννεφιά διαδέχεται την λιακάδα, η λύπη την χαρά. Τα προβλήματα απανωτά, το ένα πίσω από το άλλο, χωρίς ανάσα. Χάνεται η γλύκα και γεμίζεις με πίκρα και αγωνία. Όλοι απομακρύνονται από κοντά σου, σε κυριεύει η μοναξιά, χάνεσαι!

Σε κυριεύουν οι σκέψεις: «Πού είσαι, Θεέ μου; Γιατί με εγκατέλειψες; Πού είναι η χάρις Σου, που με είχε κυριεύσει και ζούσα στον παράδεισο; Γιατί μου την στερείς;». Δεν σου απαντά, όμως, ούτε Αυτός! Πλήρης εγκατάλειψη!

Άραγε, εγκαταλείπει ο Θεός; Αν δεν εγκαταλείπει, τότε γιατί επιτρέπει να στερηθεί το πλάσμα Του αυτό που είχε τόσο έντονα γευθεί;

Είναι τόση η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο, που δεν του στερεί την χάρη Του, απλά τον δοκιμάζει δεσμεύοντάς την, για να δει την διάθεσή του και να τον διασφαλίσει, μην τυχόν και υπερηφανευθεί ότι έφθασε μόνος του σε ύψη αρετής, βλέποντας έτσι ότι τίποτα δεν του ανήκει, αν δεν του δοθεί άνωθεν.

Παιδαγωγεί λοιπόν ο Θεός, δεν εγκαταλείπει. Στερούμενος ο άνθρωπος την χάρη του Θεού, την εκτιμά περισσότερο, νιώθει την ανάγκη της στην ζωή του, την αναζητά. Βλέποντας ο Θεός την υπομονή και την εμπιστοσύνη του ανθρώπου, τότε αποδεσμεύει την χάρη Του και κυριεύει πάλι την ζωή του.

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι η εμπιστοσύνη στον Θεό. Αυτή θα μας οπλίσει με την υπομονή σε κάθε δυσκολία, αυτή θα μας δροσίσει στην ξηρασία του πειρασμού, αυτή θα μας χαρίσει και την αέναη επικοινωνία με τον Θεό.