«Νέα» Θρησκευτικά ή Ελληνορθόδοξη Παιδεία;

«Νέα» Θρησκευτικά ή Ελληνορθόδοξη Παιδεία;

Παναγιώτη Τσαγκάρη
Θεολόγου

Παρατηρούμε, αναφορικά με το ζήτημα του μαθήματος των Θρησκευτικών, ότι οι εισηγητές (εκπαιδευτικοί, πολιτικοί, κληρικοί), των νέων Προγραμμάτων Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, προβάλλουν υποστηρικτικά της πρότασής τους, την επικοινωνιακά πιο διαχειρίσιμη και εύπεπτη από το ευρύ κοινό, ελευθερία της επιλογής, στα πλαίσια της οικοδομούμενης από διάφορα πολιτικά κέντρα (βλ. George Soros), «Ανοιχτής Κοινωνίας» (Open Society), στην εποχή της μετανεωτερικότητας. Υποστηρίζουν δηλαδή, την δυνατότητα επιλογής που παρέχεται στους μαθητές, με τα Προγράμματα αυτά, μέσα από μια πλούσια πολυθρησκειακή τράπεζα πνευματικών-θρησκευτικών εδεσμάτων-προϊόντων (βλ. Φάκελοι του μαθητή), να επιλέξουν το δικό τους προσωπικό πνευματικό δρόμο. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό αποτελεί επίκληση μιας κατ΄ επίφαση πνευματικής ελευθερίας. Πρόκειται για μιά επίπλαστη κοσμική ελευθερία η οποία εν προκειμένου, όσον αφορά στα νέα Προγράμματα Σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, διαμέσου κενών διακηρύξεων περί ψευδούς ισότητας, ψευδοφανούς ουδετερότητας, και ψευδεπίγραφων ανθρωπίνων ατομικών δικαιωμάτων, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια, στην αίρεση του συγκρητισμού, στην «τυραννία του εξισωτισμού» και καταλήγει στην πνευματική υποδούλωση του μαθητή, εγκλωβίζοντας και προσηλυτίζοντάς τον σε εκκοσμικευμένα πνευματικά σχήματα θανάτου (βλ. ατομική θρησκεία, μηδενισμός, αθεϊα). Αυτή λοιπόν, είναι μια παιδεία πνευματικού θανάτου. Αυτή την παιδεία οικοδομεί ένα σχολείο που αναμφίβολα μεταβάλλεται ταχύτατα και επιτήδεια σε «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως» (Ματ. 24,15).

Διακηρύσσεται όμως, urbi et orbi, ότι, κατ΄ αυτόν τον τρόπο, εισάγεται ο πλουραλισμός στην θρησκευτική παιδεία και απαγκιστρωνόμαστε από την παλαιομοδίτικη μονοφωνία. Δηλαδή, η διδασκαλία της εν Χριστώ ζωής θεωρείται επαίσχυντη δουλεία και αποκρουστική κατηχητική μονοφωνία! Για τον αληθινό χριστιανό όμως, η υποδούλωση στην εν Χριστώ ζωή, η «ἐν λόγῳ καὶ ἔργῳ» δηλαδή, μαρτυρία και ομολογία της ορθόδοξης χριστιανικής πίστης, οδηγεί στη σωτηρία του ανθρώπου διότι τον ελευθερώνει από τη δουλεία των παθών, της αμαρτίας, του θανάτου οδηγώντας και συσσωματώνοντάς τον, δια των μυστηρίων της χάριτος, στην πηγή της αληθινής ζωής, τον Αρχηγό της ζωής, τον Σωτήρα και Λυτρωτή θεάνθρωπο Ιησού Χριστό ο οποίος κατηγορηματικά δήλωσε «γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ιω. 8,32), διευκρινίζοντας «ἔτι περαιτέρω», «τί ἐστιν ἀλήθεια» (Ιω. 18, 38), με την φράση, «ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ, ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε» (Ιω. 8,36).

Πρόκειται για την παιδεία της όντως ζωής, την οποία οι πρόγονοί μας σοφά νομοθέτησαν να αποτελεί τον κεντρικό πυλώνα της εκπαιδευτικής-σχολικής ζωής και της ελληνικής παιδείας, της καλουμένης και «ελληνορθόδοξης παιδείας», της παιδείας δηλαδή, που μεταφέρει στις καρδιές των παιδιών «Ἰησοῦν Χριστὸν, καὶ τοῦτον ἐσταυρωμένον» (Α΄ Κορ. 2,2), την οποία παιδεία ποθεί πράγματι, «ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων» (Ψαλμος 41,2), η αγνή ψυχή της μαθητιώσας νεολαίας.

Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ένα ποίημα που διάβασε ενώπιον της Δικαστικής Επιτροπής του Αμερικανικού Κοινοβουλίου ο πατέρας μιας μαθήτριας την οποία δολοφόνησαν μαζί με άλλους συμμαθητές της, δύο μαθητές λυκείου στο Κολοράντο της Αμερικής, όταν εισέβαλαν οπλισμένοι στο σχολείο τους στις 20 Απριλίου 1999 και το οποίο λέει:

«Οι νόμοι σας αγνοούν τις βαθύτερες ανάγκες μας· οι λέξεις σας είναι αέρας αδειανός· μας γδύσατε από την κληρονομιά μας· απαγορεύσατε στα σχολεία την προσευχή· τώρα πυροβολισμοί γεμίζουν τις αίθουσες διδασκαλίας· και τα μονάκριβα παιδιά μας πεθαίνουν· αναζητείτε ολόγυρα απαντήσεις και ρωτάτε «γιατί;». Θεσπίζετε νόμους περιοριστικούς από ζήλο νομοθετικό· και δεν μπορείτε να καταλάβετε ότι: ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΛΕΙΠΕΙ, ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ!» (Από το βιβλίο «Υπάρχει ζωή πριν από τον θάνατο;», του Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπροπούλου, εκδ. Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού, Πρέβεζα 2017).

Οι νέοι κραυγάζουν ότι τους λείπει ο Θεός κι εμείς τους ταΐζουμε την «πεθαμενίλα» των «νέων» Θρησκευτικών. Πραγματικά, «με τέτοιο μενού πως να ζήσεις;»

Ζει κανείς λοιπόν, όταν μέσα του ζει ο Αληθινός Θεός. Αυτή τη ζωή μεταφέρει η ελληνορθόδοξη παιδεία και αυτή την παιδεία προκρίνουν οι Έλληνες ως την κατεξοχήν πνευματική τροφή των παιδιών τους. «Αυτή η Παιδεία είναι η Ελληνoρθόδοξη Παιδεία, αυτή που οφείλει να προσφέρει το καλούμενο σήμερα μάθημα των Θρησκευτικών. Σ΄ αυτή την Παιδεία η σύνδεση του σχολείου και του μαθητή με την εκκλησιαστική κοινότητα και ζωή, θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ, όρος sine qua non, απαραίτητο δηλαδή, στοιχείο για την πνευματική δομή των ίδιων των μαθητών αλλά και για την ίδια την υπαρξιακή δομή του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος είναι ανάγκη να διατηρηθεί ως βασικό συστατικό στοιχείο της ταυτότητας και της συνείδησης των Ελλήνων.» («Εμπρός για μια ζωηφόρο Ελληνορθόδοξη Παιδεία», του Παναγιώτη Τσαγκάρη, Γενικού Γραμματέα της ΠΕΘ).

Βέβαια, αυτό αποτελεί μια επιλογή που βασίζεται στην χριστιανική και ορθόδοξη θέαση των πραγμάτων η οποία όμως, ταυτόχρονα, δεσμεύει τους χωροχρονικά και «ἐν πίστει» ζώντας χριστιανούς στην εκλογή συγκεκριμένου τρόπου ζωής και κατ΄ επέκταση και στην παροχή συγκεκριμένης θρησκευτικής διδασκαλίας στα παιδιά τους.

Αυτή την πραγματικότητα που αποτελεί συνταγματική προσταγή και την οποία το Συμβούλιο της Επικρατείας με αλλεπάλληλες αποφάσεις του συνεχώς επιβεβαιώνει, εσκεμμένα παραβλέπουν οι θιασώτες των «νέων» Θρησκευτικών. Αποδεικνύονται έτσι, οι «χρήσιμοι βλάκες», κατά τον χαρακτηρισμό του Λένιν, του συστήματος της Νέας Τάξης Πραγμάτων, και λειτουργούν άθελά τους, ίσως, ως το «μακρύ χέρι» της, η «άκρα δεξιά» της, στον πόλεμο που διεξάγει για τον έλεγχο της ψυχής και του νου των λαών διαμέσου των πρακτικών της σύγχρονης νοοπολιτικής (noopolitics). Γίνονται οι υπέρμαχοι ενός δήθεν διεθνισμού που υποστηρίζει τη λύση προβλημάτων προτού ακόμη, αυτά να δημιουργηθούν! Είναι εκείνοι που αφομοιώνονται από τα σχήματα του παρόντος «καιρού», αναμασώντας τα προπαγανδιστικά χρεοκοπημένα ιδεολογήματα περί προόδου, εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης του μαθήματος των Θρησκευτικών. Τα χρησιμοποιούν όπως παλαιότερα κάποιοι καπηλεύονταν τα κινήματα ειρήνης, την αντιαμερικανική, αντινατοϊκή και αντιευρωπαϊκή υστερία και σήμερα την υπέρ προσφύγων και των κάθε είδους μεταναστών ρητορεία. Αρνούμενοι να αποδεχθούν τα εξ Εσπερίας προερχόμενα, νέα αντιπαγκοσμιοποιητικά μηνύματα που συνοψίζονται στη φράση του νέου Πλανητάρχη: «‘I’m a Nationalist’ Not a Globalist» και ενδιατρίβαντας στο φασισμό της πολιτικής ορθότητας, ευελπιστούν προφανώς, α) να επιβάλουν αυταρχικά την κατ΄ αυτούς αλήθεια και να εδραιώσουν παραπλανώντας, το αντιπαιδαγωγικό, αντισυνταγματικό και αντορθόδοξο ανοσιούργημά τους και β) να αποτελέσουν την νέα και μόνιμη νομενκλατούρα ενός, τυπικά και ουσιαστικά, αθεϊστικού νεοταξικού, νεομαρξιστικού τύπου, υβριδικού κρατικού μορφώματος που προσδοκούν ότι θα αντικαταστήσει το κατ΄ αυτούς παρωχημένο σημερινό ελληνορθόδοξο κράτος.

Για την επιτυχία του σκοπού τους, εκείνοι που έρχονται ως οι αρχάγγελοι του νέου, αδίστακτα χρησιμοποιούν τις παλιές, δοκιμασμένες από αυταρχικά καθεστώτα άλλων εποχών, τεχνικές του κράτους της καταπίεσης ως μοχλό επιβολής των ιδεών και των πολιτικών τους, εγκληματώντας τοιουτοτρόπως, επάνω στις ελευθερίες του λαού και δηλητηριάζοντας τη νεολαία του, καθώς την αποστερούν από το οξυγόνο του πνεύματος, από το «ύδωρ το ζων», από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό, την Αγία Γραφή (Παλαιά και Καινή Διαθήκη), από την ιερά Παράδοση και τη συνέχεια της ζωηφόρου εκκλησιαστικής ιστορίας του.

Υπάρχουν άραγε ακόμη, υπεύθυνα στελέχη της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας που στηρίζουν αυτές τις επιλογές; Τη στιγμή μάλιστα, που οι ίδιοι η μαθητιώσα νεολαία αναφωνεί απορημένη: «Τι είναι αυτά που μας μαθαίνουν, μας κατηχούν στο Ισλάμ, αυτά δεν είναι Θρησκευτικά!!!». Και οι υπόλοιποι, επειδή αρνούμαστε αυτές τις πρακτικές, είναι θεολογικά και δημοκρατικά ορθό, να χαρακτηριζόμαστε συλλήβδην, ως θρησκοφασίστες φονταμενταλιστές και ως «οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν» ζηλωτές που δεν αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε;

Οι οπαδοί των «νέων» Θρησκευτικών ίσως να οραματίζονται τους εκπαιδευτικούς στην τάξη ως νέους κρυπτοχριστιανούς που θα διδάσκουν ανόθευτα το μάθημα της ζωής αντίθετα με τις επιταγές των αποφάσεων των αρμόδιων οργάνων της πολιτείας! Στην πράξη όμως, αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί φοβισμένοι ίσως, από τις απειλές της εξουσίας, σιωπάνε, μερικοί ωφελιμιστικά σκεπτόμενοι αδιαφορούνε, κατά θεία ευδοκία όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που ο Θεός ανέφερε στον Προφήτη Ηλία λέγοντας: «κατέλιπον ἐμαυτῷ ἑπτακισχίλιους ἄνδρας, οἵτινες οὐκ ἔκαμψαν γόνυ τῇ Βάαλ» (Ρωμ. 11,2-4). Είναι πολλοί οι εκπαιδευτικοί που ομολογούνε Χριστό στις σχολικές αίθουσες και μαρτυρικά αγωνίζονται τον αγώνα τον καλό κι ας χαρακτηρίζονται ως τα «περικαθάρματα» και τα «εκτρώματα» του κόσμου τούτου. Ο σύγχρονος Βάαλ θα συντριβεί, διότι «ζῇ Κύριος…, και ὑψωθήσεται ὁ Θεός μου, ὁ φύλαξ τῆς σωτηρίας μου.»! (Βασ. Β' 22,47).

Ας το γνωρίζουν όλοι, ότι, «ὅσοι ἀπομείναμε πιστοὶ στὴν παράδοση, ὅσοι δὲν ἀρνηθήκαμε τὸ γάλα ποὺ βυζάξαμε» (Φώτης Κόντογλου «Πονεμένη Ρωμιοσύνη»), «...δε θα χύσουμε το λίγο νερό που είναι ακόμα φυλαγμένο μέσα στη στέρνα της παράδοσης. Μα θα πίνουμε απ' αυτό το καλό νερό, και θα καλούμε να πιούνε κ' οι άλλοι Έλληνες, που τους ξεραίνει ο λίβας της ξενομανίας. Να πιούνε και να δροσισθούνε από το νερό που βγαίνει από την πέτρα, από το καλό και τ' αθάνατο νερό μας, από “το ύδωρ το ζων”» (Από το «Τρελό νερό», του Φώτη Κόντογλου στο βιβλίο του «Ευλογημένο Καταφύγιο»). Λοιπόν, «οι ψυχωμένοι στις επάλξεις και οι κιοτήδες στα κατώγια»! (Αντωνακόπουλος Γ., από το ποίημα «Άλωση»).

Έτσι οφείλουν να είναι και να αγωνίζονται οι εκπαιδευτικοί για να μεταφέρουν στα παιδιά των Ελλήνων, διαμέσου της αγωγής της ελληνορθόδοξης παιδείας, το μήνυμα της Ανάστασης του Γένους από την δουλεία των δήθεν «Διαφωτισμών» και «Ανθρωπισμών» και κάθε είδους «διαφωτιστών» και «ανθρωπιστών» οι οποίοι καταγίνονται κυρίως με άλλους αγωγούς, όπως για παράδειγμα του Πετρελαίου και του Φυσικού Αερίου που οδηγούν στις δεξαμενές των πακτολών του χρήματος και της υλικής ευδαιμονίας.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια και σε μια τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, οι «μαθητευόμενοι μάγοι» των «νέων» Θρησκευτικών, αγωνίζονται υποκριτικά να πείσουν ότι, υπάρχει πλούσιο υλικό κατάλληλων διδακτικών κειμένων αποθηκευμένο στους «Φακέλους» των «νέων» Θρησκευτικών, και μας προτρέπουν να το χρησιμοποιήσουμε! Τους αντιπροτείνουμε φιλικά και συμβουλευτικά, καλύτερα αγαπητοί συνάδελφοι και φίλοι, να χρησιμοποιήστε ως διδακτικό υλικό την Αγία Γραφή, τα Συναξάρια των Αγίων, τα κείμενα των Πατέρων της Εκκλησίας, τις Διδαχές ενός Πατροκοσμά ή ενός Αγίου Γέροντος Παϊσίου ή ακόμη για παράδειγμα, αν ψάχνετε για συλλογή κειμένων, αντί των συγκεκριμένων «Φακέλων», σας συνιστούμε τις πρότυπες και πρωτότυπες σύγχρονες πλούσιες συλλογές-Ανθολόγια κειμένων με τον πολύ εύγλωτο τίτλο «Ελληνορθόδοξη Πορεία» και «Ελληνορθόδοξη Παράδοση – Ρίζωμα και Προοπτική», του κ. Κωνσταντίνου Χολέβα και εμείς θα σας ακολουθήσουμε σε αυτή την επιλογή!!! Αυτή η μαρτυρική ελληνορθόδοξη παιδεία που περιγράφεται αδρά μέσα σε αυτά τα προαναφερόμενα αγιασμένα κείμενα και ευλογημένα Ανθολόγια, καλείται να σώσει και πάλι σήμερα το Γένος μας αλλά και πολλάκις αύριο όποτε παρουσιαστεί ανάγκη, όπως και παλιότερα πολλές φορές συνέβη κατά τη δισχιλιετή ιστορική-μαρτυρική πορεία της Ρωμιοσύνης. Η αγωγή της ελληνορθόδοξης παιδείας διαμέσου των ελληνορθόδοξων φορέων της, είναι εκείνη που θα αναζωογονήσει και πάλι το νωθρό πνεύμα των νεοελλήνων και την μαραζωμένη ελληνική παιδεία και θα φέρει την αναδημιουργία του ελληνικού κράτους και την Ανάσταση του Γένους των Ελλήνων.